Aafke schreef op woensdag 14 juli 2010, 9:32:


Ik ook niet.
Het is iets wat mij bezighoudt, iedere keer opnieuw, zeker in het licht van de gebeurtenissen afgelopen jaar.
Maar een eenduidig antwoord kan ik niet geven.
Hoe zou ik dat moeten doen?
Ik kan nog altijd niet in de ziel van een dier kijken.

En er zijn zoveel maars...
Zoals het oudje met een tevreden kop op de wei, ondanks alle gebreken
Het sportpaard met de zorgelijke blik in zijn ogen, top in vorm, maar toch

en zo kun je miljoen voorbeelden noemen.

Soms is het overduidelijk...
Zoals tommy, wiens foto's zo duidelijke afwijkingen liet zien en die echt niet meer kon...
maar dan nog vraag je je af...
is er niets wat ik nog had kunnen doen?
Heb ik ergens toch nog fouten gemaakt waardoor het zo ernstig werd?

Diezelfde vragen stelde ik mijzelf ook met Amber
En met Toontje.

Of heb ik met alle drie veel te lang gewacht?
Goed mogelijk.

Ik weet het niet
Het zou een stuk gemakkelijker zijn als ik die kennis wel had.
Maar dat is niet zo.

Dus blijf ik speculeren en inschatten, net als zoveel anderen.

En daarom wil ik anderen niet veroordelen vanwege de keuzes die ze maken.
Omdat ik weet hoe moeilijk dat is.

En daarom kan ik ook niet zo heel veel zinnigs meer toevoegen...

Zomaar een paar foto's. Aflopen vrijdag genomen...

De buren hadden het dammetje klaar, draad in orde gemaakt en paardjes in de weide gedaan. Wist niet dat ze zo snel waren.... totdat 1 van mijn dochters riep. Mam.. help, Ralfh is hier en zegt dat de onze paardjes ineens heel veel vriendjes hebben. Hij was in lichte paniek,... zag de paarden allemaal al in het jong aangeplante groen lopen (heesters)

Wat was er nu gebeurd... 1 van de paardjes van hen was in haar enthousiasme door de draad gegaan van het looppad. Winsor en Nancy bedachten zich geen moment en stonden voordat het mogelijk was om in te grijpen in de weide met veeeel gras. Hmmmmm... lekkerrrrr... (maar uiteraard niet goed voor Nanceflans)

We hebben ze maar even bij elkaar in laten staan, elkaar onderzoeken, kennismaken, rennen... samen vreten.... feest... (had in de gauwigheid al mijn camera meegenomen, dus foto's maken maar)

Twee van de paardjes hebben nog nooit in de weide gelopen. Inmiddels staan ze er elke dag even in. Geniet van het feit dat zij plezier hebben.

'Rusthuis voor paarden' krijg ik toch niet 'van de grond'.. tenminste, ik heb de moed opgegeven. Elke keer mails met verzoeken tot plaatsing... maar dan wel als schenking. Tja, dat was niet de bedoeling. Dan laat ik liever de buurpaardjes gratis een hapje mee eten. Er is toch teveel gras nu. Heb ze wel op het hart gedrukt de weidegang voorzichtig op te bouwen. Diertjes zijn niets gewend qua gras.....

Unartica schreef op woensdag 14 juli 2010, 11:13:


Omdat ik bang ben dat niemand zal begrijpen dat we daar het geld niet voor hebben. Zoals Anja al zo mooi elders verwoordde, wij werken in een failliete bedrijfstak. Reken maar dat we elke cent een aantal malen omdraaien voordat we het uitgeven. Ik kan simpelweg geen duizend(en) euro spenderen aan een kliniek.

Dat is net zoals het feit dat er aangehaald werd om het hooi/stro te laten testen. Ok, op zich nog te doen. Maar dan... wat als blijkt dat het niet goed is. Op zoek naar ander voer, dat eerst laten testen (weer kosten maken) Daarnaast... is goed voer op dit moment wel vindbaar? En wat te doen met het voer wat hier allemaal nog aanwezig is.
Het voorjaarsgras van dit jaar is te rijk! Krijgt daardoor het gevoel met de rug tegen de muur te staan. Testen is voor mij zinloos,... omdat ik mocht er iets mis zijn toch niet adequaat kan ingrijpen. Overigens geloof ik er niets van dat er teveel suiker in ons hooi/stro zit. Heb Nancy zien opknappen de afgelopen 2 maanden. Denk sterk aan een hoefzweer, het restgevolg van de hb.