Interessante draad dit. Ik heb 2 paarden die van toepassing zijn op hier genoemde dingen. Zo heb ik met Flame in 2007 voor de operatiekamer gestaan en gedacht hem nooit weer te zien. Hij zou verklevingen aan z'n darm hebben en ik had de keuze gekregen tussen inslapen en de operatie, die een kleine kans van redding zou zijn (mocht het heel erg zijn zouden ze hem niet meer wakker maken). Wel... toen ze hem weer dicht maakten (je kon meekijken door een raampje, heb z'n darmen gezien) wist ik dat ik hem weer zou zien (en kon amper meer op m'n pootjes staan). En dan die afschuwelijke aanblik van een overal rillend en wankelend paard met een kapotte kop door het moeilijke opstaan in die bijkomruimte.
Het is achteraf nooit duidelijk geworden wat hij had (hij is met aanhoudende koliekklachten in de kliniek gekomen). Kreeg een bijna 100 kilo te licht paard en een potje metacam mee naar huis en "kijk maar offie het nog doet"... Ik heb de foto's nog maar wil er niet meer naar kijken. Mega ritssluiting in z'n buik die gelukkig verdomd goed genas.
Vandaag heb ik hem als een bruine streep in volle rengalop over de wei zien scheuren. Happy camper. Zo goed als deze zomer, na 3 jaar in de Eifel heb ik hem nog nooit gezien de afgelopen jaren.
Hang in there... ook al lijkt het op die momenten afschuwelijk...
Het andere geval is onze Jack. Die niet normaal kan bewegen als het om kleine bewegingen en 'opstarten' gaat. Hij kan de prachtigste pirouettes en weet ik veel uithalen als het maar met een vaartje gaat. Maar vraag hem niet een klein stapje opzij te doen met z'n achterhand vanuit stilstand. OK, tegenwoordig kan hij dat wel, maar hij verkrampt daarbij, je moet het dus altijd heel rustig vragen en hem de tijd geven. Hij worstelt en komt boven
Z'n evenwicht is ook niet het allerbeste, vanuit stilstand dan. Eenmaal in beweging is het allemaal OK, hij kan elk terrein trotseren zonder ook maar 1 misstap.
Toen hij bij ons kwam in 2007 kon hij niet achteruit lopen. Ik heb hem dat moeten leren. De clue bleek uiteindelijk het aanraken van z'n voorvoet (nadat je hem al achteruit gevraagd hebt) waardoor het hele achteruitloop proces op gang kwam. Prrrrt, en 3 meter achteruit stond hij met een enorm verbaasd hoofd te kijken. Blijkbaar geen idee wat er zojuist precies gebeurd was. Dat gezicht vergeet ik nooit meer
Toen hij dit eenmaal een beetje door had begon hij vanzelf z'n achteruitversnelling te gebruiken.
De linker achtervoet geven kon hij ook niet toen, tegenwoordig geeft dat totaal geen probleem meer. Heeft 3/4 jaar oefenen gekost. Bekappen was 1e een ramp, je had max 5 sec om iets te doen eer die voet weer met een noodvaart op de grond knalde. Hij hield het gewoon niet meer maar geleidelijk kreeg hij het fysiek beter voor elkaar. Zo trots als een pauw, en wij ook
.
Helemaal snappen wat hij heeft doe ik niet. Het is iets dat de afgelopen jaren enorm verbeterd is, hij wordt tijdens het spelen letterlijk voltes achteruit geduwd door z'n kameraad Tofik. Het ziet er niet helemaal normaal uit, zijn achteruit lopen, maar hij kan het nu wel.
Bewegen op een klein oppervlak vanuit stilstand is niet zijn ding, maar hij komt er wel, met genoeg tijd en hele zachte hand. Dit is dan toch ook een soort ataxie? Die er vooral is bij kleine bewegingen maar niet als hij daarbij snel kan bewegen of al eenmaal op gang is??? Vaak is na 1 stap alles in orde, het evenwicht én de coördinatie. Pfff, vind het maar moeilijk.
Warboel
