marjolijn schreef op maandag, 20 juni 2005, 12:10:
> trea hoex schreef op maandag, 20 juni 2005, 11:44 (o.a.):
>> .....Volgens mij gaat
Parelli ervanuit dat ieder die begint,
>> vreselijk onopgevoede paarden heeft of hele rightbrained.....
> situaties die zich voordoen of die ik zelf gecreëerd heb.
>
> Maar ik ben nog steeds blij met de basis die door Parelli gelegd
> is.
Ik ben het helemaal met je eens dat je meer aan jezelf werkt dan aan je paard.
Parelli heeft mij heel goed geholpen om een andere kijk op het wezen paard te geven.
Ik ben zelf half level 2, maar ik sta wel open voor een ander zijn visie op het paard. Op het moment ben ik bezig met het lezen van de boeken van Mark Rashid. Het derde boek gaat over passive leadership. Hij beweert dat je niet altijd de rol van de Alpha hoeft in te nemen, omdat deze vaak werkt met agressie en ze vaak liever diegene willen vermijden.
Hij zegt dat een paard soms liever iemand volgt die rustig is en weet wat hij moet doen in bepaalde situaties en dat dus niet altijd het alpha lid is. Die de dingen afdwingt door middel van zijn regiem. En mijn ervaring is dat dit echt zo werkt in een groep. Er is altijd wel 1, die ieder paard leuk vindt en waarvan ze bereid zijn die te willen volgen.
En natuurlijk zijn wij geen paarden en spreken we een andere taal. De kunst is om erachter te komen wat het paard denkt en de dingen voelt om een zo goed mogelijke harmonie terecht te komen.
Verder probeer ik zelf een partnerschap te zoeken waarin we allebei iets te zeggen hebben. Ik wil dat mijn pony mij ziet als een betrouwbaar iemand die hij uit eigen wil wil volgen. Daar tegen probeer ik te stellen dat ik hem ook zijn zegje laat doen en dit samen te bekijken. Dat is in mijn ogen onderandere wat een partnerschap inhoudt. De dingen samen doen en naar elkaar luisteren en er samen uit komen. En dat luisteren luisterd ook erg nauw. Het zijn vaak de kleine dingen waar een paard iets duidelijk mee probeert te maken. Gaander weg leer ik beter te luisteren.
Doet hij iets niet wat ik hem voorstel dan heb ik niet goed gebracht, snapt hij het niet of is hij er niet klaar voor. Ten alle tijden zoek ik de fout bij mijzelf. Een paard doet namelijk alleen wat hij denkt waar hij goed aan doet. Hij krijgt altijd het voordeel van de twijfel. Ik neem dan een stap terug en probeer het een andere keer nog eens of bekijk hoe ik het hem op een andere manier wel duidelijk kan maken.
Beloning met of zonder voer, met of zonder geluid maakt mij eigenlijk niet zo heel veel uit. Clickeren of
parelli willen we niet allemaal bij hetzelfde eindigen? Een zo goed mogelijke partnerschap, begrip, betrouwbaarheid en respect?
Ik wil me ook niet blind staren op 1 bepaalde visie, maar wil van alles het goeie uitpikken en het me eigen maken.
Warboel
