De vraag is denk ik; hoe los is los... en wie is je paard en wie ben jij. Ik weet niet hoeveel het uitmaakt of je op je paard zit of niet. Hoeveel je daadwerkelijk met je zit kunt doen verschilt waarschijnlijk ook per ruiter/paard. Als je erop zit en aan de lange teugel rijdt is ook vaak het 1e dat je doet als er iets loos is je teugels korter maken om contact te hebben indien nodig. In de zelfde tijd heb je ook je leidsels bij het mennen op maat, misschien wel sneller. Als je bv. met 1 hand Achenbacht kan dat verdomd snel, afhankelijk van de mate van losheid van je leidsel en gevoeligheid van je paard.
Ik men dus wel met losse leidsels bij mijn zeer gevoelige reus. Ze hangen natuurlijk niet tot onder z'n buik bij wijze van spreken, vaak varieer je in de praktijk tussen miniem contact en redelijk los (afhankelijk van wat je tegenkomt). Als ik bij hem ietsje meer contact maak zonder dat er iets loos is (of prongeluk bij het praten m'n toonhoogte iets verlaag, hij spreekt chinees
) gaat ie al stil staan. Een tijdje geleden gaf ik de leidsels even aan iemand naast me en het paard stond onmiddellijk stil... Die persoon was deze gevoeligheid dus niet gewend.
Default heb ik de leidsels altijd redelijk los hangen/miniem contact. Als ik ga sturen kan ik met de leidsels bij wijze van spreken tussen pink en duim op het juiste moment even ietsie minder meewerken. Dat is voor dit paard genoeg om z'n focus te verleggen en af te slaan. De mate en timing van de druk geeft aan hoe strak de bocht genomen moet worden. Ik trek dus niet constant en geef vaak van tevoren door ff iets stroefs op het leidsel te geven al even aan waar we later heen gaan. Zijn aandacht gaat dan vaak al die kant op. Daarna is het een kwestie van zeggen wanneer ie die bocht moet nemen. Het sturen is zo dus eigenlijk niet eens zichtbaar. Als je heel snel veel bochten maakt heb je natuurlijk ff meer contact. Maar ik moet er bij hem niet aan denken constant aan die neus te trekken en dan loslaten om te sturen. Aanvankelijk heb ik het zo geprobeerd, want dat is inderdaad wat iedereen zegt hoe Het Moet.
Maar de methode die we daarna samen ontwikkeld hebben werkt vele malen beter en ontspannender. Eigenlijk heb ik het van het paard zelf afgekeken tijdens wandelingen aan het halster, ernaast, toen hij nog "klein was". Hij deed het bij mij precies zo, even een impuls met z'n neus; "daar wil ik heen". En zo heb ik ook "teruggestuurd" indien nodig. Geen constante trek, even een lichte impuls. We begrijpen elkaar perfect nu. Ik kan me voorstellen dat dit bij een bijvoorbeeld niet zo gevoelig of vertrouwd paard anders is en je dus veel meer nodig hebt om goede communicatie te hebben...
Toen ik vroeger m'n 1e "menlessen" kreeg was dat op een hengstenstation met 1 van de hengsten. Die werd ook niet met constante teugeldruk gereden. Sterker nog, hier vielen de leidsels vaak van z'n kont af. Maar ja, dit paard was wel een rots in de branding.
Het is maar hoe jij en je paard het afspreken en hoe het per combinatie het beste werkt. Ik geloof dus niet dat er maar 1 manier van mennen is (hoe graag dat soms ook verkondigd wordt). Ik geloof meer in communicatie op maat.
Ik doe trouwens niet aan dressuur of zo, ga altijd met een enkelspan! over de weg tochtjes maken. Communicatie op maat wordt natuurlijk moeilijker als je meteen met 2 of 4 paarden tegelijk te maken hebt...
Warboel
