Nu vraag ik me af ik zal vast niet de enige zijn met dit probleem, hoe hebben jullie het opgelost en begrijpen jullie partners jullie passie??

Grappig, ik ben niet de enige dus!
Ik had Bob al en shet Daisy er bij, toen we een relatie kregen. Mn vriendin wist waar ze aan begon. (Niet dus ) Daisy is overleden en nu 3 jaar geleden hebben we voor mijn vriendin dus Chixy er bijgekocht, omdat haar het leuk leek om samen het bos in te gaan.
K heb van te voren gemeld dat een dier bij mij niet meer weg gaat, dus of ze het zeker wist! Half jaar op zoek geweest en wel overwogen het juiste paard gekocht. Lief rustig en mooi.
Echter na 3 maanden vond ze het al gedoe en ging minder vaak mee en had het druk op haar werk, en toen had ik dus 2 paarden om voor te zorgen.....

Ik zou ze niet meer willen missen want paarden gaan bij mij alleen gestrekt de deur weer uit als het even kan, maar t is wel veel, 2 paarden verzorgen, aandacht geven en 40 uur werken, want ze kosten niet niks!! en een partner thuis hebben die ook aandacht wil!!

Vaak heb ik woorden gehad over Chixy, dat die maar verkocht moest worden.
Gelukkig heb ik dat kunnen voorkomen, en nu staat Chixy inmiddels op mijn naam. Het blijft af en toe nog strijd, omdat mn vriendin vind dat ik werk voor mijn hobby, en zij voor ons leven samen. Tja k probeer echt wel extra bij te dragen en low budget de paarden te houden, maar t blijft hard werken om iedereen tevreden te houden.

Ik hou ziels veel van mn vriendin, en hoop ook dat dat paarden drama echt een keer over gaat en ze het met rust laat. Want voel me soms net een moeder tussen dr kinderen. Die doe je toch ook niet weg omdat het niet handig is en veel geld kost!?!
Maar nee, daar mag ik het niet mee vergelijken! Het zijn geen mensen maar beesten... duh!

Zijn wij paarden mensen nou echt zo egocentrisch?
Ik kan me helemaal geen leven voorstellen zonder paarden ?!!?!?
Jullie??

Ik heb geen hobby, ik heb paarden!

Groetjes Wendy
Bob & Chixy

Wendy de Meij schreef op dinsdag 7 mei 2013, 14:43:


Ik pik even de laatste regeltjes ertussenuit, want ik kan mij zo langzamerhand best een leven zonder paarden voorstellen, zou het niet leuk vinden maar het beperkt je ook wel in je leven en ik zou ook best wel willen reizen, verre landen uitgebreid bekijken enz...
Buiten dat zijn er steeds meer lichamelijke klachten waardoor het ook steeds zwaarder wordt...

maar juist het vergelijk tussen mensen en beesten...Ik vind...Een (volwassen)mens kan je nog wegdoen, die heeft er zelf dan maar voor te zorgen dat hij een goed leven krijgt, een dier zou ik niet over mn hart kunnen krijgen, want de vraag is wel heel groot of hij blijvend een goed leven bij een ander zou krijgen(ook als die oud en krakkemikkig is)

Inderdaad, leven met dieren is geen hobby, het is een manier van leven...

Groetjes Marlies

r


Ja hoor, kan ik me wel voorstellen. Ik heb een periode geen eigen paard gehad.

Ik ben van huis uit opgegroeid met paarden/pony's. Mijn vader was een paardenman.Toen ik kinderen kreeg, had ik geen tijd (naast een parttime baan) om er een eigen paard op na te houden. Wel een beetje rondhobbelen op een pony van een boer, of soms op een manege.

Maar het is toch een soort van virus, niet uit je lijf te krijgen..........dus zodra de situatie het toeliet kwam er weer een eigen pony, voor mijn dochter en voor mij samen.

Ik heb wel altijd het geluk gehad om een uitstekende logeerplek voor mijn paard(en) te hebben. Dat gaf mij/ons de vrijheid om met een gerust hart op vakantie te gaan met ons campertje! (een van onze gezamenlijke hobbies )

Wendy de Meij schreef op dinsdag 7 mei 2013, 14:43:


Het lijkt mij dat kinderen en dieren inderdaad niet te vergelijken zijn. Vind daar ook weinig egocentrisch aan... Een relatie heb je nu eenmaal met twee...

En ja, ook voor mij betekent het houden van een paard veel meer... Het buiten bezig zijn, genieten van de natuur, nieuwe mensen leren kennen, samen kunnen delen, leren over gedrag van je paard maar minstens zoveel over dat van jezelf, enz.
Maar ik snap ook dat niet iedereen dat zo ziet, en terecht.

Ik heb gekozen voor een paard 9 jaar geleden dus ook voor het bijbehorende leven met paarden. Mijn vriend heeft 5 jaar geleden voor mij gekozen en dus ook voor het leven waar ik al eerder voor had gekozen.
Nu wil ik concessies doen op het gebied van tijd inleveren etc en zoveel mogelijk proberen samen te doen.
En nee ik vind dus niet dat wij egocentrisch zijn omdat wij voor een bepaalde levensstijl hebben gekozen, wat ik wel egocentrisch vind is als de partner gaat verlangen dat je dat gaat opgeven omdat hij/zij het er niet mee eens is (het was er namelijk al voordat).
Het is een dure hobby die heel veel geld en tijd kost maar daar kies je voor en je partner weet dat, als hij daar dan niet mee kan leven moeten ze verder zoeken. Ik ben niet meer iemand die op de bank gaat zitten wachten tot iemand een keer tijd voor me heeft, ik zorg voor mijn eigen geluk en dat haal ik o.a uit het verzorgen van de paarden!

Tineke Nolet-Verdel schreef op dinsdag 7 mei 2013, 18:59:


+1

__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.