Ik verbaas me altijd weer over de prioriteiten van mijn dames: eten tegenover spelen.
Vandaag heb ik een Himalaya liksteen opgehangen in de stal, in de hoop dat Liltje daar geen grote happen uit kan nemen. De vorige liksteen heb ik een keer vergeten weg te halen, met als gevolg de halve liksteen weg en Liltje aan de diarree.
De liksteen in de stal aan een stevig groen koord opgehangen. De dames kwamen al gauw dat vreemde ding inspecteren. Liltje kwam er snel achter dat het lekker zout smaakte en probeerde er een grote hap uit te nemen. Gelukkig lukte dat niet, ze moest zich met likken tevreden stellen. Kim stond er met grote ogen bij en raakte de steen even aan met een lange bovenlip. Toen ging ze voor het groene koord en probeerde dat los te maken. Na een tijdje daarmee gefrutseld te hebben likte ze ook aan de steen. Maar steeds weer een greep doen naar dat groene koord.
Laatst kreeg ik van mijn moeder een kartonnen doos met appelschillen. Liltje dook er gelijk met haar neus in, Kim nam een grote hap uit het karton en liep er triomfantelijk mee weg. Na wat gebok in de bak liet ze het karton vallen, nam koers op de doos en at ook van de appelschillen. Typisch weer Kim.
Zij vindt altijd de verpakking of het bevestigingsmateriaal interessanter.
Eigenlijk lijkt Kim op dat gebied erg op mij. Ik kreeg als kind eens een duur cadeautje van mijn oma, ingepakt in kleurig papier en een doosje. Tot haar grote ergernis zei ik niets van de inhoud, maar ging spelen en knutselen met het papier en het doosje.....
Warboel
