Marianne Sychold schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 10:05:

Marianne ik vind het best interessant hoe het paard reageert. En een ding valt me op, dat draven met de achterkant en galopperen van voor, doet ie het vaak? Bij gangenpaarden zie je dit ook wel, vaak is het een gebrek aan conditie, maar hoeft niet. Zou het heel misschien zijn dat er in jouw paard stiekem een extra gang verstopt zit?
Sommige paarden zijn trouwens helemaal niet onder de indruk van fases, dat lijkt bij jouw paard ook het geval, waar ie wel van onder de indruk is, dat is fretuh, kun je dat niet juist uitbuiten door dat positief te gebruiken?
Je moet trouwens niet denken dat het allemaal zo negatief klinkt hoor, is het niet
Es

Wil schreef op woensdag 23 augustus 2006, 12:29:


hallo,

Ik weet dat enkele jaren geleden hier blauwtong voorkwam bij paarden. dat is de reden dat je hier nog steeds elke paardenvan en elk paard moet desinfecteren als je de baan opgaat.
gr
b

Hoi iedereen,

Regelmatig kom ik berichtjes tegen van mensen die twijfelen.

Goed om er nogmaals op te drukken dat je geduld moet hebben, regelmatig (om de 2 weken) deskundig hoefonderhoud moet doen én trainen op verharding.

Ook ik heb me wel eens afgevraagd of we goed bezig waren daar sommigen van mijn paarden na 10 maanden soms ook nog gevoelig liepen.
Het ene paard heeft volstrekt geen problemen gehad en de andere raakte maar niet over het dipje.

Nu na 11 maanden kan ik zeggen: ja, het werkt voor allemaal!

Als ik mijn wedstrijdcollega's zie sukkelen met het indraaien van kalkoenen tijdens de rust, paarden zie aankomen na het wegtraject met loszittende ijzers en brokkelende hoeven daarboven, verbaasde blikken van officials zie, kijkende naar onze ijzerloze perfecte hoeven, kan ik enkel tevreden glimlachten.

Groetjes,

Karin ment graag

Esther schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 10:40:



Ja druk verhogen lijkt hier niet de beste weg. Wel kalmte, positiviteit en doen wat leuk is en waar je samen aan toe bent. Uit het gras opkomen, doe ik met eenzijdig trekken en vooral voorkomen, door allert eerder de rem erop te zetten of iets verder van het hoge gras af te rijden. Ook nemen we eenmaal een pauze waar Jur wel mag eten en dan krijgt hij ook nog iets lekkers dat ik extra voor hem meegenomen hebben.

Michiel

Marianne Sychold schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 10:05:


Hoi Marianne,

Even over dat gras eten. Ik heb ervoor gekozen niet het gevecht aan te gaan met mijn graasgrage paard. Gras IS ook belangrijk voor ze, dus neem het ze eens kwalijk als ze zouden willen grazen? Vervelend wordt het pas als je daardoor nergens meer komt.
Wat ik heb gedaan is een stukje lopen en even laten grazen (kort) Weer een stukje lopen, even grazen, iets verder lopen, iets langer grazen, verder verder verder, langer, langer, langer etc. Toen kreeg ze in de gaten dat ik haar heus de kans wel gaf om te grazen, maar ook wel verwachtte dat ze een stuk met me verder wandelde. Ze begon mij daarin te vertrouwen. Dat geeft een heel ander gevoel dan wanneer je paard steeds voelt dat hij niet mag grazen.
Uiteraard kun je de lengte van het grazen tov de lengte van het wandelen op den duur weer verkorten, want je paard vertrouwt er nu op dat je met enige regelmaat stopt om hem een paar happen te laten nemen. Als je het dan ook nog voor elkaar krijgt dat je de lekkerste groene graspollen voor hem uitkiest, zal hij je er nog om gaan waarderen ook!
Ik vind het nu eigenlijk zelfs leuk om met haar mee te zoeken naar de lekkerste grasjes, blaadjes en takjes. Of ik pluk een paar rozenbottels, bramen of wat ik maar voor lekkers kan vinden.

Het is een hele andere benadering dan het afleren van eengewoonte die je niet prettig vindt, maar waarom zou je niet tegemoet komen aan hetgeen wat voor je paard zo belangrijk is in het leven? Als ik met het halster aankom steekt ze zelf haar neus er al in. Het halster wordt verder niet gebruikt dus ze weet precies dat we gaan wandelen!

Veel plezier ermee!