e m kraak schreef op dinsdag 30 oktober 2012, 14:02:
> Graag ook even een plaatje van het model waar jij geen goede ervaringen
> mee hebt, met uitleg over hoe paardlief de bediening voor elkaar kreeg als
> je dat tenminste gezien hebt. Voor mij is juist alles wat ze bewezen wél
> kunnen en hoe ze het doen interessant.
Zoiets bedoel ik:
http://promo.mijnalbum.nl/index.php?m=albumview&a=1&key=8AENBVJH&album=3GEWEJMCPaard begint met zijn bovenlip te klooien aan de 'open' kant van het terugvalklepje, totdat dat naar buiten toe omvalt. Dat kan lang duren, maar hij kleppert onverminderd door, wetende dat dit op den duur succes oplevert. Met de bovenlip schuift hij daarna de grendel opzij. Vervolgens neemt hij het volgende obstakel. Hij pakt de schuif aan de andere kant van de deur met zijn tanden bij dat bolle greepje en trekt die opzij.
De schuif gaat stroef, misschien vandaar de inzet van het gebit ipv snuit.
Dan haakt hij zijn hoofd over de deur (met dranger) en trekt die naar zich toe met een ferme zwaai, stapt tijdig 'uit' zodat de deur de open kán zwaaien en wringt de schouders in de ontstane deuropening. Omdat de deur terugvalt en paard door wil lopen maar klem zit, geeft hij nog een douw met zijn snuit tegen de (buitenkant van de) deur en stapt dan precies goed getimed door de deuropening. Dat de deur wrikt op zijn lijf accepteert hij; hij kent dit gevoel namelijk van de buitendeur van de stal die altijd open staat en met zuidwestenwind dicht waait. Daar heeft hij waarschijnlijk het omgaan met het deurdrangerprincipe geleerd: een ferme zwaai en dan snel doorlopen. Als hij zich zo vastloopt in de deur die immers naar hem toe opent, duwt hij hem terug open met zijn hoofd.
Warboel
