Bij ons staat de val inmiddels ook. Kon bij Karin mooi even de kunst afkijken hoe het eindresultaat moest zijn én we hebben daar dus gelijk de bal maar even opgepompt onder het genot van een bakkie koffie.
Hans maakte daarna nog even een buitenritje en ik kon gaan klussen..

Bij ons op de weide was inmiddels het zonnetje verdwenen dus dat was jammer, maar we hadden het geheel nog niet geplaatst of er zat al een daas onder het netje die binnen no-time de trechter had gevonden. Nummer 2 melde zich toen ook al maar vond de trechter iets minder snel
De hoeven van Niek even bijgewerkt en na dát klusje nog even bij de val wezen kijken.
Vangst op dat moment, 2 vliegen en 2 dazen. En dát in de schaduw...

Morgenochtend maar weer kijken en dan een goede plek zoeken waar we de dazen een warm welkom kunnen geven

Volgens de handelaar waar ze nu staan zijn de meeste verkocht en gaat de rest absoluut niet naar Hongarije. Hij snapte niet waar die verhalen vandaan komen.
(aldus iemand van het ijslanderforum die met die handelaar gesproken heeft)

Dani62 schreef op maandag 1 augustus 2011, 16:32:


Dat targetten werkt idd erg goed. Niek was doodsbang voor koeien. Mbv target/clickertraining heb ik hem steeds dichterbij laten komen.
De eerste keer duurde het ruim een uur om er langs te komen, daarna ging het snel beter.
Inmiddels loopt hij zonder moeilijk te doen langs de weide met koeien.
Op een andere plek met andere koeien kijkt hij nog wel maar raakt hij niet meer in de stress.

Rammelende tractoren met aanhanger die loop ik tegemoet wanneer ze achter ons rijden.
Ik negeer Niek zijn gedrag en kijk hem zeker niet aan. Ik let vooral op mijn eigen ontspanning en ik merk dat dat heel goed werkt. Niek blijft niet meer zo in de stress 'hangen' en wordt langzamerhand steeds moediger.

Ik wil met hem gaan trainen voor de Nijmeegse 4daagse van volgend jaar en zoek nu daarom zoveel mogelijk nieuwe 'enge' dingen op om straks ontspannen 40 km te kunnen lopen.
Ik vind het heel gaaf om te zien hoeveel meer vertrouwen ik van Niek heb gekregen in, voor hem, enge situaties. Hij is voor mij echt een perfect leerpaard gebleken en ik ben nog lang niet uitgeleerd..

Het filmpje van Arabesk, waarvoor mijn complimenten , waarin heel goed in beeld is gebracht wat ik ook "onvertraagd" meende te zien, heb ik (in de discussies met tradi's) toch ook nog een vraag die ik niet kan beantwoorden. Misschien kan iemand hier het uitleggen:
Er zijn paarden/pony's die mét bit gereden worden, die hun ruiter via de teugels zowat uit het zadel trekken. Ik bedoel dan geen paarden/pony's die "in verzet komen" of ergens van schrikken, maar die ergens enthousiast/druk van worden, bv als ze in het bos zijn en graag willen gaan rennen.
Het lijkt niet alsof ze het bit op een of andere manier "vastgepakt" hebben, dus dat zou betekenen dat ze zichzelf vol de druk op de kaaklagen/in het geheemelte aandoen. Vaak wordt dit gedrag van het paardje ook nog "beantwoord" met een ferme ruk aan de teugels (dus ook het bit), hetgeen de pijn dus alleen nog maar heftiger maakt. En toch "leren" deze paardjes er ogenschijnlijk niet van, want ze blijven dit doen.
Dus mijn vraag: waarom doen ze dat en waarom "geven ze niet op".

Hoi, volgens mij,( omdat ik die ervaring met mijn eigen paard had), rennen paarden "weg' van de pijn. Hoe meer je trekt ( dus meer pijn) hoe harder ze gaan. Op zich eigenlijk wel logisch.
Zodra ik overging op bitloos was het een verschil van dag en nacht. Ze draafde veel rustiger en ik had dus ook veel meer en fijnere controle.
Groetjes Jean

Ik zit, met een aantal toch wel schrikkerige pony's, eigenlijk onbewust vaak de omgeving te scannen. Je weet immers op een gegeven moment wel wat ze eng zouden kunnen vinden. Maar ook dan verrassen ze mij nog regelmatig
Als er iets spannends is, probeer ik zo laag mogelijk te ademen en zo ontspannen mogelijk te zijn, en er zonder te vertragen of te versnellen zo dicht mogelijk bij/langs te gaan. Reageren ze niet, dan reageer ik ook niet. Reageren ze wel, dan doe ik hetzelfde als diverse anderen hiervoor al schreven: laten aanraken en belonen met een snoepie of lekkere krabbel.
Toch ligt het ook heel erg aan het karakter van het paard, iets waarbij ik mij "neergelegd" heb na het lezen van het boek "Paardentypen" van Eric Laarakker (een aanrader hoor!). Met een aantal echte "waterpaarden" (vol, of in ieder geval met een hoog water-aandeel), zal het schrikken voor zaken waarvoor ze al 100x gedesensibileerd zijn, nooit overgaan.
Dus dan zorg ik maar gewoon dat ik voorbereid ben door op tijd de "scannen".