Simon Lingbeek schreef op woensdag 28 juni 2006, 0:56:


Ik vind jullie initiatief super en ik denk dat het heel goed kan helpen om van de professionele natuurlijke bekappers een serieuze vakgroep te maken.
Veel professionals worden hier immers vaak al niet serieus genomen of afgekat!
Hoe zouden ze dan ooit in breder verband professioneel en kundig moeten overkomen?

Alle lof en het lijkt mij vanzelfsprekend dat er individuele verschillen mogen zitten in de precieze uitoefening van het vak.
Immers er zijn honderden huisartsen; werken ze allemaal precies hetzelfde? Kiezen ze overal precies de zelfde aanpak? Ik bedoel maar...

Nou doen jullie het wéér... Iemand 'roept' iets en jullie geven meteen weer diverse reacties, vele emotioneel (terecht denk ik), maar het verhaal gaat opnieuw een eigen leven leiden en Okke is opnieuw een Boeman. Dank je. Daar heb ik geen lust in. Ik vind het werkelijk heel lief van jullie dat je zo mee denkt, probeert oplossingen aan te dragen, zaken noemt die ik wellicht over het hoofd heb gezien, andere uitprobeerselen. Ik meen wat ik zeg: heel lief.
Verschillende mensen hier ken ik niet, zij mij duidelijk ook niet. Ik leid een mal bedrijfje dat een Ponyclub heet, ik geef kinderen vanaf een jaar of 7 les in omgang met paarden, op een zo paard-vriendelijk mogelijke manier. Geweldloos, zonder het dier te krenken of anderzins, zonder het dier geweld aan te doen. Daartoe fok ik de meeste paarden ook zelf, want slechts paarden die vanaf het eerste moment de mens -en in dit geval voor mij- hebben leren kennen, zijn naderhand echt te vertrouwen. Ver te vertrouwen, 100% vertrouwen haal je bij geen enkel paard. Ik geef dus kinderen vanaf 7 jaar les, niet in een bak, maar buiten in bos en veld, groepen van ongeveer 10 kinderen. Dat lukt je niet als je niets van paarden afweet -of kinderen op hun gemak kunt stellen (wat dacht je van hun ouders?)- ieder uur moet je volledig allert zijn, zowel op mens als dier. Voorts probeer ik paarden te houden zoals ze dat oorspronkelijk gewent waren, dus niet in kleine stallen, maar op grote weilanden, liefst gelegen aan bosranden, met doorkijkjes, uitzichten, wat niet al. Kost verdorie ook pittig veel geld! Op deze site ben ik een paar keer voor geldwolf versleten, je moest eens weten wat het me kost om 22 paarden op deze manier in leven te houden! Kun je een mooie bovengemiddelde auto van kopen, jaarlijks! Ik houd paarden, met een enorme dosis idealisme. Rijk zal ik nooit worden, daar heb ik me al jaren geleden bij neergelegd. Mijn rijkdom is geen geld, mijn rijkdom zijn blije paarden, goed doorvoed, die het aan niets ontbreekt. Mijn rijkdom zijn kinderen, die ik zie groeien, letterlijk en figuurlijk, die van bleekneus veranderen in vlinders, die leren inzien dat er ook andere manieren van omgang zijn, omgang tussen mens en dier én mens en mens. Velen, honderden, heb ik deze weg zien gaan, en dat is "WAUW"!
Mijn rijkdom is genieten van de natuur, van zonsopgangen en -ondergangen, regenbuien, bos met en zonder blad. Ja, ik ben behoorlijk rijk, ik ben behoorlijk gelukkig en ik heb een mooi beroep. Ik ben geen boeman, en het doet me waanzinnig pijn nu als zodanig te worden afgeschilderd. Boos word ik er van. Zoals de 'Enten' uit Tolkien, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben geen Boeman en ga zo ook niet met andere wezens om... Ik ga hieronder verder, anders wordt het hier te lang...)

Verder. Over Pura. Kijk, als ik had geweten met wat voor paard ik mijn hengst Thorgall ruilde, was ik er nooit aan begonnen. Maar Folda stond op stal toen we gingen kijken, er werd vrijwel geen informatie over gegeven, mijn die assistentes hebben haar om beurten bereden -waaronder Laura- en op hun 'ervaring' afgaand heb ik haar geruild -hoewel twee assistentes in het zand hebben gebeten, binnen een paar seconden. Op dát moment -Esther- wist ik dus ook nog niet met wat voor paard we te maken hadden. Die info heb je pas later verstrekt. (Niet dat Esther met mij heeft geruild, het was een vrij stevige jongen die haar ter ruil aanbood, in mijn ogen te stevig voor haar ranke lichaam). Folda wist niet wat haar overkwam toen ze bij mij kwam. Hoewel het in eerste instantie volkomen fout ging, omdat ze bij mijn merries die net geveulend hadden en samen met de ruil hengst stonden -in de hoop dat Thor haar nog zou dekken voordat hij wegging- werd ze als een enorme bedreiging gezien van aards genot, hetgeen zich uitte in waanzinnig fel gedrag, zowel door hengst als de merries. Binnen 3 uur was ze waanzinnig toegetakeld. Foute inschatting. Daarna ging ze naar mijn veulenwei. Dat pakte beter uit, anderhalve hectare, werkelijk een droomweiland. Daarna in de 'werk-kudde', na twee weken rust en bijkomen. Weer een grote wei, nu tussen een mooie kudde, die sociaal was, waar ieder paard zijn eigen plaats had. Natuurlijk, als vreemdeling is dit nog best moeilijk, maar je kunt je zelf in eigen tempo aanpassen, wil je hogerop komen, dan moet je soortgenoten bevechten. Nou, daar had Folda wel zin in. Van dag tot dag zag ik haar hogerop klimmen (in tegenstelling van wat elders beweerd is, kijk ik juist erg veel naar mijn paarden, hou ze weldegelijk in de gaten). Folda knapte zienderogen óp! Op een ponyclub is ieder nieuw paard meteen het middelpunt van belangstelling, dus ze kreeg meteen veel aandacht van alle kinderen. Het berijden echter liet ik vooralsnog over aan slechts een enkeling, waaronder Laura. Het werd min of meer 'haar' paardje. Verder reden er in het begin slechts andere assistentes op, zodat Pura, zoals ze inmiddels gedoopt was, slechts goede ruiters op zich had. Bang voor het pakken was ze altijd, maar in het begin ging dat nog redelijk goed. Voor mij, man, was ze duidelijk heel bevreesd, maar ik weet dat aanvankelijk aan de veel te zware jongen die haar hiervoor had gehad. Pas later kreeg ik het hele verhaal van Esther. Pura raakte steeds meer in balans, ze vergat duidelijk meerdere nare ervaringen, draaide bij. Maar op een gegeven moment werd het haar duidelijk dat als ze zich niet liet pakken, ze thuis op de wei kon blijven staan. Dat gedrag had niets meer met angst te maken, meer met een soort proeren te spijbelen. Komaan, daar weten we allemaal wel iets over. Ik heb hier nog zo een paard staan, Pjotter, die probeert dat ook wel eens. In het verleden heb ik wel vaker dit soort paarden gehad. Natuurlijk, als het lukt is het direct belonend... Weglopen=is niet hoeven werken! Aanvankelijk lukte het nog haar toch te pakken te krijgen door alle overige paarden uit de wei te halen, dan kwam ze wel naar het hek. Maar ook dat kreeg ze in de gaten. Daarna bleef ze dan alleen op de wei achter -tegen mijn principes, desnoods zet ik een niet betalend kind op een paard, zodat het niet alleen achter hoeft te blijven... Maar Pura liet zich ook hierdoor niet vermurwen. Liever een uur lang luid hinnikend door de wei rennen, dan zich gewoon te laten pakken. Daarop heb ik een heel klein prikweitje voor haar gemaakt, zodat áls we haar te pakken kregen, ze in ieder geval een uur later weer opnieuw te pakken zou zijn, door ruimtegebrek. Ging een tijdje goed, maar uiteindelijk sprong ze gewoon uit dat prikweitje. Heus, daar zat geen angst meer in, geen stress. Pura was de rust zelve -én ze stond in de kudde inmiddels zeer hoog in aanzien! Tijdens het rijden werd ze trouwens steeds fijner, ze luisterde heel nauw, een geweldig lekker paard voor een betere ruiter. Maar aan een paard dat zich niet laat pakken heb ik niets... Mijn idee was dat het een stalpaard was, daar kon je haar makkelijk-er pakken. Maar ik heb geen stallen! Tja...

In de buurt ligt nog een weide die niet gebruikt wordt. Er liggen 3 stallen op, mooie stallen. Wei totaal verwilderd. Ik ben al 6 maanden bezig deze weide te huren, de eigenaten hebben er wel oor naar, maar liggen nu in conflict met de vorige huurder, die 'opeens' besefte dat zo een wei te zonde was om in het geheel niet meer te gebruiken, temeer ze er vrijwel niets aan kwijt waren. Goed, zoiets schiet ook niet op, sommigen van jullie kennen dat probleem ook wel. Was een goede optie geweest, stallen waren zeer welkom, juist met het oog op Pura. Maar aan die kant is nog geen schot in de zaak te verwachten. Ja, ik geef grif toe dat ik langzaam met mijn handen in het haar zat. Een geweldig paard om te berijden, maar ze laat zich niet pakken. Wat meer is: haar gedrag wordt zelfs door andere paarden overgenomen, zelfs mijn lamme goedzakken beginnen te proberen onder 'het werken' uit te komen, door dreigend weg te lopen. Hoor eens hier, op mijn weiden kon je als 7 jarig kind steeds op ieder paard aflopen, hem of haar aaien, knuffelen, wat niet al, en opeens begint dit gedrag te veranderen! Ik ben ondertussen al bijna een heel jaar bezig om Pura's gedrag te veranderen, ik geef iedereen de vrijheid om het op eigen houtje te proberen haar te pakken, waaronder ook Laura. Zij probeert het met deels 'omkopen' en deels 'clickertraining', ik ben er niet voor, maar ook niet tegen, zolang het doel maar bereikt wordt. Ik ben er niet voor om een paard met lekkers te paaien, ongeacht het resultaat. Daar ga ik nu niet verder op in. Ook pas ik er voor om paarden vooraf aan het werken te eten te geven, al zweert mijn moeder er nog steeds bij -heeft ons ook danig wat ruzies opgeleverd. Paarden die reuze goed verzorgt worden, mogen zich ook gewoon laten aaien of pakken. Ik heb dat contact met mijn paarden. (hee, ik zie opeens dat de meter hieronder térugloopt, in plaats van óp! Zoveel tekens mag ik dus nog typen!)
De laatste 2 maanden werd het steeds moeilijker Pura te pakken te krijgen, we hebben er eens 3 uur achter aan gerend, zonder haar te pakken te krijgen of in een hoek te krijgen. Opnieuw: geen angst of stress, ze vond het duidelijk dolletjes! Zoals je het leuk vind een spel bijna gewonnen te hebben... Je kon haar namelijk wel gewoon bij de staart pakken, haar daarmee zelfs iets tegen houden, maar verder liet ze je niet komen. Na een tijdje gaf ze met lichaamstaal aan dat ze mogelijk zou trappen als je dichterbij komt. Vertel mij wat over paardenlichaamstaal! Oke, hoe nu verder? Pura liet zich nog maar af en toe pakken, meer niet dan wel, de andere paarden beginnen haar gedrag te kopiëren, wat te doen?
De ponyclub weilanden liggen zeer in het zicht. Meteen tegenover mijn nieuwe wei liggen huizen, en iedereen vindt het prachtig de hele dag naar de paarden te kijken... Is ook een mooi gezicht, 13 paarden, 3 veulens, op anderhalve hectare te zien lopen. Sociale controle dus. Enerzijds prachtig, anderzijds soms best vervelend. Vanaf het moment dat ik aankom word ik door minstens 60 paar ogen bekeken. Ze weten allemaal van de moeilijkheid die we met Pura hebben. Verder wordt de weg ertussen door tallozen bereden, autos, fietsers, wandelaars, van alles komt er langs, velen stoppen even, genieten van het zicht, velen complimenteren me met mijn fantastisch goed uitziende kudde! Mooi, maar lastig als je wil over gaan tot minder voor de hoef liggende oplossingen. In het verleden heb ik wel eens kluisters gebruikt, tijdens een tocht dwars door Nederland, van noord naar zuid! Wat heet, op die 14 daagse tocht zijn nog steeds al mijn lessen en ook mijn vriendschap met paarden gebasseerd! Zo, zijn we weer bij die kluisters!

Piet schreef op vrijdag 31 maart 2006, 21:28:


Ben benieuwd of iemand me kan vertellen of mijn paarden tekort komen danwel een teveel aan iets (eiwit?) binnenkrijgen: hier geen verpakt hooi en stro te krijgen... we halen in het droge seizoen zongedroogde rijsthalmen van de rijstvelden, daar knabbelen ze dag en nacht lekker van, verder wordt 's ochtends gras bij elkaar gezocht (helaas nog te weinig land voorhanden voor voldoende graasmogelijkheden) en we voeren "dedak" dat is slijpsel van het kaf van de rijst, zemelen en gedroogde hele maiskorrels (zijn ze dol op). Ze zien er gezond en fit uit, daar niet van, maar ik zou graag jullie (deskundige) mening horen over deze wijze van voeren? Anna

De afgelopen twee weken werd het werkelijk te dol, Pura liet zich in het geheel niet meer paaien -ook niet door Laura- en deed in het geheel niets meer. Ze heeft een halve week in haar eentje gestaan, de andere paarden stonden 'n paar kilometer verderop, op een wei waar voldoende gras stond, mijn vakantieweide. De kinderen van de club reed ik als een soort taxidienst heen en weer, een soort extra service, vooral voor de paarden. Toen heb ik mijn zadelmaker gebeld en gevraagd of hij ook kluisters had. Had hij. Mooie, zoals ook door iemand anders beschreven: met een synthetische lammy bont aan de binnenkant, en met een feitelijk te ruime ketting ertussen. Niets mis mee! Het betreffende paard kan er nog gewoon mee rond stappen, de ketting is ongeveer 40 cm lang. Pura kon er zelfs mee galloperen, zoals ze bewees. Een beperking, zeker, maar feitelijk met een best behoorlijke ruimte... Om te grazen heb je geen meter beenruimte nodig, om te lopen naar een waterbak ook niet. Goed, het hinderd, maar niet ontzaggelijk. Veel koude drukte, als je denkt aan polsboeien, maar dit gaf echt voldoende ruimte. Voor mij hadden ze korter gemogen. Het heeft ook niet lang gehouden...
Of een paard kan gaan liggen, met kluisters om? Ja! Maar is feitelijk geen vraag om te stellen. De meeste volwassen paarden gaan alleen liggen om te slapen als ze zich absoluut veilig voelen, hetgeen meestal alleen in een zeer veilige omgeving plaatsvind -in een kudde bijvoorbeeld- en dan nog slechts voor enige minuten. Paarden zijn vooral bijzonder doordat ze veelal staande slapen, waarbij ze zelfs hun benen 'op slot kunnen zetten'. Om uit te rusten, om te slapen, hoeft een paard niet te kunnen gaan liggen. Leuk als ie het doet, maar niet noodzakelijk. Tijdens mijn trektocht ging mijn paard ook met kluisters om liggen, en die gaven bijna geen bewegingsruimte...
Of het er leuk uitziet? Nee, dat doet het niet, maar vanaf 30 meter afstand is het niet te zien dat het paard ze aanheeft, ook niet aan zijjn gedragingen. Paard graast gewoon, verzet af en toe zijn hoeven.
Paard uitgestoten door de kudde, mogelijk niet in staat zich te verdedigen? Wat een flauwekul! Ik heb reeds vaker gewezen op het feit dat Pura zeer hoog in de rangorde staat, zelfs vecht met de alfamerrie! Goed, nu kon ze moeilijker een gevecht aangaan, maar de alfamerrie heeft nu zelf een veulen en gaat zelf ook liever een gevecht uit de weg. Bovendien draagt Pura ook ijzers aan de achterhoeven en de alfamerrie niet. Ook met kluisters om stond Pura regelmatig midden in de kudde, soms ook daarbuiten. Het is een eigenzinnig type, en dat deed ze ook al toen ze nog geen kluisters om had. Hoog in rang staan betekent juist dat je je eigen gang gaat. Dat een van mijn nieuwsgierige paarden, Kylian, een keer op haar is afgelopen, waarbij Pura achteruit begon te lopen met haar kluisters, duidt niet op angst voor Kylian -een lullig ruintje waar ze ver boven staat- maar juist op het bewaren van een veilige afstand. natuurlijk zou ze in het nadeel zijn, maar Kylian kwam hooguit kijken waarom ze zo gek liep, niet om haar aan te vallen! Kylian wil gewoon overal het fijne van weten. Kylian weet ook inmiddels hoe een deurklink werkt, wat een tuinslang doet en dat een waterwagen in de wei een leuk speeltje is. Kylian is gewoon leergierig. Hij zou het nooit in zijn hoofd halen een hogere merrie aan te vallen!
Momenteel staat Pura zonder kluisters. De ketting ertussen is te lang gebleken. Ja, we hebben haar weer te pakken gekregen, om de gebroken kluisters af te doen. Door haar met eten te paaien, alle paarden te eten te geven. Daarna kluisters afgedaan. Ik zat er op mijn hurken naast. Geen spoortje angst. Daarna Pura losgelaten. Ze bleef rustig door eten. Ik kon haar ook gewoon aaien, ook over haar hoofd. Geen angst, geen stress, niets. Na een paar minuten eerst afstand genomen, daarna opnieuw geprobeerd haar te aaien. Opnieuw schrikachtig! Ze liet aaien over rug wél toe, maar niet bij haar hoofd. Kijk, ik probeer heus wel van alles! Ik heb de wijsheid ook niet in pacht, maar het is niet zo dat ik haar opzettelijk kwaad doe. Met die kluisters ben ik ook nog niet klaar. Ik ga ze korter maken, waardoor ze idd nog iets minder bewegingsruimte krijgt. Dan ga ik haar nog vaker benaderen, aaien, en weer weglopen. Laten wennen aan geaaid te worden, zonder dat er iets ergs gebeurd. Ze wordt niet gepakt, niet bereden, slechts geaaid. Beloond. Af en toe iets lekkers. Dan weer los gelaten. Dat gedurende een paar dagen. Ik zorg er heus wel voor dat ze niets te kort komt! En na die paar dagen gaan die kluisters weer af, kijken we of het iets heeft opgeleverd. Soms moet je om vertrouwen te krijgen eerst beperken. Waardoor je kunt bewijzen verder geen kwaad in de zin te hebben. Is dat nou echt zo vreselijk?
Het is een enorme lap tekst geworden. Vooral om aan te tonen dat ik heus niet over één nacht ijs ga. Dat ik heus wel begaan ben met dieren. Dat ik niet de boeman ben die jullie blijkbaar in mij willen zien. Natuurlijk probeer ik negatief gedrag te veranderen. Of je het met de methode eens bent of niet, je zult moeten toegeven dat er wel over is nagedacht. Dat het niet gebeurd 'zomaar' of uit de lucht gegrepen. Ik sta open voor suggesties -al langer hoor- maar ik blijf niet stil zitten. Mijn halve nachtrust is er vannacht aan opgegaan, het is al half zes s'ochtends! Maar waar ik niet tegen kan is dat men mij, op basis van wat losse gegevens, veroordeeld. Kom gerust eens langs als je in de buurt bent, overtuig je vooral zelf eens over het welzijn van mijn paarden, ik durf echt te stellen dat maar weinig paarden het zo goed hebben als bij mij! Waarmee ik niemand voor het hoofd hoop te stoten!
vriendelijke groet, Okke

Simon Lingbeek schreef op dinsdag 27 juni 2006, 22:58:


Als je mijn naam noemt Simon, heb ik daar geen bezwaar tegen, maar alleen als je dan ook het volledige verhaal vertelt.
Je hebt met mij, cursusleider natuurlijk bekappen, onder geheimhouding hierover gepraat omdat de opzet nog niet klaar, of geheel duidelijk was. Ik heb dat natuurlijk gerespecteerd.

Wat mij betreft mag elke natuurlijk bekapper beslissen of hij het eens is met het gedachtengoed van hoefnatuurlijk, ja of nee. Als ik dat niet was, stond ik hier echter ook niet hier op de lijst, daarmee de indruk te gevend de hoefnatuurlijk manier van werken te onderschrijven.
Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de definitieve doelstellingen van de vereniging.

Verder is het denk ik allemaal van weinig belang voor lezers die informatie zoeken op dit forum.

piet
nah' tuurlijk Natuurlijk

Piet schreef op woensdag 28 juni 2006, 7:59:


Voortaan zal ik eerst de fouten eruit halen, sorry!
piet
nah' tuurlijk Natuurlijk

Ik heb petitie getekend!
En doorgestuurd naar enkele vrienden en kennissen.
Hoop dat het iets uithaalt ... Proberen en volhouden!

Okke schreef op woensdag 28 juni 2006, 5:30:


Isjonge Okke wat een verhaal, ik weet dat je niet over een nacht ijs gaat, daarom heb ik op een gegeven moment in deze draad gereageerd, juist omdat ik dit transport ken, en weet hoe lastig het kan zijn. Ik denk zeker dat er genuanceerd moet worden. Je hebt trouwens gelijk dat je zegt dat je het niet wist, je wist het idd pas later van mij, toen vielen er ook stukjes op hun plek. Karin hier van het forum kent haar ook, en dit gedrag is typisch iets van dat transport. Of het op is te lossen, ik weet het niet hoor, zoals er gister al geschreven is, het blijft altijd aanwezig. Bij die van ons is het goed gekomen, maar die was ook veel jonger, en heeft veel geleerd van de volwassen paarden hier, dat gaat voor Pura niet op, die was al volwassen toen ze in Nederland kwam.
Het is de onberekenbaarheid wat sommige paarden uit dat transport hebben wat zo lastig is. Wat echt een probleem is denk ik dat de kudde haar gedrag dus gaat kopieeren, dat kun je niet hebben op de ponnieclub lijkt me. Over dat soms vechten, dat komt me ook bekend voor, waarom ze dat doen, sla mij maar dood. Er wordt wel een gezegd dat het in die foklijn ligt, ik zou daar ook geen eed op durven doen, grote kans dat de afstamming in het geheel niet klopt. Denk maar aan dat paard dat 2 jaar jonger bleek dan de papieren aangaven. Wat me vreselijk verbaasd is dat ze alleen achter kan blijven, dat hoefden we bij die van ons echt niet te proberen, die ging overal dwars doorheen. Er zijn veel paarden uit dat transport trouwens die snel weer te koop staan, of dat ze na de verkoop snel weer terug gaan omdat ze echte problemen hebben. Ook bij heel ervaren mensen. Wat ik me afvraag, gaat ze er ook af en toe helemaal blind van door, weg van de groep? Ik zie je probleem, en ik ben bang dat het niet is op te lossen, ik denk dat de kluisters een tijdelijk lapmiddel zullen blijken, want ook als ze in een stal staat en ze kan niet weg, is het probleem gelijk weer terug als ze de ruimte heeft, dat heeft ze eigenlijk al bewezen. Toen ze van die vrouw was, was ze te pakken, ze stond met een ander paardje in de wei. Daar ging het mis met rijden, er zat geen rem op als er wat was, en ging werkelijk blind aan de kletter.
Esther

Huertecilla schreef op woensdag 28 juni 2006, 0:46:


HC: FEI dressuur is GEEN klassieke dressuur (ze zouden het zo wel willen noemen, maar het lijkt er niet eens op).
Zoals het gejureerd wordt is het Sport-dressuur, met z'n eigen regeltjes.
En die regeltjes moeten we met z'n allen een beetje paardvriendelijker maken.
Dus waarom niet bitloos? Zeg voor de lagere klassen verplicht ? Of zoiets als bij western?

Jouw standpunt kennen we nu wel en een beetje diplomatieker mag wel hoor.

Grts Annemieke
Kijken met je handen!

Annemieke B schreef op woensdag 28 juni 2006, 8:54:

Grapje?! Het heet zelfs officieel zo en het wordt in het handvest onderbouwd.
Dat in NL veel ruiters in de war zijn met Hoge School of de Spaanse Rijschool is helder.

Deze bitloze opleving en het NH fenomoneen worden volgens mij goed verwoord op de site van HorsemanPro.com.

Citaat
I will be frank, unbiased and without any prejudice, and of course politically incorrect, when I say that women did this and the men let them, because most of the participant and judges, instructors and teachers are women.
What caused it? A woman's inability to deal with guilt when harming an animal; rather than admitting and then correcting the abuse, they invent a justification (excuse) for it, and then they will stubbornly argue till the day they die, because admitting the guilt would break their hearts.
- HorsemanPro.com

HC

Ik vind het oprichten van deze vakvereniging een zeer goed initiatief en zie niet in waarom deze niet naast de zelfbekappers zou kunnen bestaan. Kan me volledig bij Trea en José aansluiten, er zijn genoeg mensen die ondanks dat het simpel is etc etc, toch liever NIET aan de hoeven van hun paard raspen en snijden. Om die door te verwijzen naar een gecontroleerde lijst van bekappers die er hun beroep van hebben gemaakt, lijkt mij alleen maar een verrijking van de hele stroming en daarmee het hogere ideële doel dienend. Ik zie het als een vakvereniging, die los staat van en een andere doelgroep bedient dan de zelfbekappers.
De bond van tennisleraren versus de tennisvereniging, zoiets.
Dat het een splinterpartij zou zijn, vind ik nonsens. Strasser versus witte lijn versus natural balance versus natuurlijk bekappen, dat is pas onzin verzuiling in zo'n klein land als dit.
Weer moet ik denken aan de woorden van mijn voormalige hoefsmid toen ik hem attendeerde op Natuurlijk Bekappen: "Er is maar één soort bekappen en dat is goed bekappen, lage hielen, stand respecteren, straal meedragend en een antibreekrandje rondom". Ook kende hij de term 'traditioneel bekappen' niet. Maw je hoeft niet volledig achter elke komma van het NB-gedachtengoed te staan om je vak goed uit te oefenen.

Christel Provaas schreef op woensdag 28 juni 2006, 9:13:


Helemaal mee eens!
Om invloed te hebben in Paardenland zullen we ons moeten verenigen om ons standpunt tav ijzerloos goed te uit te leggen aan de hoofdstroom.

Grts Annemieke
Kijken met je handen!

Huertecilla schreef op woensdag 28 juni 2006, 9:12:


Tsjonge jonge zo lust ik er ook een paar.

Vertel je er even bij dat de schrijver van de site een man is en dat hij vooraf al meldt dat de verhalen verzinsels zijn, alleen maar tot doel om tot nadenken te stemmen?
Jij neemt het gewoon klakkeloos over.

Dsjeez alsof mannen lekkertjes zijn...