Inge en Egon hadden het erover waar je gaat staan zwaaien met je lichtje....
> (knip)...Maar je moet de mens wél de kans geven om te kunnen
> groeien. Jij bent ook niet geboren met de wetenschap en kunde
> die je nu hebt. Er zijn paarden geweest die jou hebben geleerd
> wat je nu weet.
> Ik heb hier drie merries; geef mij maar merries, dat herken ik
>
.
> Het verschil is, denk ik, Egon, en verbeter me als het niet zo
> is, dat ik onder de mensen kom en daadwerkelijk dingen
doe. Ik
> stap een stal binnen waarin een zevenjarig "onhandelbaar en
> deur openzetten - maar ze moeten zélf door de deur gaan. Jij
> staat bij wijze van spreken in de wei te roepen dat ze nu direct
> moeten komen, maar ze weten niet eens hoe ze uit hun stal moeten
> komen.
Weet je, Inge, weet je dat dit mij heel erg goed doet wat je hier schrijft?
Het vult mijn bericht van afgelopen maandag aan, toen ik zo frusty was omdat mensen op een van de maneges waar ik les geef allemaal vreemde en onlogische dingen met hun paarden waren aan het doen.
Je spreekt over 'gematigde standpunten' en zo is het.
Je
kunt niet zeggen: Het is wit of het is zwart. Natuurlijk heeft ieder van ons een doel voor ogen over hoe de wereld er op zijn paardvriendelijkst uit zou moeten zien, en ieder van ons hanteert daarin zijn eigen principes en haalbaarheid.
Tuurlijk wil ik ook dat een hengst gewoon hengst mag zijn, dat niemand meer die stomme ijzers onder nagelt, dat niemand meer met een bit rijdt omdat 'm de controle daar niet in zit, natuurlijk wil ik dat paarden met vriendjes in de groep lekker buiten kunnen staan , maar de realiteit is vaak anders!
Het heeft idd geen enkele zin om te gaan roepen dat ze dan maar geen paarden moeten hebben want zo werkt het niet : Er zullen altijd mensen zijn, er zullen altijd paarden zijn en paarden hebben nou eenmaal een enorme aantrekkingskracht op de mens, om allerlei redenen. En binnen dit geheel is een enorme marge, dat is wat we allemaal zijn aan het ontdekken nu we zo natuurlijk bezig willen zijn.
Ja, Piet, (jij scheef me daar een heel lief bericht over) ik vind mezelf vaak heel tolerant als ik kijk naar de manier waarop mensen met hun paard bezig zijn, maar kan ik anders? Als ik alles afwijs wat ik niet paardvriendelijk vind dan houd ik geen mens meer over en kan ik mijn boodschap beter tegen de muur uitdragen want er wil toch niemand naar mijn fanatieke manier van uitdragen luisteren.
Bovendien bereik ik zo de paarden nooit en dat is waar het me om gaat.
En zo zijn er dus nog een paar die met bit rijden en hun paard in een stal wensen te zetten.
Ook al denk ik anders daarover en laat ik dat echt wel merken.
Daarom snap ik jouw manier van schrijven heel goed, Inge : Je neemt mensen soms bijna letterlijk bij de hand en je laat ze zien dat heel veel dingen ook anders kunnen. Maar bij velen is er tijd voor nodig om anders te gaan (durven) denken, om het roer om te gooien. Daarvoor hebben velen een steuntje en begeleiding nodig. Bevestiging ook, dat ze op de goede weg zitten, dat het heel goed is wat ze nu aan het doen zijn, ook al is het nog maar zo klein.
Mensen gaan door hele processen als ze zich bewust worden, ook ik ben die weg gegaan en ook al ben ik al een beetje op weg : Er is nog zoooooveel te doen, nog zooooooveel voor mij te leren. En maar goed ook : Want ik sleep het weer met me mee en draag het weer verder uit. Zo wordt die kring steeds groter....
Ik denk ook dat het heel verkeerd werkt als je constant afwijst. Zo werkt het ook met het trainen van paarden, je beloont het goede. In plaats van steeds nee te roepen kom je met een alternatief : "Zullen we het zo eens proberen?", of : "Hee, dat is een goede, daar heb je iets moois geraakt, daar ben je wezenlijk diep gegaan".
Afgelopen dagen heb ik mij behoorlijk ellendig gevoeld, mogen jullie wel weten. Er waren tal van oorzaken maar een had ermee te maken dat ik me werkelijk afvroeg wat ik wil met mijn methode, of ik echt zo tolerant ben....
En het feit dat misstanden me maar blijven raken. Ik kan me omdraaien, afwijzen en kritiek leveren maar ik kan ook de hand uitsteken en zeggen : "Zullen we het samen eens proberen"?
En ik kies voor het laatste. Ik kan wel roepen : Als die en die mens er niet aan toe is dan is het maar beter dat je die kwijtraakt, maar elke gemiste kans is een gemiste kans voor dat paard!
Daarom, Egon, werkt het niet als je het ruinen afkeurt, ook al snap ik dat stukje nou weer wel van je. (Egon en ik hebben het er vaak over dat we veel niet snappen van mekaar)
Ik heb zelf 2 ruinen en ik durf vanuit de grond van mijn hart te zeggen dat mijn ogen en mijn hart zien dat ze er gelukkig uitzien. Het zijn 2 superevenwichtige paarden, het zijn mijn knuffelponnies waarop ik iedere beginner durf te zetten (de een is een Haflinger en de andere een halfquarter).
Ik weet dat deze paarden er altijd voor mij zijn als ik ze nodig heb.
Ze hebben hun plekje in de groep en leveren een enorm positieve bijdrage aan het groepsgebeuren. En ze werken enorm hard mee binnen het bedrijf.
Deze paarden zijn beslist geen dooie dienders! Ze zitten vol blije energie, en ik heb vaak het stiekeme gevoel dat de merries hun zien als een stel peetooms bij wie je kunt uithuilen en tegen wie je lekker aan kunt zeuren als je last van je hormonen hebt. Dat is toch ook een prachtige rol.... De heren vinden het best zo en laten al die aandacht op een gezellige gelaten manier over zich heengaan.
De merries, we hebben er 4, zijn veel tuttebelleriger, en veel minder steady dan de ruinen. Ik vind het super (ik heb dus een voorkeur voor merries, net als Inge omdat ik hun gedrag zo goed begrijp), maar ik kan niet op elk moment hetzelfde van ze vragen. Dat doe ik dan ook niet, ik houd rekening met hun buien. Net zo goed tijdens het werk!!!!
Ons veulen dat binnenkort geboren wordt , daarvan hopen wij dat het een hengst zal zijn. Hij zal gewoon mee opgroeien in de groep op een zo natuurlijk mogelijke manier. Ja, hij zal mogen dekken straks.
We hebben er de mond vol van hoe we het straks gaan doen met hem, en wat voor prachtige kansen we hem willen geven, maar dat is nu nog een stukje theorie. Ik ben benieuwd of de praktijk er straks ook zo uit zal zien. Want je kunt nog zoveel zeggen : Het in de praktijk brengen is veeeeeeel moeilijker.
Groet, Pien
Hoop dat ik me nu een beetje beter zal voelen.
Het zonnetje schijnt buiten al.... nu nog van binnen....)
Warboel
