Maria Delavega schreef op maandag 13 juni 2011, 10:01:
> het is best interessant hoe Chris de merrie leert om niet door zijn lijnen te gaan.
> Hij leert het paard niet door je lijnen te lopen (want ze weten verdomd goed dat die er
> zijn, alleen wat minder voor jezelf als je je daar niet bewust van bent),
> van schouders en navel. Dat is puur paardentaal. Dat maakt dat ik op
> buitenwandeling aan de hand met een jong paard een handvat heb om mee te
> werken. Zo heb ik Ridade heel erg goed haar vertrouwen kunnen winnen. Je
> bent kordaat, weet waar de lijnen zijn en het paard begint zich
> comfortabel te voelen omdat hij voelt dat je weet waar je mee bezig bent.
> Van zodra dat ze bvb de schouderlijn overschrijdt, laat je dat merken door
> ze er terug achter te zetten, desnoods achteruit te gaan. Van zodra ze wat
> schrikkerig naar iets wegkijken en tegen je inbuigen, reageren en terug
> door de focus oefeningen de aandacht op je vragen.
Ik geloof direct dat de theorie helemaal oké is en dat je er ook echt wat aan hebt!
Jouw verhaal over die lijnen en de natuurlijke buiging van het paard vond ik direct interessant en wil ik meer aandacht aan gaan geven.
Maar hier gaat het om de manier waarop Chris het je paard probeert te leren. Dat komt onprettig (en onnodig onprettig) over.
Dat het wel werkt is duidelijk. Alleen: welke relatie creëer je zo met je paard....?