Merel Stoffers schreef op donderdag 24 juni 2010, 19:46:


Helemaal mee eens.

Anita Cats schreef op donderdag 24 juni 2010, 10:50:


Prachtige plaatjes, via dit en volgende berichten van jou.

Alleen heb je niet duidelijk gemaakt welk verschil het uitmaakt hoe en waar je zit...
Of heb ik iets gemist?

e m kraak schreef op vrijdag 25 juni 2010, 2:06:



De link in het originele forum bericht is anders uitgevallen dan zoals het hier boven uitziet in de quote. Vreemd... Zo'n forumspook heb ik nog niet eerder gezien.
En nu weer: als ik op preview klik, krijg ik een verdubbelde link.

Hoe zou dat nu kunnen?

Frans Veldman schreef op vrijdag 25 juni 2010, 18:54:

hmmmm,
- je vergelijking met een houten balk en een paardenrug loopt mank in die zin dat je plank een relatief vormvast en aaneenhoudend geheel is dat zowel belastbaar is op trek (onderaan) als op druk (bovenaan), een paardenrug bestaat uit een aantal verschillende segmenten die bijeengehouden worden op trek
- een boogbrug werkt enkel op druk, NIET op trek ook niet op trek zoals jij aangeeft in de bodem, om de simpele reden dat bijna géén enkel (los) gesteente in staat is om trekkrachten op te vangen : meest begrijpende voorbeeld is zand, op een bergje zand kan je gaan staan maar je kan er niet aan trekken ........
- een boogbrug is ook gebouwd uit segmenten (klassiek romeins model voor de duidelijkheid, zowel in natuursteen als baksteen, het zelfde geldt voor rondbogen, spitsbogen, hoefijzerbogen en alle variaties daarop), die segmenten zijn in bepaalde gevallen bijeengehouden door mortel (kalk, cement, roggemeel....)
- door de opbolling van de boog wordt de vertikale druk (eigengewicht, overgaand verkeer) afgeleid naar de segmenten die op elkaar steunen, maak een boog vlak en ze buigt gewoon door en in het geval van de brug, valt gewoon uiteen
de spanning wordt hierin opgevangen door de segmenten die onderaan zouden gaan "gapen"(= niet opgevangen trek) maar dit door de vorm van de segmenten en het aansluiten niet kunnen = de tegendruk aan de bovenzijde van de segmenten,
haal één segment uit de boog en de boog valt gewoon ineen (zie sluitsteen in allerhande antieke boogkonstrukties)
- de druk onderaan de boogbrug wordt opgevangen door de grondmassa (blijft druk),
volgens type en samenstelling bodem goed of minder draagkrachtig, enkel en alleen op druk door alle grondpartikels op elkaar, trek kan niet, op wat "kleef" na maar die is casu van bruggen zowat onbestaand
- steunberen zijn ontwikkeld omdat de onderkant van de boog niet op de bodem steunt en daar haar drukkrachten verder kan verdelen, maar omdat ze hoog op iele muren rust, die worden door de spatkrachten van de boog gewoon uiteengedrukt,
dit kan je gaan opvangen door het plaatsen van een bv stalen of houten 'trekker' (op trek dus, maar daarbij moet je die trekkracht wel gaan spreiden door bv ankers)
of op druk door plaatselijke verstevigingen, verdikkingen, verzwaringen (kortom uitwaaierende massa) = steunberen

een paardenrug vergelijken met een boogbrug is veel manker dan met een hangbrug,
het is eigenlijk véél komplexer dan wat een menselijk brein poogt ineen te flansen,
of het nu bruggen, vliegtuigen, bosmaaiers, autos of spaceshuttles zijn
het is immers géén simpel statisch geheel maar een geheel dat zichzelf niet alleen rechtop moet houden, maar zichzelf ook nog eens op verschillende manieren voortbeweegt en dat tijdens het uitoefen van een uitgebreid geheel van funkties en chemische processen en allerhande kombinaties daarvan........
ik zie het al voor me : een opgezet paard op wieltjes !
met de ingebouwde "cloaca" van Wim Delvoye !

Peter Donck schreef op vrijdag 25 juni 2010, 21:44:


Natuurlijk zijn er heel wezenlijke verschillen.

Maar als je geinteresseerd bent in groeischijven en botten dan kan fysiologie interessant zijn.

En trouwens, bij mensen komen (lage)-rugklachen inderdaad ook veel voor. Ik doe opleiding fysio en van de patiënten die in de particuliere praktijk binnenkomen heeft meer dan een kwart lage-rugpijn!

Vanwege de opname van het Lusitano jaarlinghengstje bij onze kennis Sue, gingen we vandaag eens zien of we de afrastering her en der nog wat veiliger konden maken.
Springerig hengstjesbestendig zeg maar...

Tijden geleden dat ik Sue al eens beloofd om naar de voeten van haar oude paarden te kijken, aangezien hoefsmeden het niet voor elkaar krijgen, het geduld niet hebben of gewoon niet op komen draven. Hoefsmeden zijn kennelijk heel moeilijk te krijgen.
Dus ja..... alle bekapspullen + de flex in de auto gedaan, oude kleren aan... en gaan.
En.... ook Isabel, die hier een paar dagen aanwezig is... vond het wel leuk om mee te gaan.

Dus we togen naar Sue en haar beide paarden, Carmen... een arabische merrie van 20 jaar oud.... en Spartan een ruin van 25 jaar oud. Tot afgelopen winter was er nog een derde merrie, de moeder van Carmen... helaas kon die op een kwade dag niet meer overeind komen en zij is er nu dus niet meer. Ik geloof dat die merrie ver over de 30 was, zo niet 35 jaar oud...

We zijn behoorlijk geschrokken van de toestand van de voeten.
En ik heb nog nooit zulke verwaarloosde voeten in m'n handen gehad, laat staan bekapt.
Spartan heeft in ernstige mate artrose en ik verdenk hem ervan dat hij ook ataxisch is.
Wat me opviel, toen we ze eenmaal op een vlak stuk gras hadden gezet was dat hij behoorlijk heen en weer stond te wiebelen. Bij een voet vragen duurde het minstens een paar minuten voordat hij zelf vond dat ie goed genoeg stond om dat te doen.
En dan nog aarzelend... de achterbenen wijdstaand.
Z'n voeten waren gewoon vele centimeters te lang.... flares, scheuren en stukken eruit gebroken. De onderzijde was in een nog slechtere staat. Steunsels die doorliepen in brede vlakken tot aan de toon.... dikke brede randen vol met vuil, stralen die na uitkrabbelen nagenoeg verdwenen waren.. en ook dikke brokkelige oude zoollagen. Ik keek ernaar en dacht écht....: waar moet ik in vredesnaam beginnen... wordt dit ooit weer een normale voet?????
Eerst maar eens zoveel mogelijk schoongekrabt met een hoevenkrabber.
Toen vlogen de stukken oude zool, vuil en weet-ik-veel al er vanaf...
En stinken..... getverdemme. Dit rook echt niet naar een gezonde paardenvoet!

Het arme dier hield het niet zolang vol.... dus iedere keer toch even die voet op de grond en naar de andere kant. Alleen de voorvoeten. Stukje bij beetje.. en toch ook door rigoreus te gaan knippen, kwam er weer een redelijke voet te voorschijn.
Tussendoor het arme beest zowat de hemel inprijzend... want het dier, ondanks z'n artrose en z'n inmiddels opgelopen hoefsmidtrauma's... deed z'n best.
Ik heb de angst in z'n ogen gezien... en mensen, dieren liegen gewoon niet.
Moet zeggen dat het (deels) vertrouwen toch weer sneller ging als ik dacht... als je maar gewoon zo'n dier de tijd gunt! Wat maakt het ook uit dat je zo'n voet een paar maal meer op de grond zet en dat hij tussendoor een paar happen gras kan nemen?
Niks toch?? Nou, dat hielp. Hij is absoluut, ondanks Sue's beweringen, niet geflipt.
Ook Sue heeft inmiddels nachtmerrie's van smeden die hun afspraken niet nakomen, of ruw tegen zo'n paard zijn en eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk weer weg willen.
En dat is nu precies wat niet gaat werken bij zo'n oud dier.
Sue heeft het gewoon opgegeven wat hoefsmeden betreft, zélf kan ze het niet meer... en omdat beide paarden in zandpaddocks gehouden worden slijten die voeten niet.
De merrie zou nog wel naar buiten kunnen... maar de ruin absoluut niet meer!

We hebben er lang over gedaan.... zowel Jules als Sue als Isabel hebben het dier vastgehouden moed ingesproken. En ik... bij iedere minipauze.
Ik heb nog nooit de tang moeten gebruiken om centimeters dik oud zoolmateriaal weg te 'scheppen', want knippen kan ik het niet eens noemen...
Geleidelijk aan verloor ie de angst in z'n ogen en begon aan m'n handen te snuffen...
Volledig vertrouwen doet ie zo'n vreemd mens nog niet....
We hebben beide voorvoeten naar eer en geweten bekapt. Ik vond dat ie er echt weer netjes bijstond. En dit alles onder argus-ogen toeziend oog van Isabel...
Haha.... Oh ja... deels geflexed hoor.. In zo'n geval is de flex een uitkomst omdat die veel sneller werkt als de rasp....
De achtervoeten zijn een regelrechte ramp. Niet op te tillen, hij kan het gewoon niet meer. Dus ik hoop dat hij ze in de ruststand wil houden... dan ga ik wel op m'n knieën of zo.... Eens zien of we er zo wat vanaf kunnen halen want het is echt om te janken zo erg.... Dus ik hoop echt dat we hem nog verder kunnen helpen... morgen gaan we zeker terug.

Carmen was een heel ander verhaal. Ook niet de gemakkelijkste.... maar omdat zij jonger is en stabieler... is het bekappen gemakkelijker om te doen.
Hier idem dito... een toonscheur van minstens 5 centimeter... aan alle kanten flinke flares, hoefwanden die afgebroken zijn en stukken die eruit staken... volledig weggevreten stralen en heel veel dood zoolmateriaal + ellenlange steunsels.
Het gevolg van... hoelang wil ik niet eens weten, niet bekappen en niet op het harde lopen. I.p.v. de vreselijke kolenschoppen blijkt Carmen over een paar kleine voetjes te beschikken.... hier heb ik zelfs nog aardig af kunnen ronden met de S-rasp.

Vier voeten klaar..... nog vier te gaan. Morgen gaan Isabel en ik proberen of we in ieder geval de ruin achter kunnen bekappen....
We vinden beiden dat de ruin gewoon óp is.... versleten.... maar omdat ie in een zandpaddock gehouden wordt kan ie misschien nog een poosje rondscharrelen.
Rijden is echt onmogelijk.... hij wordt nu ook echt heel erg mager.
Hopelijk kan ie, als ie wat minder hoefwand heeft mee te slepen... nog een aantal maanden z'n leventje leven.
Ik ben eraan begonnen.... en ik denk dat ik moet proberen om in ieder geval dit dier ook bij te houden....

Beide paarden liepen goed over het pad (waar ook steentjes liggen) terug naar hun paddock.

Wordt weer vervolgd dus......

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

We hebben geen idee, hij zou moeten kunnen kauwen.
Dus afwachten of het verbeterd, tot op heden helaas niet.

Peter Donck schreef op vrijdag 25 juni 2010, 22:16:


Ook op druk. Als er alleen maar trek zou zijn dan zou het paard als ware het een zwart gat ineenschrompelen. Je hebt iets nodig om al die trek te compenseren, en dat is de functie van het skelet.


Jawel, de hele aarde houdt de boel bij elkaar. Zou je de pijlers van een boogbrug op wieltjes zetten dan zou de boog instorten. Zet de pijlers van de boogbrug elk op een drijvend vlot, en ze zouden uit elkaar bewegen.


Net als een ruggegraat.


Tenzij... je er een staalkabel overheen spant. Dan valt het niet uit elkaar.
Vervang die staalkabel door rugspieren, en voila, er begint een model van de paardenrug te ontstaan.
En in dit model moet je de segmenten niet van onuitgeharde klei maken, want dan worden de segmenten samengeperst.

Frans

Chappau Wil en Isabel, Dat je er aan durft te beginnen zelfs.

Nils en Olly
Crea met ijzers.... maar NIET aan mijn paard!

Yes Goed gedaan dames!!!
moeilijk he , jeukende handen hihihi

Gr Esther
Stokpaardjes zijn op stal gezette idealen.

Nils Vellinga schreef op zaterdag 26 juni 2010, 0:03:


Haha... dank je hoor! Ik zal wel moeten Nils.... want er is gewoon niemand anders.
Ik kan wel wegblijven... en er niet aan denken... ja, daarvoor zou ik kunnen kiezen.
Het is weer eens iets wat ontstaat uit deels gemakzucht en onkunde van een eigenaar.... en het gewoon ontbreken van de kennis en een goede hoefsmid.
Het hoeft niet perse een NB'r te zijn toch? Maar gewoon iemand die langskomt en ze normaal bekapt.
Ik geef toe en zie in dat het in geval van de 25 jarige ruin geen easy job is... dus niet snel verdiend geld. Nee.... duim maar... dat we deels ook die voeten voor elkaar krijgen... bijhouden lukt dan ook nog wel.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

van lennep schreef op zaterdag 26 juni 2010, 0:26:


Oh ja, dat sowieso. Maar eerlijk gezegd, in geval van de ruin, zielig.
Hij kan al zo moeilijk lopen... z'n evenwicht is grotendeels zoek... en dan zulke voeten... pfff.... Natuurlijk geen foto's gemaakt, maar...... morgen beslist foto's van de achtervoeten! Dan heb je een vrij goed beeld.
Ik heb echt nog nooit zulke achterstallig onderhoud 'poten' in real life gezien.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.