Piet schreef op donderdag, 22 september 2005, 11:09:
> Michiel, ik volg altijd je verhalen door de tijd heen,
> benieuwd als ik ben naar de resultaten.
Fijn dat helpt me, mijn verhaal te doen.
Voor wie deze verhalen terug wil vinden in het
archief: in elk bericht staat wel een keertje
going with.
> Ik heb aangenomen dat je clickertraining als een soort
> paraplu boven elke trainingsmethode kunt houden. Jij bent
> blijkbaar bezig met iets wat dat nog weer overtreft.
> Piet
Overduidelijk, wat mij betreft. En het mooie is, dat iedereen
meer of minder going with zijn paard kan gaan. Daar is geen
speciale voorkennis voor nodig. Ik denk dat het succes van
jonge kinderen hieraan te wijten is. Spontaan doen kinderen
dit namelijk al, tenzij volwassenen zich met het rijden bemoeien.
De vader van Russ Burns stond bekend om zijn makke paarden,
waar alle buurkinderen op leerden rijden. Zijn geheim was, dat
hij zich niet met de training bemoeide! En elk paard werd mak,
door de goede houding van de kinderen.
Neem nu clicker training en going with ...
Als je paard graag de landbouw akker op wil,
en jij niet. Dan klik je als hij netjes op jouw signaal
op de weg blijft. Stel je paard mag van jou, het blijft jouw
keuze natuurlijk. Wat valt er dan nog te klikken?
De hoogste vorm van beloning krijgt hij die er bestaat, en dat
is de vreugde van de ervaring die hij opdoet, op die akker.
En precies die ervaring is het meest vormend voor zijn karakter en
talenten. En met jouw op zijn rug hebben jullie de grootste eenheid.
Zo werkt het.
Michiel
Warboel
