Ik zit, met een aantal toch wel schrikkerige pony's, eigenlijk onbewust vaak de omgeving te scannen. Je weet immers op een gegeven moment wel wat ze eng zouden kunnen vinden. Maar ook dan verrassen ze mij nog regelmatig
Als er iets spannends is, probeer ik zo laag mogelijk te ademen en zo ontspannen mogelijk te zijn, en er zonder te vertragen of te versnellen zo dicht mogelijk bij/langs te gaan. Reageren ze niet, dan reageer ik ook niet. Reageren ze wel, dan doe ik hetzelfde als diverse anderen hiervoor al schreven: laten aanraken en belonen met een snoepie of lekkere krabbel.
Toch ligt het ook heel erg aan het karakter van het paard, iets waarbij ik mij "neergelegd" heb na het lezen van het boek "Paardentypen" van Eric Laarakker (een aanrader hoor!). Met een aantal echte "waterpaarden" (vol, of in ieder geval met een hoog water-aandeel), zal het schrikken voor zaken waarvoor ze al 100x gedesensibileerd zijn, nooit overgaan.
Dus dan zorg ik maar gewoon dat ik voorbereid ben door op tijd de "scannen".