Hoi Virginie,

Ik herken jou probleem heel goed.
Ik zit er namelijk ook mee. Mijn dames zijn moeder en dochter ook nog ...
Jarenlang heb ik iedere keer weer moeten zoeken naar mensen om met mij mee te gaan en als ik die niet had en ik ging eens alleen, werd het ook vaak een drama.
En ja daar werd ik ook een beetje bang van.
Nu ben ik er steeds meer van doordrongen dat ik het toch alleen moet doen.
En dan wil ik ook nog bitloos
Ik ben helemaal opnieuw begonnen.
Elke dag, soms 2 x, een heel klein stukje ernaast lopen, met alleen een halstertje en een touw.
Gewoon alleen even de straat op en neer, of 2keer, alsof het de gewoonste zaak is (was het ook, want dat deed ik vaak ook als ik met bekappen bezig was) , en dan weer lekker terug bij de ander.
Gewoon niet verder gaan dan ik voel dat goed gaat, dus zonder stres,
Eerst dacht ik bij de heuvel, we gaan terug, niet omdat er stres was maar omdat IK bang was dat er stres zou komen. Een dag later zijn we gewoon de andere kant gaan zien...
Allebei goed en zonder stres terug gekomen...
Nu doen we een rondje van een km.door de polder en vandaag ben ik het park eens ingegaan.
Onderweg laat ik haar dan soms een hapje eten of ik vraag haar of ze iets wat eng zou kunnen zijn niet eens van dichterbij wil bekijken...
Het enige dat ik mezelf voorneem is DAT ik elke dag een stukje ga lopen, met allebei apart minimaal 1 x...HOEVER en WAARHEEN besluit ik pas op het moment dat ik ermee bezig ben aan de hand van hoe mijn paard is vandaag EN hoe ik mezelf voel EN of ik er in geloof...

Loop je tegen een probleem op kan je dat hier eens voorleggen...
Ikzelf leer veel door gewoon mee te lezen hier...
De tip bv. van Pien om easy te zeggen en dan zachtjes "pompend" te remmen, als je paard je steeds voorbij wil lopen heeft bij mij echt geweldig goed geholpen. Uiteraard prijs ik haar dan uitbundig als ze dat doet.
Vroeger liep ze vaak te dribbelen en rondjes om me heen en dan luidkeels te hinniken.
Sinds ik opnieuw ben begonnen, doet ze dat helemaal niet meer
Wie weet duurt het zo nog eeuwen, hoor, maar voor het moment voel ik me er goed bij...En wie weet gaat het bij jou en jou paarden ook nog wel veel sneller...
En ik kom wel steeds verder zonder gehinnik, alleen degene die thuis alleen achterblijft hinnikt nog af en toe. Maar dat word ook al minder.
En wie weet komt er een moment dat ik het vertrouw om er zo (zonder bit dus) op te gaan zitten.

Daar krijg ik nu wel steeds meer vertrouwen in...

En die paar brokjes(appeltje,boterhammetje peentje?) kan je ook wel weglaten hoor, hebben ze echt niet nodig.
Groetjes Marlies

Super! Heb hem opgeslagen, nu lezen.

Ik denk dat het heel veel uitmaakt om wat voor ras het gaat. Juist die zelfstandig denkende, niet op de baas gerichte -want daar niet voor gefokte- honden zoals vechthonden, maar ook zweethonden -de volksnaam is bloedhonden, ze volgen het bloedspoor van aangeschoten wild-, maar ook erfhonden, brakken, terriers en teckels, juist die ondernemen veel meer op eigen houtje omdat men ze gefokt heeft op het zelfstandig nemen van beslissingen. Die eigenschappen zijn geaccentueerd.
Een ruwhaarteckel in een vossenburcht moet zichzelf in deze penibele situatie zelf weten te redden en een zweethond die het aangeschoten zwijn heeft opgespeurd en 'vastgezet', gaat daar ook niet zitten wachten op het volgende commando van zijn baas. Zulke honden, daar weet je van dat ze erg ondernemend zijn en die zou je niet moeten willen hebben in Wil's omstandigheden.

Dan maakt het ook nog eens uit of het om een reu of teef gaat, reuen zijn van nature veel wegloperiger. Is allemaal uiteraard te trainen, maar wind mee is gemakkelijker.
Ik heb nu 10 jaar een teef en zou niet anders meer willen.

Ik denk echter dat die grote vechtachtige honden waar Wil nu toevallig gek op is, sowieso niet geschikt zijn voor haar leef- en woonomstandigheden. Ze zijn te onafhankelijk. Als ze gaan, gaan ze. Het lijntje met de baas is een knipperlicht.
Een ketting, hoe lang ook, of een ren... ik vind dat geen plek voor een hond. Dus: heel verstandig dat je niet overstag gaat Wil.

Het was vanaf het begin voor iedereen duidelijk dat je als beginnend paardenmens veel hooi op je vork nam. Ik ga me er niet over uitlaten of ik vind dat je juist gehandeld hebt. Het zijn jouw paarden, het is jouw beslissing. Ik vind het echter schokkend dat het zo is moeten aflopen.
Wel wil ik de rol die je hier clickertraining geeft "wat moest ik clickeren? Hij gaat al achteruit, hij kan al een voetje geven" even naar voren halen.
De oefeningen hadden niets met voet geven of achteruitgaan te maken. Het was eerst uitzoeken hoe hij op de gemakkelijkste manier de clicker en de beloning zou aanleren en daarna was de hele training erop gericht om hem vanaf de grond vertrouwen te geven en de rijhulpen aan te leren.
Zo'n 200 mensen en daaronder de bekendste clickertrainers konden daarbij via mijn magazine als denktank reageren om je te helpen.
Ik denk dat je na een half jaar clickeren een ander paard had gehad.
Dat je dat niet doorgezet hebt is jouw beslissing geweest.

Piet, ik waardeer je enorm vanwege de kennis omtrent clickertraining en de tips die je mij destijds gaf. Clickertraining is ondertussen een waardevol iets geworden in mijn trainingen.
Maar wat het hele gebeuren rondom anja en haar paard betreft ben ik het niet met je eens.

Tuurlijk had je het paard meer kunstjes kunnen aanleren met clickertraining. No problem.
Maar ik denk dat je je af moet vragen wie je daarmee een plezier doet.
Jezelf? Om jezelf te bewijzen?
Of het paard wat idd braaf zijn kunstjes doet maar geen sociaal leven meer heeft; geen leven heeft zonder stress.

Het komt niet altijd goed met een paard met een zwaar trauma. Als ik mij niet vergis, heb je dat zelf al eens genoemd.
En geloof me... ik weet wat het is om een paard rond te hebben lopen wat doorlopend stijf staat van de stress.
Je wordt er zelf niet vrolijk van, maar het paard ook niet
Een prooidier wat niets ziet, vecht met de trauma's uit het verleden en lichamelijk niet 100% in orde is... Is dat werkelijk paardwaardig?

Het kan heel goed dat je paard last heeft van een bacterie in de maag/darmen. Mijn paard heeft dit gehad. Ik laat iemand komen die hem doormeet met een Lecherantenne. Hij heeft voor de bacterie een homeopatische korrel tegen de bacterie gekregen en toen was het met een paar dagen over.

Piet schreef op maandag 12 juli 2010, 7:21:


Kweet het niet, denk dat zelfs een expert op dit gebied 'teveel hooi op zijn vork kan nemen' met zo'n 'project'.

Wat ik me wel afvraag.... waar was Eddy, waar was hij.... met Jeen heeft hij Anja super geholpen als ik het goed begrepen heb.


Toch doe het in de rest van je bericht


Heb een dubbel gevoel als ik alles terug lees, een knoop in m'n maag... gevoelens van begrip en onbegrip.


Ja, ook ik denk dat het had gekund. Maar.... niet door een persoon waarbij bewust of onbewust(?) een klein(?) sprankje angst doorschemert (en ja, in Anja's bericht zie ik persoonlijk angst doorschemeren van haarzelf richting Ingenioso)

Heb hier Winsor d.m.v. clickeren door zijn angst voor mannen, da's, iets simpels als het leiden aan een halstertouw om kunnen ombuigen naar vertrouwen. Dwars door het draad ging hij wanneer hij de da al rookt. Ok, hij was niet blind... maar toch... ik denk dat je gelijk hebt dat het had gekund.


Inderdaad.... vele andere mensen hadden hem misschien al veel eerder naar de slager gebracht (met de nodige stress) Weer anderen hadden hem misschien weer opgesloten in een stal. Vele opties waren er niet.... Ik geloof dat Anja naar eer en geweten heeft gehandeld, waarvoor respect! Wat niet wil zeggen dat het een ander misschien wel had kunnen lukken d.m.v. clickeren. Clickeren is m.i. meer dat enkel kunstjes aanleren.... clickeren kan gebruikt worden als middel om te communiceren, om blindelings te leren vertrouwen op een menspersoon..... (alleen,...... je krijgt wat je geeft)