Peter Donck schreef op donderdag 27 juli 2006, 22:08:


Met name ongewilde, en onbewust. Zover mijn kontakt met dergelijke club verlopen is wil men dat ook niet weten want is veel te lastig en geeft allerlei ongewenste implicatie bij het godje spelen, laat staan dat je als stamboek moet toegeven contraproductief bezig te zijn!

Ons kleine dispuut startte echter bij jouw aanname dat degeneratie weergegeven in kleuren een evenredige algemene degeneratie weer geeft. Dat lijkt mij te makkelijk... correlaties zijn nu eenmaal niet automatisch reciprook of zomaar te extrapoleren. Daar worden veel fouten (al dan niet met politieke opzet) mee gemaakt.
Bijvoorbeeld (om in kleuren te blijven): Overo lethal white foal syndrome , Chr. ECA17q (Metallinos et al., 1998; Santschi et al., 1998; Yang et al., 1998.) is op zichzelf een eigenschap die niet reproduceerbaar homozygoot kan bestaan... het wordt wanneer ontdekt tegengegaan en toch komt het steeds weer boven.
Beter voorbeeld nog: Cream dilution coat color, Chr.ECA21q (Locke et al., 2001; Mariat et al., 2003) en Gray coat color, Chr. ECA25q (Henner et al., 2002; Locke et al., 2002; Swinburne et al., 2002) zitten beiden vlak bij Agouti, Chr. ECA22q (Rieder et al., 2001)... komen ze ook even vaak voor? Dacht 't niet....

Een veel lastiger, samengesteld en écht probleem hebben we met SEME, met (nog) als enig aanknopingspunt (ELA W23; Unkel 1985). Ook hier ligt nmm de uiteindelijke sleutel in genemapping.

groeten, Egon
No Tail No Service!

iss schreef op donderdag 27 juli 2006, 20:18:

Hai Iss, ik kan je de S-rasp heel erg aanbevelen. Je kan er met veel gemak een hele mooie mustangrol mee maken, dat gaat altijd goed! Schaf maar aan, je hebt er zeker geen spijt van. Succes! Groetjes anna

Anna van Rheeden schreef op vrijdag 28 juli 2006, 4:26:


Mij bevalt de s-rasp ook erg goed.

Gr Esther

sandratien schreef :


Nee, niet dat ik weet, maar ik ben geen expert op het gebied van erfelijkheid.

Wat ik wél weet is dat Cherokee uit een bloedlijn kwam die als 'niet makkelijk' te boek staat, maar dat heb ik van horen zeggen.
Als het zo is zal het zeker hebben meegespeeld.

Is wel een interessant onderwerp ja.

Groet, Pien

Fred Emmerig schreef op donderdag 27 juli 2006, 23:14:


Ik snap je juridische overwegingen, maar wie zou er nu handiger en ervarener zijn in het opensnijden van een hoefzweer: De smid/bekapper die dagelijks alleen maar hoeven in handen heeft, of de dierenarts in de kliniek die nog zoveel andere handelingen doet?

Nick Altena schreef op donderdag 27 juli 2006, 23:00:

Omdat je anders niet de zool volgt. Als de zool concaaf is, snij je volgens die concave lijn je steunsels kort. Als je dat niet doet, heb je bij een goed werkend hoefmechanisme nog steunsels die in de hoef prikken bij belasting, omdat ze eigenlijk boven de concave zool uitsteken.

Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 23:23:


Een vriendin had een Andalusier hengst (6) en kocht er een haflingerruin (11) bij. Eerst een maand gescheiden gehouden door een draadje, daarna met 2 hopen hooi zonder draad. Ging meteen goed. De hengst was zonder veel machtsvertoon de baas, hij woonde er natuurlijk ook al. Ook dekt hij de haflinger, die hem dan een schop geeft.
Ik zou het persoonlijk wat meer tijd geven, Wil.

Peet schreef :

Ja, die bedoel ik, die andere goeroe: Hempfling.


Het is het 'alles bij elkaar', de opvoeding, achtergrond, wat het paard meegemaakt heeft, erfelijkheid, manier van benaderen, manier van interpreteren (héél belangrijk!) , zéker....
Ik denk dat hier bedoeld wordt een soort van 'basiskarakter'.

Voorbeeld : Wij zijn een beetje verbaasd wanneer Bombita toenadering tot ons zoekt, ze wil normaalgesproken niet zo heel veel van ons weten.
Haar basiskarakter is nogal terughoudend.
Ik zou bijvoorbeeld ook echt opkijken als Izzy gestressed zou zijn, want die krijg je niet over de z**k (heeft altijd een hanglip van hier tot Tokyo, haha, zelfs tijdens het gallopperen).

Het is wel wonderlijk wanneer je een paard ziet veranderen, zoals in het geval van Mazir, die redelijk ontoerekeningsvatbaar bij ons kwam, beet, dreigde, aanviel, altijd nét effe tegen je aanliep zodat jíj moest schuiven, en nu netjes komt vragen om dáár en dáár gekroeld te worden. Vorige eigenaar helemaal verbaasd, nooit zo'n kamelelip gezien want Mazir hield immers niet van aanrakingen. In zijn geval is het geen stukje karakter, daar ben ik van overtuigd. Bij hem is het opvoeding, wat hij meegemaakt heeft, hij is zo gemaakt (door mensen), want zijn basiskarakter is heel oké, al wat het even graven en zoeken wat hij nou bedoelde met zoveel heftigheid.

Dat maakt het, vind ik, nóg complexer: Is het nu karakter (erfelijkheid) of opvoeding. En al die markings (kruinen, vorm hoofd) helpen wel een completer beeld te krijgen, ik geloof er wel in, ook al is het niet zaligmakend. Maar het geeft wel een eerste indruk.

Groet, Pien

Fred Emmerig schreef op donderdag 27 juli 2006, 23:14:


Ik ga ervan uit dat iemand die dit werk voor zijn brood doet, weet waarover hij praat. Iemand die een inschrijvinkje bij de kvk haalt is daardoor nog geen proffesionel vakman die zijn klanten kan behouden.

Ik denk dat het juist de taak moet zijn van de prof om als een soort vangnet boven de mensen die zelfbekappen zijn diensten aan te bieden en dat een paard pas naar de kliniek moet als er problemen zijn die "in het veld" niet op te lossen zijn.
Hoefbevangenheid of een hoefzweer reken ik niet onder die problemen.
Een vakman zal de juiste voorzorgen nemen en de zaken oplossen.

Ik zie zo iemand echt niet als een pedicure, maar als een gespecialiseerd vakman.
Ik denk dat er niks op tegen is om met verstand van zaken een ontstoken pukkel open te snijden of een bevangen paard correct te behandelen, zonder de zelftrimmer meteen met de niet malse kosten van een kliniek op te zadelen.
Wat is anders het nut van een bekapper bij mensen die zelf trimmen?


piet
nah' tuurlijk Natuurlijk

silvie schreef op donderdag 27 juli 2006, 22:56:


Weet ik , is een beetje eigen aan het vrouwenbeestje grapje hoor.

Nick Altena schreef op donderdag 27 juli 2006, 23:00:


Dat klopt, die zijn er ook niet... Naar wat ik begrepen heb uit de cursus zijn kwartieren ook geen must, alleen noodzakelijk als je daar "ruimte nodig hebt". Maar of je standaard kwartieren moet maken is alweer een discussiepunt op zich, geloof ik.

ElkeW schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:02:

Ja Elke, leuk je ontmoet te hebben en die buitenrit is afgesproken!
Ik heb geen moment getwijfeld aan Holly, een fijn, gevoelig paardje zonder onverwachte bewegingen.

Lopen gaat wel, zitten....
M'n spieren protesteren gelukkig niet, maar m'n zitbeenknobbels wel: eelt kweken!
Nee HC: ik heb zoveel mogelijk achter m'n zbkn gezeten, maar vrouwenspieren hebben nu eenmaal een lagere tonus dan mannenspieren en die van mij nu helemaal...

Ik vind het redelijk prettig zitten voor mij: mooi breed genoeg achterop zodat allebei je zbkn erop passen (die vrouwen heupen he).
In dit geval het oppervak nog een beetje te groot voor mijn derriere .
En de 'twist' misschien een beetje te breed.
En zo hard...
Maar je kunt wel heel goed voelen wat er onder je gebeurt en dat geldt natuurlijk ook voor het paard...
Je zit heel dicht op je paard en amper een zweetblad dus hele kleine hulpen zijn genoeg.

Ik denk dat het niet geschikt is voor beginners: je moet al wat bewegingsgevoel hebben want het geeft weinig steun aan de ruiter en dan gaat die dus klemmen. Maar wel heel mooi om een onafhankelijke zit te leren ontwikkelen. Je voelt dat je zwaartepunt wat verder naar achter op het paard is: DAT zoek ik dus!

Daarnaast ligt het op Holly heel mooi: egaal zweetvlak, schoft en ruggegraad vrij.
Hele mooie gladde panelen/kussen en hele brede 'gullet' (kamer?).

't was mooi dat ik het een keertje mocht proberen, weer een ervaring rijker.

Grts Annemieke
- helping horses by educating people -

iss schreef op vrijdag 28 juli 2006, 8:42:


Rechtsvoor pijnlijk??? Scheve stralen vooral achter, en ook niet erg breed, maar daar kan ik weinig mee, behalve zorgen dat er genoeg ruimte is.
Maar wat te doen met de platte zolen achter? Verder zal ik de bekap tips van o.a. Marleen en Wil van het weekend in de praktijk proberen te brengen en nieuwe foto's publiceren. (en dan iemand die Of het fototoestel Of het paard vasthoud )
Dus de toon verder afronden, de steunsels vanaf de zool bijwerken, en de hoefwand, inkorten cq afronden.
En mensen... ik kom hier voor tips en hulp! dus brand los!
Misschien een goed idee... open een apart topic te openen voor de discussie over het wel of niet behandelen van hoefzweren door pro bekapper

silvie schreef op donderdag 27 juli 2006, 22:56:


Maar het is wél een heel belangrijk punt, Silvie.

Voorbeeld (lang verhaal) : Onze Arabier Mazir was zeer heftig in het begin, en ik denk nog wel een graadje erger dan wat jij beschrijft over jouw paard.
Iedere vorm van druk op hem 'bestreed' hij door uit te vallen en zeer gericht te bijten. Op een gegeven moment was dat zo erg dat je hem niet eens meer een halster kon aandoen, hem borstelen, aaien, vóór hem lopen, laat staan opzadelen.

Door anderen (voor mijn tijd, hij is nu 2 maanden bij ons) werd hij steeds weer op zijn nummer gezet, met geschreeuw, achteruit zetten dmv touw gooien, zwiepen, en soms slaan. Ik weet zelfs van een traningsstal waar ze hem met de zweep te lijf gingen want die fratsen moest hij maar afleren. Onnodig te zeggen dat het hem nooit gebroken heeft; het heeft hem slechts nóg agressiever gemaakt. Mazir is een zeer intelligent paard dat respect eist van ons al mens. Iedere vorm van klooien straft hij af door nó harder terug te klooien. 'Dominantie' noemt men dat dan. Maar het ís geen dominantie, het is onbegrip (van de mens naar het paard toe).

Toen hij en ik mekaar in die eerste dagen nog niet zo goed kenden hebben we een paar confrontaties gehad waarbij het zijn kilo's tegen de mijne waren. Kolere; hij ging heus achteruit van het zwieptouw, keurig zelfs, dus hij kende het, maar het deed niks met hem, het was een showtje dat hij opvoerde om daarna tig keer zo hard vooruit te stormen en je alsnog te pakken. Zoveel boosheid zat er in dat paard en ik voelde dat dat niet de juiste weg was.

Inmiddels had hij de hulpen hier ook aangevallen, evenals de kruiwagens, dus het was niet leuk bij hem de paddock in te gaan, dat kan ik je zeggen.
Ik merkte echter dat het een soort van blinde vlekken waren, dat hij op andere momenten totaal rustig in je buurt kwam staan, graag zelfs. Hij zocht echt toenadering maar wist niet hoe zijn aandacht te vragen, want hij was altijd al in dat negatieve en kreeg dus zijn aandacht, zij het alleen negatieve aandacht. Wát een neerwaartse spiraal....

Met iedereen hier vervolgens afgesproken dat we uit dat negatieve zouden gaan, dat er niet op deze manier 'gestraft' zou worden, maar dat hij uitsluitend positieve aandacht mocht krijgen. Elke negatieve manier van aandacht vragen maakte dat wij hem de rug toekeerden (was wel wat spannnend in het begin want je moest ogen in je achterhoofd hebben) en wegliepen.
Mazir vond dat verschrikkelijk en je zag hem echt denken. Hij is immers met de fles opgevoed (moeder ging dood bij de geboorte) en heeft nooit met andere paarden samengestaan dus was totaal op mensen gericht.

Elke positieve manier van aandacht vragen werd beloond door een vriendelijk woord, een aai, even bij hem te blijven staan. Wanneer hij dan tóch wilde bijten nam ik zijn hoofd vast en aaide ik over zijn neus, ogen, oren, en telkens in dezelfde volgorde, op dezelfde plek (héél belangrijk in die tijd - geeft duidelijkheid). Het aaien maakte hem zachter, dat was de aandacht die hij wilde en nu kreeg ie het zomaar.

2 dagen heeft het geduurd, toen was bij hem het knopje om.
Het bijten was niet langer nodig en je zag zijn trekken verzachten.

Ik zeg niet dat hij nu het liefste paard is, o nee, zeker niet, maar hij is handelbaar, mits we in dat respect blijven.
Soms wordt hij nog wel eens onrustig en dan vervalt hij in zijn oude bijtgedrag, dat zijn altijd momenten dat er druk op hem is.
Al wat ik nu nog hoef te doen is hem even bij me nemen en dat grote hoofd in mijn handen, dan komt er een diepe zucht en lijkt hij zich te herinneren dat het inderdaad ook anders kan.

Zo geheel anders dan schreeuwen of de confrontatie aangaan. Ik zeg niet dat dat bij ieder paard nu zo moet, ik heb geleerd dat dat in Mazir's geval zo werkte, maar hij is ook een special case omdat hij als zelf paard zijnde nooit iets met paarden had (hij is er nog steeds bang voor).

Jouw Tinker, Silvie , is waarschijnlijk van een ander kaliber en naar ik aanneem opgegroeid met paarden en paardentaal, dus kun je haar ook makkelijker in die taal aanspreken door te doen zoals Eddy het aangeeft.

Ik zeg dit ook niet opdat iedereen nu bijtende paarden moet gaan omarmen (hellup...) maar om aan te geven dat je soms echt moet zóéken en een andere weg moet inslaan.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op vrijdag 28 juli 2006, 8:35:


Het "systeem" van Hempfling zit wat ingewikkelder in elkaar dan dat van TT, heeft ook zeker niet alleen met het hoofd te maken.
En nee, niet zaligmakend, maar het kan wel maken dat mensen eerlijk naar hun paarden kijken als ze objectief! weten te kijken (en dat doen er maar heel weinig) en zien wat er is.
Ik moet zeggen, ik was er wat sceptisch over, maar ik doe de jaaropleiding bij Hempfling en heb hem tot nu toe met zo'n 15 paarden zien werken, dat zien wat er is, kan een wereld van verschil uitmaken.
En als je het gezien hebt, MOET je er wel in geloven

Karin