Ilona Kooistra schreef op zondag, 21 augustus 2005, 18:06:


Hoi Ilona,

Ik kan me heel vaak vinden in dingen die je hier schrijft, maar wat jij hier een spelletje met een touwtje noemt, noem ik toch paard pesten.
Er zijn legio paarden die niet achterwaarts een schuine plank af willen lopen, dus kennelijk vragen wij nogal wat van ze als we ze zo de trailer uit willen krijgen en dat kan ik mij ook heel goed voorstellen, ze zien niet waar ze hun voeten neer moeten zetten.

Ik ben nu even een paard dat op de trailer staat en voor mij staat Ilona, die ik te boek heb staan als "toffe tweebener" want ik twijfel er echt niet aan dat jouw paarden zo tegen je aan kijken. Jij vraagt mij vriendelijk (zonder druk, de paarden waar ik mee werk, hebben geleerd zich tegen druk te verzetten en het paard waar jij het over hebt kennelijk ook) achterwaarts over die schuine plank te lopen. Duidelijk geef ik dan aan: Sorry, wat je nu van mij vraagt, kan ik niet doen, ik heb angst. (hierbij ga ik ervan uit natuurlijk dat een paard altijd gewillig is, maar angst is nu eenmaal een barriere.) Vervolgens ga jij met dat touwtje staan zwaaien en dat snap ik als paard echt niet: ik durf iets niet, waarom zwaai jij met dat touwtje, waardoor ik mij ongemakkelijker ga voelen...ik doe toch niks fout?

voorzover mijn paardbelevenis als mens heb ik bijvoorbeeld hoogtevrees en als jij achter mij gaat staan om me met een stokje te prikken, klim ik heus wel een keer die ladder op, maar niet omdat ik overloop van het vertrouwen dat ik in je heb.

Zelf zou ik gewoon, zolang als nodig, het tussenschot weghalen om het paard voorwaarts uit te laden als het dat prettiger vindt. Je kan heel goed vertrouwen opbouwen door het paard af en toe gewoon zijn zin te geven. Wie weet, als ik hem de twintigste keer uitladen vraag om achterwaarts te gaan, denkt hij wel: "ok, als jij zegt dat het kan, zal het wel kunnen, ik doe het!" Het idee is dat het paard erop vertrouwt dat jij degene bent die de juiste keus maakt...en zoals Rachid dat mooi vertelde, in de kudde is het niet het dominante paard waar de rest vertrouwen in heeft, dat paard schopt rond om zijn zin te krijgen en wordt liever vermeden. Het paard dat al dit tumult vermijdt (energie bespaard!) en het beste gras weet te vinden, daar willen de anderen wel achteraan lopen. Raak ik meteen even de kern van waarom ik niet zo'n Parelli-fan ben.

Een paard hebben dat erop vertrouwt dat ik de juiste beslissingen neem en mij daarom volgt, verdient het van tijd tot tijd ook om het vertrouwen te krijgen dat hij de juiste beslissing neemt...we weten dat paarden slim genoeg zijn, dus waarom hen niet eens vertrouwen?

Het is een iets langer verhaal geworden dan dat mijn bedoeling was, maar wilde graag duidelijk maken wat ik bedoel, hopelijk is het gelukt.

Groetjes,
Marlies