Coralie van W schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 21:14:


Ik zou willen dat dit eindelijk na 1jr buiten aan de handlopen ook het geval bij mijn paard was maar nee:-(We doen parelli en met grondwerk is ze zorustig en LB,maar buiten het hek ojee gelijk RB!Met andere paarden buitenlopen is hetzelfde geval snuiven en kijken overal iets zien en om willen keren wat ze dus doet als je erop zit en als je ernaast loopt ook en trouwens met de wind heel hard waaiend schrikt ze overal van...Nu moet ik wel zeggen heen wel lopen 3kilometer en dan terug rijden lukt eindelijk wel,maar dit rijdend nog steeds niet normaal en dit paard is een alpha merrie in de kudde en o zo stoer maar buiten het hek een angsthaasje!Maar het klopt wel dat je eigen emoties ook meespelen ik word zelf ook onzeker als zij angstig en onzeker is dus ik moet ook leren omgaan met me eigen emoties;-)zij voelt dat denk alleen erg moeilijk na 2 x te zijn gevallen en zware hersenschudding eraan over te hebben gehouden hoe je dit??..
Kan zij hier ook van geschrokken zijn en niet kunnen vergeten??

Milena
De Relatie is Belangrijker dan de Prestatie

Marleen den Arend schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 15:07:


Sorry, ik moet weer even "punniken", maar als je er werkelijk achter loopt kan je NOOIT ingrijpen als ze schrikt en er vandoor gaat. Want dat is wat de meeste paarden doen!
Bovendien (is al eens tersprake geweest, "de brug over") kan je niet leiden als je achter loopt.


Misschien heb je hier iets aan.

Nils en Olly

<knip>
CooLLady schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:06:

Yep Milena, dit is precies waar Coralie het over heeft in het perfecte antwoord op Michiels vraag.
Het omgaan met je eigen emoties en vooral het opbouwen van vertrouwen is niet makkelijk en problemen leiden vaak tot een vicieuze cirkel. Een goede instructeur kan hierbij veel helpen.
Of als je zelf aan de slag wilt, doe het in die kleine stukjes. Parelliën binnen het hek gaat goed.... breid het terrein steeds een stukje uit. Steeds verder naar buiten. Zo bouw je samen het vertrouwen op. Doe het in je eigen tempo en doe voorlopig niets meer wat je eng vindt.

ingrid van der post schreef op vrijdag 25 augustus 2006, 20:14:


hallo

nee ze maakt geen geluid als ze gek doet of aan het rennen is.
de eene keer gaat alles heel goed en de ander keer hetlijkt wel of ze dan moeite heeft om goed te ademen .
heel onregelmatig en snel buiten adem maar gisteren had ze weer nergens last van.
iklaat weten hoe hetverder met der gaat.

gabriella

epona schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 21:52:


Hallo Ina,
Thuis in de paddock is er aan Indy niets te merken. Ze heeft wel een sterke drang naar de wei. Komen we daar aan, hop staart omhoog, 100 kleine plasjes en langs de draad paraderen en naar de hengst staren. Dat ze het zo vaak heeft komt volgens mij door die hengst. Vorige zomer hebben we helemaal niet gemerkt dat ze ook maar één keer hengstig was.
Op Apache heeft het wel invloed want die heeft niet veel rust op de wei maar de anderen trekken er zich niets van aan.
Marianne

Karin ment graag schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 12:01:


en nog worden ze niet wakker?
Piet

Nils Vellinga schreef op zondag 27 augustus 2006, 0:20:


Wat een negatief uitgangspunt!? Alsof je nooit een minder leidende positie kunt innemen bij een paard. De bedoeling is toch dat je je paard niet voor eeuwig aan het handje hoeft vast te houden, maar dat je haar voorbereidt op het leven in de mensenwereld? Daar kun je op oefenen hoor.

Daarom bouw je dus ook eerst het vertrouwen op. Als Donanta schrikt zoekt ze steun bij mij. Ze zal dus eerder stil gaan staan en naar mij trekken, omdat ik haar die steun bij onze voorbereiding al vele malen (met succes, want we zijn niet opgevreten!) geboden heb.
Je moet dit dus ook niet zomaar doen, maar pas als je er zeker van bent dat zij het vertrouwen in zichzelf heeft EN in mij!

Zodra je paard er aan toe is, gun haar dan de kans om haar moed te laten tonen en voorop te gaan..... hun trots groeit waar je bij staat!

Groeten, Marleen

Marleen den Arend schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:03:


ja Marleen, ik ben dat met je eens. ik denk dat wanneer je lang genoeg bezig bent met je paard er een band ontstaat die helemaal niet zoveel meer met "dominantie" te maken heeft. In mijn ogen heb je dan ergens halverwege tussen paard en mens in afspraken gemaakt van "zo gaan we met elkaar om" Voor de dierlijke relatie tussen paarden komt dan de dier-mens verhouding in de plaats, waarbij het niet zoveel meer uitmaakt waar jij loopt en waar je paard loopt.
Piet

Piet schreef op zaterdag 26 augustus 2006, 6:37:


Een verhaal van een proefdier. Zo werkt wetenschap. Ik kan een gevoel van misselijkheid niet onderdrukken bij het lezen van het ondraaglijke lijden waaraan het comité deze pony heeft blootgesteld. Achteraf is alles goed gekomen (anders publiceer je zo'n verhaal ook niet), maar de prijs die ervoor betaald is, vind ik eigenlijk onacceptabel hoog.

Christel Provaas schreef op zondag 27 augustus 2006, 10:50:


Ik denk dat het proefdierstadium wel achter de rug is. Vergeet niet dat bv Strasser al 25 jaar bezig is met doodzieke paarden te genezen.
Ga je een dier afmaken of slachten terwijl je weet dat genezing mogelijk is?
Het is een puur ethische vraag: hoeveel pijn is leven waard.
Wat kan ik doen om die pijn te verlichten?
Al wist ik van te voren dat ik mijn paard bv een half jaar onder de dope zou moeten houden dan zou ik zeer zeker aan zijn beter worden werken.

Maar eigenlijk had mijn berichtje een andere strekking.
Mensen meer inzicht in paardenvoeten geven kan voorkomen dat het zover komt! Want daar moeten we heen, toch?
Piet