e m kraak schreef op zaterdag 10 september 2011, 11:56:

Sorry! was wat snel bijeengeflanst. Bedankt voor de impulscontrole

OK, ik probeer iets gestructureerder.

Ik zie in het kader van deze discussie paarden in verschillende mogelijke situaties, van de meest ideale, tot de meest bij de alledaagse realiteit aansluitende.

1) Beginnend bij het ideale: je paard loopt in grote kudde in de vrije natuur, heeft de mens nergens echt voor nodig, en puur voor het plezier ga je met hem clickeren, je gebruikt enkel R+, niets moet, je hebt alle tijd. Wat Letje doet sluit daar redelijk dicht bij aan stel ik mij voor. Ik vind dit prachtig. Of je op die manier zover kan komen dat je met je paard veilige buitenritten of interessante dressuurbezigheden kan doen is een open vraag. Jij stelde die vraag ook onlangs zelf hier. Het moet zeker kunnen zou ik denken, alles kan met R+ clickeren zegt men. Ook met de zeeleeuwen geraken ze zover dat er uiteindelijk in de open zee kan gewerkt worden. Maar: dat duurt een hele tijd, is misschien niet voor iedere zeeleeuw mogelijk binnen een redelijke tijdsspanne... Dat is wat ik bedoelde met 'te langzaam'.

2) Minder ideaal: paard heeft een beperkte kudde, beperkte oppervlakte, aan zijn noden van beweging/activiteit/... is niet helemaal voldaan, en/of paard heeft een eigenaar die toch wel bepaalde doelen heeft die (tot nu toe!) met puur R+ clickeren nog niet echt bereikt zijn (voor zover wij weten, niet iedereen publiceert immers). Dan denk ik dat je er niet aan ontkomt ook andere kwadranten te gebruiken. Voor mij is het dan daarbovenop nog eens zeer interessant om de volgorde van oefeningen aanleren te gebruiken van Parelli, en daar uiteraard ook de hele paardvriendelijke filosofie enz enz. Maar dat is persoonlijk.

Want welke dingen willen wij allemaal niet met onze paarden? Wij vinden zoveel vanzelfsprekend met paarden wat eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Denk je dat ze bij de zeeleeuwentraining al meteen bij de zeeleeuw in het bad springen? Er nog dezelfde dag met een touwtje om z'n hoofd mee in open zee gaan? Allerlei dingen rond z'n lijf snoeren waar ze dan gaan opzitten, o ja, ook nog in die open zee?
Dat is dus wel wat iedereen maar normaal vindt bij paarden, er zelfs van verwacht dat het zomaar kan. En dat brengt mij tot de derde situatie:

3) De 'normale' paardeneigenaar die om wat voor reden ook bij 'natural horsemanship' terecht komt. Dat kan gaan van 'er is een éénmalig probleem dat even gefikst moet worden door een magische cowboymethode' tot 'ik wil het anders en beter doen met m'n paard', en alle gradaties en variaties daartussenin. Deze paarden worden dan ook nog eens vaak suboptimaal gehouden/gevoed. Dat is de realiteit waar ik in terecht kom. In deze situaties speelt nog veel meer dat 'een paard dient toch om bereden te worden', er is beperkte wil om iets de tijd te geven die nodig is, de mens is soms initieel echt nog zwak in z'n leervermogen en timing ed., enz. Je kan ze natuurlijk de beginselen van clickeren bijbrengen, alles puur R+, maar snappen ze het? Doen ze er mee verder?


Inderdaad!! Ben ik het helemaal mee eens, en Pat Parelli trouwens ook, het is principe nr 7 uit z'n lijstje van 8 basisprincipes.


Ik twijfel aan alles Je weet best dat er mensen zijn (kijk maar bij Nevzorov aanhangers) die vinden dat je niet op een paard mag gaan zitten, onafhankelijk van hoe je het zou aanleren.


Als je correct clickert zoals Piet aanleert, eerst achter een omheining, net zoals met de zeeleeuwen met goede trainingsplannen dan is clickeren perfect veilig. Dit is echter iets wat de gemiddelde paardeneigenaar zich niet kan indenken. Het paard staat daar al, in een stal, daar moet ie toch uitgehaald worden? Hij moet in de bak 'losgegooid' worden, dan weer gevangen, hij moet bereden worden 'want hij moet z'n beweging toch hebben' enz. Gezien er dus geen omheining tussen zit vind ik het belangrijk (voor de veiligheid van de mens) dat ze leren het paard uit hun ruimte te houden. Zo beleefd als mogelijk maar... zo duidelijk als nodig.

Ik hoop dat ik iets duidelijker ben? Ik vermoed namelijk dat we qua manier van omgaan met paarden niet zoveel verschillen?

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

O Monique, wat een verhaal. Ik wist niet dat het na Indy nog zo hard in je zat! Je hebt wel een goede lerares getroffen toen, en wat mooi dat je het nu zelf ook weer kan doorgeven, het cadeau!

Hoi Geertje,

Je bent wel heel eerlijk over je capaciteiten Daar ligt de oplossing nochtans wel denk ik. Als je timing nog beter is, als je telkens het juiste beloont, als je pony bij je WIL blijven dan komt het goed.
Bij Parelli is dat naar je toe komen een graadmeter van of je het goed doet. Als je twijfelt of je de juiste trainingsbeslissing maakt: kijk naar je paard! Uiteraard op het moment zelf, maar ook: als hij de volgende dag weer op je toe komt gerend voor meer, dan was het goed. Heeft ie minder zin... dan weet jij dat je iets moet veranderen. Het gaat niet om het vangen op zich. Het gaat om alles wat er gebeurt eens hij gevangen is.

Dit gezegd zijnde is het wel mijn ervaring dat eens een paard geleerd heeft dat hij sterker is dan de mens hij dat altijd blijft weten én gebruiken vanzodra hij het nodig vindt. Dat geeft je dus véél minder ruimte voor fouten. Ik ken enkele Parellipaarden die vroeger geleerd hebben dat ze zich kunnen wegtrekken. Ze doen het haast nooit meer, maar voor de eigenaren is het eigenlijk de hele tijd alsof ze met hun paard in vrijheid werken. De lijn is er wel, maar ze weten goed genoeg dat ze er niks mee kunnen afdwingen.

Mijn plan voor deze pony zou zijn...
- catching game leren: paard leren jou te 'vangen'. Je wandelt naar hem toe, niet in een rechte lijn maar in boogjes. Begint hij weg te stappen dan blijf jij even snel doorstappen, richting zijn achterhand. Staat hij stil: jij stopt. Kijkt hij naar jou: jij gaat achteruit. Komt hij naar je toe: je gaat nog verder achteruit. Staat hij weer stil: probeer één pas er naar toe, en dan weer zie begin. Wat slordig opgeschreven maar dat is het ongeveer. Geen ogen op jou = druk zetten (naar hem toe blijven stappen), één oog = minder druk, twee ogen = geen druk.
- wanneer je bij hem staat: friendly game. Kan je hem overal aanraken? Kan je hem overal aanraken met een touw? Een touw is een goeie massage-tool... Met het halster? Halster rond z'n gezicht? Touw achter z'n oren? Porcupine game aanleren zonder dat het halster al vast (sink or swim, dat wil je niet) aan is. Neus in het halster = snoep. Halster aandoen? Meteen terug uit! Halster aandoen, één pasje meelopen, snoep, terug halster uit.
- halster aandoen om hem ergens naartoe te leiden wat hij leuk vindt. Lekker gras op de andere wei, etensbak die miraculeus gevuld is, nieuwe plak hooi... Je kan zelfs het water op de wei met een omheininkje onbereikbaar maken en zoveel keer per dag als je nodig vindt dat ze drinken (zelf zou ik 4 keer doen, en niet midden zomer) de paarden halsteren en er naartoe leiden.
- terug je grondwerkdingetjes oppakken (bekijk Piet z'n DVD, kijk naar alle info gratis op parelliconnect.com" target=_blank>www.parelliconnect.com ), maak het leuk voor hem, werk aan jezelf en speel met je paard!

Vriendelijke groeten,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 14 september 2011, 17:37:


Dat wist ik ook eerst niet.....
De laatste jaren met Indy waren gewoon ongeloofelijk zwaar, eigenlijk te zwaar. Maar je gaat maar door, omwille van Indy, het moest gewoon.

Mijn trainster is een ontzettend zonnig persoon die zoveel begrip heeft. We hebben elke keer weer om kleine stompzinnige dingen ontzettend kunnen lachen. En dat werkt erg bevrijdend.

Monique

Je bent niet de enige die zo enorm op zijn maatje(s) gesteld is! En zeker hier niet.
Gelukkig is het nare randje eraf en blijft gezonde oplettendheid over.
Knap dat je het hier hebt opgeschreven.

(Ik mis een knuffelsmiley)

Liefs Marsha