Aan die waardes heb je ook niets! Ik zou ook niet dat laten uitvoeren.

Er zijn 2 methodes waarmee je onomstotelijk kunt aantonen dat je paard IR heeft.
1) via de glucose/insuline ratio (of insuline/glucose dat weet ik even niet uit mijn hoofd). Deze ratio geeft aan of er in verhouding tot wetenschappelijk bepaalde gemiddelden van vele gezonde paarden teveel insuline is t.ov. de hoeveelheid glucose. Als dat zo is, heb je te maken met een IR paard/pony.

Ik heb deze ratio jammer genoeg niet kunnen laten bepalen, want geen enkele veearts hier in de buurt wil dat doen (de laboratoria waar zij mee werken doen daar niet aan).

2) de clamp-methode.
Ik heb gesproken met de bedenker van deze methode. Je paard/pony wordt aan een infuus gehangen van glucose en men kijkt via bloedprikken op bepaalde tijdsintervallen wat de reactie van het lichaam is hierop.
GROOT nadeel: hoogstwaarschijnlijk wordt je dier hier hoefbevangen van.

Daarom heb ik dit ook niet uit laten voeren.

Wat ik heb gedaan was:
Ik wist al welke periodes zij gevoelig is voor bevangenheid, wanneer dat ongeveer start en wat haar symptomen zijn (al een paar weken voor de eigenlijke bevangenheid).
Ik ben dus gaan meten in de veilige periode en heb verschillende testen gedaan en dit ook verschillende keren uitgevoerd. Gewoon door zelf een druppel bloed elke keer te prikken en te meten.

Hierdoor wist ik HAAR normale gedrag. Uiteindelijk kwamen we in de gevaarlijke periode terecht en dan zie je dus dat haar waardes op sommige dagen tot zo'n 4 mmol/l boven haar "normale maximum" uitkomen.
Dus normaal is haar range van 2,3 (nuchter) t/m 8,2 (na "heftige maaltijd", dus aantal uren gras (4-6 uur) of haar portie arm kuilgras).
Op haar zogenaamde "IR-dagen" is haar range uitgelopen tot in ieder geval 12,5 mmol/l (gemeten waarden zijn o.a. 9, 9.7, 10.1, 10.4, 10.7, 11.2, 11.8 en 12.5 uit mijn hoofd gezegd).

Als ik haar dan rantsoeneer (wat in de graasperiodes betekend dat ze een dag niet op de wei mag) wordt haar waarde weer netjes tussen de 4-6 mmol/l.

Ik hoop dat het zo wat duidelijker is en als je nog vragen hebt, let me know.

Paula

Gewoon door zelf een druppel bloed elke keer te
prikken en te meten.

***Even een praktische vraag, aangezien ik hier ook aan heb zitten denken. Wat voor materiaal gebruik je hiervoor? Bijv. hetzelfde als een diabetes patient, die zijn glucose peil meet? Waar prik je? En heb je dan iets van een glucometer?

Groet Angèle

Hoi Angèle,

Ik meet met een glucosemeter (glucocard). Prikken doe ik met een instelbare prikpen, op standje maximaal.
De spullen zijn allemaal gemaakt voor mensen, maar zijn dus ook voor paarden te gebruiken.

Ik heb met verschillende veeartsen overlegd waar te prikken. Het liefst wilde ik lekker een makkelijk stuk huid, zoals de bil ofzo. Maar daar is de huid allemaal te dik.
Er waren 2 "eenvoudige" opties (moet je nagaan wat de andere opties waren):
Het oor
De neusvleugel.

Bij het oor werkte de prikpen niet goed genoeg => slechts een rood stipje te weinig voor meting. Ook al wreef ik haar oor op alvorens te prikken. En ze vond het verschikkelijk. Ging eigenlijk alleen goed na het rijden, maar ja je prikt ook wel eens op een andere moment.

Ik ben toen gaan prikken in de neusvleugel en dat werkt goed. Uiteraard vinden de paarden het geen wereld-idee, maar goed ik weet nu wel hoe ze in elkaar zit!

Succes!

Cherry schreef op donderdag 4 mei 2006, 15:52:


Ondertussen ben ik al wat meer te weten gekomen.
Maar ik vraag me nog steeds af op wat het onderzoek van frans en ilona dan gebaseert is?
Oona,