Ik heb twee paarden. De ene liep 4 jaar los in de Franse Pyreneeën en kwam daarna bij mij. De Andalusier is met 6 jaar uit Murcia in Spanje naar Nederland gekomen en over dat paard had ik het. Het is beslist geen rejoneador-paard geweest, want hij kon niets, bovendien was hij gecastreerd.
Afgelopen november sprak ik in Sevilla een boekwinkeleigenaar, die in het bestuur van de Arena zat. Hij vertelde zeer uitgebreid over deze twee totaal uit elkaar liggende soorten paarden. De matraspaarden zijn waardeloos, slechts de 'bromfiets' van de picador die de eerste steken uitdeelt. Er wordt geen geld of tijd meer besteed aan fatale verwondingen, het paard heeft als enige functie zijn ruiter te dragen en als hij niet meer loopt, heeft hij dus geen waarde meer. Dit in tegenstelling tot de paarden van de rejoneadores, die hoog opgeleid en landelijk bekend zijn.
Beide paarden zijn doodsbang voor de stier, en de geblinddoekte denk ik nog iets meer.

marjolijn schreef op donderdag 5 januari 2006, 15:31:


Terwijl ik toch duídelijk aangeef dat de manier van rijden los staat van waar je deze voor zou kunnen gebruiken. De dressuurwedstrijden in NL zijn proeven van bekwaamheid voor de blindvoorwaardse massacavalerie-'charges' uit de napoleontische oorlogen. In één enkele aanval sneuvelden meer paarden dan bij milénnia stierengedoe. Is dat echter relevant als je het over de techniek, de manier van rijden hebt? Ik vind en schrijf duidelijk van niet. Hoe neutraal moet dan je in vredesnaam zijn???

Mag je in NL niets meer melden als daar zelfs maar een verméénd potentieel politiek incorrect aspect aan geplakt kan worden? Dat riekt én naar censuur én leidt tot erosie van evenwichtige normen en waarden.
De vergelijkbare reacties mbt boomzadels, brandmerken, slachtpaardje-redden etc. zijn andere voorbeelden van een misplaatst gevoel over een vermeende 'hogere' moraal.
Erg zielig allemaal, helemáal omdat we het over paardrijden hebben; het op een paard gaan zitten voor de eigen lol; een fundamenteel egoïstische keuze.....

Huertecilla schreef op donderdag 5 januari 2006, 16:29:

zoals de shows voor western rijden bedoel je. Geen koe die opgejaagd hoeft te worden en toch laten we zien hoe goed het paard kan spinnen, slidingstops maken enz. enz.
Dat bleek niet zo duidelijk uit je eerste berichtje. Tenminste voor mij niet.

Cassandra

conny didden schreef op donderdag 5 januari 2006, 13:55:


Dit boek, Paardentaal, is al sinds 2002 uitverkocht!
De enige mogelijkheid die ik kan verzinnen om er aan te komen is of via de bieb of via een 2de hands boekenwinkel.
Heeft iemand verder nog ideeen? Zou het graag willen lezen.

gr Caroline

Huertecilla schreef op donderdag 5 januari 2006, 16:29:


tja zo kan je alles wel relativeren, tegenwoordig gaan er geen paarden meer voor de kanonnen, tenzij het een show betreft, er gaan er nog geregeld wat voor de stieren. Ik vind het spel met stieren het leukst wanneer er mensen vooraan mogen lopen, dan is er tenminste nog even zoete wraak voor de stieren. Enkele uitzonderingen daar gelaten is paardrijden een luxe bezigheid geworden en vind ik het niet relevant om iedere keer met gebeurtenissen uit het verleden te schermen. We doen het allemaal voor ons plezier, ook het stierevechten is een luxe bezigheid men kan prima zonder overleven, dus waarom altijd is er toch pijn nodig van een of ander wezen om ons goed te voelen. Ik vind samen leuk zonder pijn of dat nu met kilikuli is met western, dressuur of op zijn mongools. of gewoon knolhobbelen het zal mij een zorg zijn zolang er maar niemand onder hoeft te lijden. Iedereen heeft voor ogen wat dé methode is voor paarden daarover kan je van mening verschillen. Het is juist leuk om elkaars verschillen te onderkennen, er is geen eenduidige methode ieder paard is anders ieder mens is anders.
Ina

epona schreef op donderdag 5 januari 2006, 17:18:


Maar als die vorm die HC beschrijft alleen maar wordt gebruikt als manier van dresseren heeft het dezelfde functie als al die andere manieren van beleren. Het gaat erom wat er met de op deze manier beleerde paarden gebeurt. Gaan ze daadwerkelijk de ring in om voor de stieren gegooid te worden. Of willen de mensen die ze hebben getraind alleen maar laten zien hoe goed ze hun paarden af kunnen richten?
Het eerste is verwerpelijk. Het tweede kan heel mooi zijn om te zien.

Cassandra

Jos van Steenwinkel schreef op donderdag 5 januari 2006, 15:15:


Drachtige merries met veulens voer ik niet bij. Ook niet in de winterperiode. Wel volop hooi. Hooi van hetzelfde land waar ze s'zomers grazen.
Volgens de boeken hoef je een zogende merrie met veulen in een wei met goed gras niet bij te voeren. Het hooi van dit gras zal in voedingswaarde niet zo heel veel verschillen met vers gras. Minder vitamine A, minder eiwit. Veulens groeien onregelmatig. In voorjaar en najaar tonen ze meeste lengte/hoogtegroei. Het lijkt mij dat ze daarom s'winters ook met minder groeibouwstenen toekunnen. Wel hebben ze voedsel nodig om warm te blijven. En hooi is daarvoor het best geschikt.
Mijn merries en veulens zien er patent uit, met een gezonde laag vlees op hun ribben.
Groet
Hans

Cassandra Berg schreef op donderdag 5 januari 2006, 17:31:


dat ben ik met je eens, uiteidelijk is alle wedstrijdsport geboren uit die gedachte, je laat immers zien wat je kan en geleerd hebt en wie het het mooist kan wint de pot. Kijk in de grond ben ik het met alle vormen van dresseren wel eens, zolang ze uitgaan van een respectvolle omgang met het paard, voor mij zit de meerwaarde in het teamgevoel wat je kan ontwikkelen met een wezen wat eigenlijk in den beginne eten was voor ons mensen, dus in feite als de dood is voor ons . Hoe groot is dat hart dan van dat paard dat ze het toelaten om op hun rug te zitten. Zebra's zijn niet zo bijvoorbeeld, die zijn met heel veel moeite te dresseren. Voor dat wezen heb ik het grootst mogelijke respect, het is jammer dat wij mensheid er soms zo slordig mee omspringen.
Ina

epona schreef op donderdag 5 januari 2006, 17:42:


Leuk dat je die zebra's aanhaalt. Ik zag laatst een reportage over het vershil tussen zebra's en paarden en waarom de één wel te dresseren is en de ander niet. Het lijkt voornamelijk in de sociale structuur te zitten. Omdat paarden gewend zijn leiderschap van een hoger geplaatst dier te aanvaarden zijn ze ook geneigd om leiderschap van een paardvreemde soort te acccepteren. Bovendien bijten zebra's naar elkaar als ze onderlinge conflicten beslechten en dat doen paarden niet. Dat maakt ze het ideale makkertje van de mens.
Het lijkt me overigens wel wat om op een zebra aan te komen zetten inplaats van een paard.

Cassandra

Jet van Gulik schreef op donderdag 5 januari 2006, 9:23:


Hoi Jet. Jij ook hier, wat leuk! Laat het Henk maar niet horen, die houdt niet van dat geitewollensokkengedoe, maar wij weten wel beter hahaha. Jammer dat je voorlopig niet bij me mag komen, ik wil het je zoooo graag laten zien door middel van wat kleine handigheidjes. Je kunt het doorbreken door gewoon te wachten tot ze weer naar de grond zakt en het dan heel zachtjes te proberen (ik neem toch aan en ik hoop maar dat je daarmee haar hoofd bedoelt). Ik heb nog wel een leuke boekentip voor je, dat boek kun je hier op de site bestellen. Het is het boek Grondwerk van Inge Teblick.

Groetjes Edith

Groetjes van Edith

Cassandra Berg schreef op donderdag 5 januari 2006, 17:53:


soms kruizen ze ze wel eens, echt heel raar ik zal eens eens zoeken Zorses noemen ze ze (wie is ze : zebra/paard fokkers) De lol van de kruizing ontgaat mij overigens.
Ina