Els Kleverlaan schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:54:


Toevoeging, ik heb ook eens het besluit moeten nemen om een paard in te laten slapen. Als je écht alles geprobeerd hebt en het paard, en dat geld ook voor andere dieren, kan geen paards leven meer hebben is er m.i. geen andere keus. Ik probeer altijd te kijken of ik het dier voor mij in leven houd of voor hemzelf. Vaak wil je geen afstand doen, omdat het jezelf zoveel verdriet doet , maar is het een opluchting als je eenmaal de beslissing genomen hebt. Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Sterkte, Els.

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Buitenstaanders hebben vaak een heel nuchtere kijk op die dingen.
Wat waar is bepaal je uiteindelijk zelf.
Wat dingen die je kunnen helpen om hierover te beslissen:
- Dagelijks worden er vele paarden geslacht. Hier zitten veel paarden bij die gezond waren. Er zijn helaas meer paarden dan dat er paardenplaatsen zijn, dus een gedeelte van de paarden is "over" en gaat naar de slacht. Voor ieder paard dat je in leven houdt gaat er een ander paard naar de slacht.
Heel objectief en volstrekt emotieloos bekeken: Als je afscheid zou nemen van Maike dan zou je een ander paard kunnen nemen (direct of indirect redt je daarmee een paard van de slacht).
- Een paard heb je niet alleen voor het plezier van dat paard. Natuurlijk ga je niet lichtzinnig met een dier om, maar een mensenleven is ook snel voorbij. Je moet wel plezier beleven aan het houden van een paard, en als dat plezier er niet (meer) is, dan moet je daar een oplossing voor zien te vinden.


Ieder dier is voorgeprogrammeerd om zo lang mogelijk te proberen te leven, ook al is dat leven niet meer (of helemaal niet) zo leuk. Voor de natuur is "leuk" niet het doel. Zolang het gaat, gaat het, maar wie doe je daar nu eigenlijk een plezier mee? Meestal worden dieren (te) lang in leven gehouden, puur vanwege de emoties van de eigenaar. En als die eigenaar er dan zelf ook niet meer plezier aan beleeft, waarom dan nog?

Voor mij is belangrijk dat een paard buiten moet kunnen lopen. Als hij noodgedwongen op stal moet staan, dan vind ik de levenskwaliteit al fors gedaald.


Het is uiteindelijk een persoonlijke afweging die niemand je kan vertellen vrees ik. Naar mijn eigen gevoel zouden veel paarden die kerngezond zijn, maar wegkwijnen in een stal, nooit buiten mogen rijden, en alleen maar rondjes in de bak met een slofteugel mogen rijden, beter af zijn als ze zouden inslapen. Maar daar zullen veel mensen het wel beslist niet mee eens zijn...

Groeten,
Frans

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Esther,
Wat een verschrikkelijk moeilijk onderwerp.......
Je doet me weer denken aan vijf jaar geleden, toen Indy zo verschrikkelijk kreupel getrapt was door een ander paard. Ik heb mij toen ook in allerlei bochten gewrongen, mijn bankrekening geplunderd en weet ik het wat niet allemaal gedaan. Toen kreeg ik midden in de nacht een telefoontje: je moet komen, ik denk dat ze dood gaat. Ik erheen, trof een doodziek paard aan dat kwijlend stond te zwalken van de pijn en dof kreunde. Ik heb toen haar hoofd vastgepakt en in haar ogen gekeken. Ik zag zo verschrikkelijk veel pijn en ellende, ze drukt haar neus in mijn gezicht en probeerde haar hoofd onder mijn trui te stoppen. Ze wilde bij me blijven, maar ze gaf ook aan dat ze eigenlijk niet meer kon. Haar blik was leeg, haar ogen gebroken. Toen heb ik de dierenarts gebeld met het verzoek haar af in te laten slapen. De dierenarts weigerde echter haar al te laten inslapen. Hij wilde het met zware pijnstillers proberen, zodat ze kon liggen en eindelijk uitrusten en dan de fysiotherapeut erbij. Volgens hem maakte ze 50% kans, als ze eenmaal wat uitgerust was en had geslapen zou ze de wereld met heel andere ogen bekijken. En dat was ook zo. Ze kreeg een enorme wil te leven en werkte aan elke behandeling geduldig mee. Had ik een andere dierenarts gehad die mijn verzoek in gewilligd had, dan had ik ook vrede gehad met mijn beslissing, Indy had mij immers duidelijk laten zien wat zij wilde, en dat was haar loslaten. De dierenarts kon haar echter met zijn pijnstillers weer zover kracht geven dat ze door wilde gaan.

Ik heb me die twee maanden daarna dat Indy behandeld werd vaak afgevraagd, mag ik dat wel doen, haar koste wat het kost bij me houden met behulp van zware medicijnen, ben ik egoistisch, voor wie doe ik het eigenlijk, moet ik haar niet uit haar lijden verlossen? Het gestrompel was zo erg om te zien. De gemakkelijkste weg was haar te laten inslapen, dan zou ik haar lijdensweg niet mee hoeven maken. Maar dan zou het mijn eigen egoistische keus zijn, want Indy wilde verder leven. Dat stond gelijk aan verraad! Ik heb er veel met mijn vriend over gesproken, hij is absoluut geen paardemens, pas door mij is hij er mee in aanraking gekomen. Hij zei tegen mij dat ik moest doen wat mijn hart mij ingaf, Indy en ik stonden zo dicht bijelkaar, Indy zou mij wel vertellen wat zij wilde, hij kon en wilde daar niet over oordelen.

Ik kan me heel goed jouw dilemma voorstellen: Je wilt niet dat een paard pijn lijdt of een leven moet leiden dat eigenlijk niet paardwaardig is. Maar wanneer moet je de knoop doorhakken en zeggen: "Het was genoeg, het kan niet meer". Als je er alles aan gedaan hebt en je paard geeft op een gegeven moment aan dat het niet meer hoeft, dan kun je je paard ook met een gerust hart loslaten en in laten slapen. Ik persoonlijk zou Maike nog even haar gang laten gaan, kijk of ze nog plezier heeft in kleine dingen. Waarom zou je het haar niet naar de zin maken als je de tijd en de middelen hebt. Je voelt het op een gegeven moment als het niet meer gaat en Maike het echt niet meer ziet zitten.

Een langer verhaal dan de bedoeling was.....
Beste Esther, sterkte, ik heb ontzettend veel begrip voor jouw situatie.
Monique

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Pfoe. Daar kun je niet zomaar even inhoudelijk op reageren. Hoe Maike precies in elkaar zit is van een afstand niet te zien.

Wel lijkt me alsof jullie elkaar in een soort gevangenschap houden. Een patstelling die eigenlijk voor niemand goed is. Niet voor Maike, zeker niet voor het veulen en niet voor jullie.

Is er geen mogelijkheid Maike (desnoods tijdelijk) ergens anders te brengen? Ik heb een oude seme fjord die op haar oorspronkelijke plaats absoluut geen leven meer had (lag helemaal open!) en hier nergens last van heeft. Zij mag van haar baasjes hier haar oude dag slijten en dat gaat hartstikke goed.
En dan voor het veulen een geschikter vriendje zoeken (desnoods een vrolijk ponietje).

Ik kan het van hieruit niet beoordelen natuurlijk, maar persoonlijk denk ik dat het voor mij vrij duidelijk zal zijn of een paard aan zijn einde toe is of niet. Zolang je er nog zo over twijfelt is het in mijn optiek waarschijnlijk nog niet het geval. (Al bestaan er natuulijk nogal uiteenlopende ideeën over wanneer het einde van een paardenleven aan de orde is en waarom....)

Het lijkt me dat actie in jullie situatie nodig is, maar welke precies is de vraag.

Marjolijn

Frans Veldman schreef op vrijdag 27 januari 2006, 14:17:


Nou, IK ben het in ieder geval HELEMAAL met jou eens.

Wil.

van lennep schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:29:


Dag Esther, zoals je wel weet (nog bedankt voor je kaart!) hebben wij de afgelopen maandag een rottijd gehad en weinig tijd om Forumberichten te plaatsen.
Ik heb echter wel alles meegelezen en zo ook jou berichten. Kan me heel goed voorstellen dat jullie het daar over gehad hebben... Maike, met alle problemen, is inmiddels een groot deel van jullie leven geworden....
Je weet dat ik op de achtergrond nog steeds druk bezig ben met NAET/JMT behandelingen voor paarden en inmiddels is het buisje met de zuivere Culloide Robertii in Nederland en in ons bezig. Chaser zal hier zeer binnenkort mee behandeld gaan worden.
Dit terzijde...
Uiteraard heb ik begrip voor jullie situatie. Je bent hier al heel veel jaren mee bezig en zoals je zelf schrijft, ziet het er niet naar uit dat het veel beter met Maike gaat.

Ik heb een ander voorstel voor je. Els schreef: kun je hem niet eens in een andere omgeving zetten? En dat heeft mij weer aan het denken gezet.
Wij willen Maike en jullie graag helpen. Dus......

Je kunt, als je dit tenminste ziet zitten, Maike bij mij en natuurlijk Ome Chaser neerzetten. Ik hoef je niet te vertellen hoe ik voer, paarden hou en/of bekap...
(rasp.... ben nog steeds niet dapper met een renetmes )
Dat is precies hetzelfde als wat deze website uitdraagt.
En precies hetzelfde als waar jij nu mee bezig bent.
Heb zojuist tel. contact met Moira gehad. Zij komt toch a.s. donderdag hierheen voor Chaser en mijzelf... Ze wil heel graag ook naar Maike kijken en eens zien of zij het e.e.a. kan verbeteren. Voor Maike is het (nood)zaak om op een eerlijke wijze te bekijken of we uberhaupt dingen kunnen verbeteren en zo ja... wat dan de verwachtingen en levenskwaliteit uiteindelijk zullen worden. We kunnen dus niets garanderen of beloven, het is ook niet de bedoeling dat we eindeloos gaan proberen, juist niet. Gewoon een frisse, onafhankelijke, maar ook nuchtere kijk op Maike.

Voor jou: jij kunt, samen met Erik, even afstand nemen van alle problemen en Maike gewoon tijdelijk hier neerzetten. Komt tijd... komt raad.

Voor mij: haha... nog meer werk..... en mijn zweet is net opgedroogd omdat er 1 groot nadeel aan Natuurlijk Bekappen is )) DIE HOEVEN WORDEN KEIHARD!

Esther, als je belangstelling hebt hoor ik het wel. De details kunnen we wel met de foon bespreken....

Sterkte!

Wil.

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:13:


Huh??? Ik had toch helemaal niet geknipt? Nu lijkt het alsof ik het met Esther eens ben.... Maar de reactie was bedoeld voor het bericht van Frans! Bij deze rechtgezet.
Wil.

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:46:


Wauw Wil, geweldig van je!!!

Is er iets met jouw eigen paarden waardoor het de afgelopen maand(ag) rot was? Als je het niet wilt vertellen hoeft dat natuurlijk niet..

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Wil schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:50:


Nee, maar als jij het niet doet, doet onze computer het.
Hij kijkt gewoon of er alleen bepaalde stukken uit de tekst zijn gequoted, maar als het hele bericht er gewoon instaat dan neemt hij aan dat de schrijver "lui" was en alles heeft laten staan. En aangezien het voor de meeste mensen niet interessant is om een volledig vorig bericht weer opnieuw te zien, en dit weer onnodig dataverkeer is, knipt hij het oude voor een deel eruit. Dat was altijd al zo trouwens.
Dus voortaan zelf knippen, en alleen de relevante delen laten staan.


Uiteraard altijd prettig te horen dat mensen het met me eens zijn.

Frans

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 27 januari 2006, 13:54:


Het doet me goed dat er zo fijn op gereageerd word!!
Ook Frans begrijp ik , [Erik begrijpt je nog beter geloof ik.!!]

Ik heb Maike nu 8 jaar , gekocht als twee jarige , dus hij word dit jaar tien.
Vanaf het begin was al snel duidelijk dat hij niet goed was , en niet gereden kon worden op de normale manier.
Hij heeft Seme sinds hij 4 jaar is , en het word elk jaar erger. Hij schopt vooral zijn koker zoerg kapot dat het er nog een keer van komt dat hij niet meer zal kunnen plassen....voor de rest heeft hij een boettpyama.
Hij word sinds augustus 2005 natuurlijk bekapt en natuurlijk gehouden[zoveel mogelijk!!]
Zijn pijn in de hoeven zou snel opgelost kunnen worden met hoefschoenen , dus dat zal niet de reden zijn om hem in te laten slapen.
Het niet kunnen gebruiken als rijpaard ook niet.
Hij stond altijd op pensionstalling en heeft daar de meest wrede dingen meegemaakt , eenzame opsluiting 24 uur per dag tot , 4 kilo sportbrok aan toe omdat hij dat nodig zou hebben , met koliek tot gevolg...
Sinds januarie 2004 staat hij bij ons thuis.Wij zijn verhuist en waren erg blij dat we paarden bij huis konden hebben!!
Hij staat op de vlakte , veel wind , maar wel een houtwal van zoon tien jaar om het weiland[met oa. eikebomen!!]
Hij hang ontzettend aan Namkje , het veulen .
Daarnaast heeft hij een hele hoop lichamelijke problemen , bekkenscheefstand , 'iets in zijn hoofd' , ataxie , gestoorde bloedaanmaak,leverproblemen , en waarschijnlijk vergeet ik nu het een en ander , maar dat maakt niet uit want daar ben ik wel mee uitgedokterd.Dat zijn problemen die er zijn en niet meer anders worden[al veel teveel geprobeerd en het lukt echt niet!]
Geestelijk heeft hij het een keer opgegeven , maar toen was hij nog maar 5 jaar en stond dag en nacht alleen. Toen had ik misschien de knoop al door moeten hakken , heb ik toen ook bijna gedaan...
Vandaar ook de opmerking , over of wij hem nu de kans niet geven om het op te geven , hij staan nooit meer alleen , en we doen er alles aan om zijn leven niet erger te laten worden ten koste van heel veel!!

Ik hoop dat dit de info was die je bedoelde , anders vraag maar!

Wat bedoel je met hem een tijdje in een andere omgeving zetten?Wat wil je daar mee bereiken?

Esther

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:54:


Dag Ilona, bedankt voor je reactie. Nee, het heeft niets met paarden te maken.
Dus: helemaal off-topic. Mijn moeder is 17 nov. voor een geplande open hart-operatie naar Zwolle gebracht door mij. 1 volledige Aorta-klep vervanging, 1 andere klep mastiek gerepareerd.
Deze operatie leek goed geslaagd. Na 3 dagen zat er toch vocht achter hart/longen. Wederom geopereerd. Daarna is alles fout gegaan. Multi orgaan falen, ze werd in een kunstmatige coma gehouden, dit vele weken lang. We zijn meer dan 7 weken heen en weer gereden en dagelijks Intensive Care bezocht. Geleidelijk aan knapte ze, tegen alle verwachtingen in, op en werd overgebracht naar Hoogeveen. Dit gebeurde 2 weken geleden, op een donderdag. Vrijdag leek alles prima vooruit te gaan. Zaterdag kreeg ze weer vocht... Zondag is ze helaas overleden. Ze wilde nu ook niet meer en... achteraf gezien waren er toch meer complicaties dan wij geweten hebben en is het voor haar veel beter.... Ze had, zo ze het al had overleefd, als een kasplantje verder moeten leven en dat is niet wat ze gewild zou hebben.
Wij hebben de crematie geregeld en vorige week donderdag hebben wij die bijgewoond. En nu staan we beiden voor het geheel opruimen van haar Hoogeveense (huur)appartement waar ze ruim 4 jaar met zoveel plezier gewoond heeft.
Ik schrijf het even zeer beknopt op maar je begrijpt wel dat een zeer verdrietige tijd voor ons is. Ze is trouwens net 78 jaar geworden, m.i. veels te jong!
M'n vader is 9 jaar geleden al overleden en nu dus m'n moeder.
Dat was de reden waarom ik niet/nauwelijks op dit Forum geschreven heb.

Groetjes,
Wil.

Ilona Kooistra schreef op vrijdag 27 januari 2006, 15:54:


Oeps... typefout... MAANDAG in mijn bericht had natuurlijk MAANDEN moeten zijn... sorry!

Wil.