Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 juli 2010, 18:41:
> Is dat niet het bedrieglijke? dat het moeilijk in te schatten is in
> hoeverre het paard zich nog prettig voelt? Ik ken het beeld wel... al die
> glanzende, gezond ogende paarden in een manege. En over het algemeen ogen
> ze absoluut niet ongelukkig. Ook niet de paarden die 24/7 binnen staan. Ze
> zien er vaak kerngezond uit (sportpaarden bv)
> En toch....
> Als je dichtbij kijkt, zie je toch vaak neurotisch gedrag. Niet op het
> eerste gezicht, maar wel na een gedegen observatie. Niet bij ieder paard
> overigens.
Ik weet het niet Sandra. Heb sinds vorige week (zoals ik mijn update over Nancy) 4 paardjes in de weide staan eerst voor enkele uurtjes, daarna waarschijnlijk langer.
Dit zijn stalpaardjes, eigen kleine boxen... wel kunnen ze aan elkaar zien en aan elkaar komen. Twee ervan hebben nog nooit een weide gezien.
Geen van de vier maakt een ongelukkige indruk. Natuurlijk... het was heerlijk om te zien hoe ze genoten van hun eerste uurtje weidegang. Ruimte... groen gras, eten... spelen, rennen.. geweldig gewoon.
> Maar we hebben het hier over sociale dieren, die in de natuur altijd in
> beweging zijn (als ze niet dutten) en die nu dus in een hokje staan
> opgestald en er af en toe uit worden getrokken voor werk. Krijgen deze
> paarden werkelijk de kans om echt paard te zijn?
> Ik denk het niet... en hier scherpen ze momenteel de regels aan omdat het
> inmiddels is bewezen dat 24/7 stal en gebrek aan sociale kontakten het
> welzijn aantast.
> Maar je ziet het niet aan de paarden als je een stal binnenloopt
> De paarden schikken zich in de situatie en doen braaf hun werk.
> Zouden ze dan niet doen; zouden ze per definitie tries ogen, kopje laten
> hangen en alle 'spirit' laten gaan. Dan zouden we dit niet uitspoken met
> de paarden.
Ben het natuurlijk met je eens, maar... dat is dan ook het plaatje wat ik persoonlijk zie.
Wat te doen bij bijv. een blind paard (nee, niet speciek die van Anja! daar gaat deze topic niet over) In de pure natuur had het niet meer geleefd, was gedood vanaf het moment van blindheid. Zo simpel is het...
Is een hele ruim stal waar rust heerst dan een verkeerde optie? Een plek waar het dier zich veilig kan en mag voelen. Waar de mens rekening houdt met zijn mankement. En hem van daaruit leert om te gaan met zijn blindheid? Dit door bijv. 'enge dingen' toe te voegen aan zijn eigen veilige omgeving? Zijn zomaar gedachtes hoor.....
> Dat is, denk ik het bedrieglijke. Paarden schikken zich in de situatie. In
> isoleercellen, bitten, zwepen, sporen etc. Ze doen hun ding.
> Maar het welzijn is wel degelijk in gedrang.
Ik weet het. Zelfs Nancy die ondanks de pijn in haar voorhoef netjes een paar pasjes voor mij loopt omdat ik het heel simpel aan haar vraag.
Nancy die in de pure natuur waarschijnlijk ook al gedood was vanwege haar
hb (uiteraard is het de vraag of ze in de pure natuur
hb was geworden)
> En dat geldt, denk ik, ook in situaties waarbij ze vanwege ziekte op een
> stukje zand worden gezet en nooit meer rond kunnen rennen, spelen,
> socialiseren.
> Maar hebben ze dan nog een eerlijk paardenbestaan?
> Ik wil geen oordeel vellen... wel aangeven waar ik vaker over nadenk.
Ook ik denk er over na... al sinds we weer paardjes hebben. Daarom ook mijn aanbod richting de buren (zorgboerderij) om hun paardjes hier voor niets neer te zetten in de weide. Ook wanneer de onze weer op de weide kunnen (als dat tenminste ooit weer kan voor Nancy) mogen ze blijven. De zorg is voor henzelf... ze lopen enkel op ons stukje gras.
> Een paard laat als prooidier pas merken dat het pijn heeft als de pijn
> ondraaglijk is. Als het echt niet meer kan. Het ene paard wellicht wat
> eerder dan het ander, maar in alle gevallen zorgt het instinct ervoor dat
> en liggend eten.
>
> Dus of pijn werkelijk een duidelijk herkenbare factor is...
> Niet altijd denk ik.
Ik weet het niet. Zal misschien per paard verschillend zijn. Nancy laat in ieder geval op verschillende manieren duidelijk zien dat ze pijn heeft. Niet alleen door kreupel te lopen. Ze zoekt mijn aandacht, ze gaapt aan één stuk door wanneer de pijn heftig is (gisteravond een tijdje)
En vergist je niet, gisteravond even weer "gespeeld" met de gedachte hoelang en waarvoor gaan we door met Nancy. Wanneer is het tijd om er een eind aan te maken.
Ook maakte iemand de opmerking dat sommige mensen die langdurig ziek zijn graag uit het leven willen stappen. Dat is niet altijd zo. Ongeveer 3 weken geleden is onze buurvrouw (als een oma voor onze kids) overleden. Vanaf december 2009 in het ziekenhuis en daarna verzorgingstehuis gelegen. Eerst door een val in huis, daarna een gescheurde aorta. Dood en doodziek.... toch wilde ze leven. De artsen hadden haar in januari nog 6 tot 8 dagen gegeven. Operatie was niet mogelijk, ze was te zwak, at niet meer. Alleen nog drinken en vla/yoghurt/astronautenvoeding. Die 6 tot 8 dagen zijn 5 maanden geworden. Puur door wilskracht, ze wilde geen afscheid nemen. Ze wilde er zijn. Was, zo als ze me toevertrouwde, ook doodsbang dat haar kinderen met de artsen zouden overleggen het 'proces' te versnellen. Dat ze eerder dood zou gaan. Heb haar gezegd dat zij de baas was, dat het haar leven was en daar voor mocht vechten. Reken maar dat er vele emotionele momenten zijn geweest. Vooral wanneer wij weer naar huis gingen na een bezoekje.
Ze heeft het laatste half jaar geleefd op bed + af en toe in de rolstoel. In een klein kamertje van enkele vierkante meters. Weg uit haar eigen huis, weg van het platteland waar ze geboren en getogen was. Het laatste half jaar had ze pijn, had ze verdriet... maar leefde om te leven met de mensen om haar heen die van haar hielden. En was zo het laatste half jaar gelukkig. Het was goed zo.... (ze is niet overleden aan de gescheurde aorta die ze had maar kreeg een ontsteking bij de katheter wat haar fataal werd)
Warboel
