Hoi allemaal,

Mijn kleine snoeperd heeft vannacht 2 kg konijnenvoer opgevreten.

Ik had het tonnetje met voer op het konijnenhok laten staan gisteravond (stom ook natuurlijk). En Isabella zal gedacht hebben; he wat is dat nu weer; even meenemen.
Want hoe het gedaan heeft weet ik niet, maar duidelijk is geweest dat het tonnetje zo'n 2 meter verderop gevallen is (afdruk).
Ze moet het dus met haar tanden vast gepakt hebben (misschien wilde ze het wel terugzetten haha).
Het tonnetje is rond zonder handvaten, dus best moeilijk te pakken.

Maar goed, met de val is het open gevallen en dus was het smikkelen geblazen, want er zat ruim 2 kg voer in. Er lagen nog maar enkele korreltjes in het zand vanmorgen.

Beetje opletten dus vandaag voor koliek, want naast die hoeveelheid voer (ze krijgt maar een handje paardenbrokjes per dag) heeft ze ongetwijfeld zeer veel zand binnengekregen.

Pffff, die beesten lusten ook alles en ons konijn heeft nu niets meer.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op donderdag, 4 maart 2004, 20:13:


Aaaaah, groot!!!! hahaha...
Tamara is nu bijna 4 jaar en zij is nu rond de 1.67m, kun je nagaan hahaha. Dat is dus heel wat anders. Pauli lijkt inderdaad op een hengst, maar Tamara lijkt daar soms ook wel op hoor (ondanks dat ze een smurf is vergeleken Pauli dan hihihi). Tamara gaat gewoon doodleuk steigeren en klauwen met die voorbenen (tja, ze moet toch een beetje indruk maken als ze klein is he?) hahaha...maar bij een paard van 1.75m is dit natuurlijk helemaal indrukwekkend
Maar goed, ik heb in ieder geval geen moeite met opstijgen hihihi, Tamara heeft wat mij betreft een ideaal maatje zo hoor, ze moet niet groter worden

Groetjes,

Linda

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 5 maart 2004, 10:18:


---Hahahaaaaaa! Die shetjes ook he? Ze doen echt alles voor vreten
Ik geloof zelfs dat Tamara die gewoonte nu over gaat nemen. Ik kwam eergisteren in de wei en daar liggen altijd een paar hooibalen met zeil erover. Wat denk je? Heel het zeil weggetrokken en overal hooi... die hebben geen honger gehad daarna hoor hahaha

Groetjes,
Linda

Linda schreef op vrijdag, 5 maart 2004, 10:59:


Klein maar dapper!!!

Pauli had in het begin ook de gewoonte om op haar achterbenen te gaan staan.. ik kan me nog goed herinneren dat ik haar de eerste keer aan de hand de weg op nam - ik wilde haar aan de omgeving laten wennen en omdat ze één brok zenuwen was plofte ze na 10 meter op het weggetje al uit elkaar. Rondom je heen steigeren, klauwen met de voorbenen, ogen weggedraaid... ik schrok me kapot! Het was niet zo dat ze mij wilde aanvallen, ze was enorm bang! De eerste paar keren dat ik haar daarna de weg mee op nam, klopte het hart me in de keel en dat zal ze best gemerkt hebben, want het werd steeds erger!
Nu had ik op een zeker moment de keus tussen een hengstenketting ( over de neus) of héél rustig blijven! Voor dat laatste heb ik gekozen en heb me bij de eerstvolgende steigerpartij zo opgesteld dat ze me niet kon raken, maar wel op een manier van: nou meid, je doet maar, ik wacht wel tot je klaar bent! En.. met die houding heb ik blijkbaar indruk gemaakt want, vanuit de hoogte keek ze naar mijn reaktie en je zág bijna in dat koppie : pardon? maak ik geen indruk? Nou okay, dan lopen we nu verder... ze heeft het daarna nooit meer gedaan. Ze wil aan de hand nog wel eens proberen even weg te schieten, of stokstijf blijven staan als ze iets 'engs' ziet, maar steigeren niet meer.
Wel jammer voor al onze buren hier rondom de boerderij want die genoten altijd mee van het spektakel!!! :))

oh ja, dat opstappen... ik doe dat echt nooit vanaf de grond, ook niet met een kleiner paard! Om de rug en het tuig te sparen, gebruik ik zo veel mogelijk een opstapje. En als iedereen denkt 'oh wat truttig' dan moet je maar 's denken aan je duren zadel of die arme rug die éénzijdig zwaar belast wordt.

Groets, Marianne

Frans Veldman schreef op vrijdag, 5 maart 2004, 0:06:



hoi Frans,
Weet je wel zeker dat het steeds dezelfde Bart betreft? Er zit er nl.
ook een die wel positief heeft gereageerd op jouw bekappingsstrategie.Ik denk dat er twee door elkaar gehaald worden.
Afijn de natuurlijke bekappingsmethode kan voor mij niet meer stuk,en ik kan voorbeelden genoeg aanhalen van paarden die met de conventionele methode door officiele hoefsmeden geholpen in grote problemen kwamen. Terwijl met de natuurlijke methode de problemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Ik hoef niet zo nodig een hoefsmid met een "papier" ,ervaring heeft het tegengestelde geleerd.
Groetjes Henny Wittenaar