Michiel schreef op maandag, 20 juni 2005, 20:23:


knip

Hier wou ik even op reageren gewoon omdat ik in de praktijk bij mijn paarden zie dat één paard wel degelijk de ander kan sturen waar hij wil. Dit is natuurlijk nog niet hetzelfde als op afstand vragen 'kom eens hier' (ze lopen wel vanzelf naar elkaar toe trouwens als de afstand tussen hen te groot geworden is), maar wel het andere paard gaan halen en naar daar meenemen waar ze wil.
Even schetsen: ik heb twee paarden, de merrie (Lolita) is de 'baas' over de ruin (Cesar). Dat is te merken bij een voeremmer of hooibaal, Lolita stuurt Cesar weg en niet omgekeerd. Bepalen waar ze naartoe gaan doen ze allebei, Cesar gaat zelfs vaker het initiatief nemen om bv. naar het stalletje te gaan, Lolita volgt dan omdat ze uiteraard bij de (mini)kudde wil blijven. Maar ik zie Lolita heel vaak Cesar sturen, om het met Parellitermen te zeggen: driving game from zone 5. Ze vindt zichtbaar dat er nu wel genoeg geluierd is en ze wil terug naar de wei, maar ipv. gewoon alleen te gaan en te hopen dat Cesar wel meekomt gaat ze hem echt sturen. Dus ze drijft inderdaad van achter (loopt achter hem) maar bepaalt wel degelijk de richting waarheen hij gaat, voor zover ik kan zien door haar hoofd links of rechts van zijn achterhand te positioneren. Hier is dus geen leidmerrie vooraan meer nodig, ze is hier drijver en richtingbepaler in een.
( Ik zit hier trouwens graag naar te kijken omdat ik vanuit Parelli net hetzelfde wil doen maar daar nu nog de lange lijnen aan het hoofd voor nodig heb als ze mijn focus niet volgt.)
En verder vind ik je instelling van 'going with' heel mooi, en ben ook benieuwd hoe ver je daar mee kan komen.

Groetjes,

Nathalie

Marleen den Arend schreef op maandag, 20 juni 2005, 21:06:



Jaa, dit zie ik ook dagelijks gebeuren natuurlijk!

e m kraak schreef op maandag, 20 juni 2005, 19:55:


Inderdaad.


Wel, voor zover ik weet hebben Dr. Strasser, Jaimie Jackson et al honderden, zo niet duizenden paardenhoeven bekeken en opgemeten. En uitgekookt. De hoef heeft de vorm van het hoefbeen. Het hoefbeen heeft, als je het plat op de grond zet, een "kroonrand" van 30 graden en een teenhoek van 45 - 50 (voor) of 55 - 60 (achter) graden.

De conclusies die Dr. Strasser daaraan verbindt:
- in een gezonde hoef maakt de kroonrand een hoek van 30 graden met de grond. Is dit niet het geval, dan is er per definitie sprake van rotatie.
- in een gezonde hoef maakt de teen een hoek van ca. 45 (voorhoef) resp. 55 (achterhoef) graden met de grond.
Oftewel: in een voorhoef is de hoek die de teen met de kroonrand maakt 105 graden, in een achterhoef 95 graden. Is dit niet het geval, dan is er per definitie sprake van separatie.

Deze definities zijn dus definities volgens de Strasser Methode. In conventionele kringen hanteert men andere definities.

Met vriendelijke groeten,
drs. Karen Drost SHP

en

oftewel dat merries en ruinen gescheiden moeten blijven

Daar lig ik hier in de buurt (Randstad dus en dan het laaaaagste deel) vaak met mensen over in de clinch. En ik wordt er zo moe van.
Hier - laag laag, klei en veen - staan de paarden het hele jaar op de wei, merries en ruinen door elkaar. Alleen als er een laag water op staat hou ik ze van de grote wei af in het binnenterrein, omdat ze dan het land wel heel erg kapot lopen en het voor mijn mokgevoelige paarden nou ook niet je dat is.

1. Wat is er mis met een stuk land beschikbaar stellen, helemaal kapot laten lopen als dat zo uitkomt en in het voorjaar opnieuw inzaaien als dat al nodig is?
en 2. Het ligt er natuurlijk wel aan hoeveel paard en hoeveel hectares, maar een klein beetje beschadiging van het land maakt geen bal uit, want in het voorjaar zie je het in no time weer groen worden.

Ruinen en merries doorelkaar is geen enkel probleem. Juist goed naar mijn idee, kinders erbij, een groot paardenfeest van communicatie, organisatie, opvoeding, hulpverlening!! Waarom doen de meeste het dan niet? Omdat de meeste paarden of alleen overdag naar buiten mogen of af en toe een paar uur. Dan krijgt een groep nooit de kans om in evenwicht te komen en blijf je dus gedoe houden. Merries en ruinen doorelkaar geeft agv de hormoontjes bij tijd en wijle wat extra onrust, dus die factor wordt door scheiding uitgeschakeld. Simpel toch?

Allemaal gemakzucht en vooral gewoonte!

Dus: laat lekker een stuk land kapot lopen in de winter en zaai het desnoods in het voorjaar weer in.
En: laat zoveel mogelijk paarden gewoon lekker bij elkaar, geef ze de ruimte en laat ze zonder al te veel bemoeienis in evenwicht komen.
Gevolg: reacties als: "Goh wat zijn die paarden lekker rustig en goed van vertrouwen zeg!"

Tuurlijk. Logisch toch? Het kan zo simpel zijn.