e m kraak schreef op dinsdag 5 september 2006, 11:02:


1 hektare weiland 2 fjorden niet van mezelf en oud beide ruim in de 20 dus taai beter in de hondebrokken misschien?Mwah kan ik op wachten die gaan vanzelf dood. 1 quarter van zestien plus veulen en 1 tweejarige quarter allen onder de 1.50 er wordt niet gehooid van het land. Er zijn kleinere vissekommen in paardenland.
Hoezo zou ik ze opvreten? er mag niet meer bijgebouwd worden dat is regelgeving waar je je aan te houden hebt.
Ina

Afgelopen weekend ben ik op bezoek geweest bij Wil om kennis met haar en haar paarden te maken. Hier een kort verslag over mijn eerste ervaring met de Tennessee Walkers.

Catcher, de driejarige hengst is een lieve banjer. Superactief, aanhankelijk en overal belangstelling voor. Het is ontzettend moeilijk zijn aandacht te krijgen en dan ook vast te houden. We zijn met hem aan de wandel geweest. Wat dan onmiddellijk opvalt is dat hij zijn naam "Walker" eer aan doet. Hij stapt heel ruim en zelfs als hij dat rustig doet moet ik, met mijn korte mensenbeentjes, bijna rennen om hem bij te houden. Hij komt nogal onverschrokken over en op hem nog niet erg bekend terrein (en met andere paarden in de buurt) raakt hij alle aandacht voor je kwijt.
Wat verder aan hem opvalt is dat hij zich nog niet zo bewust lijkt van zijn lijf en leden. Zijn benen slungelen og alle kanten op. Hij vind het heel gezellig als je bij hem in het land de mest komt rapen. Wil alles zien wat je doet en laat zich dan maar moeilijk wegsturen als 'ie in de weg staat. Dit was voor mij ook voor het eerst dat ik zo "close" met een hengst bezig ben geweest, maar dat viel reuze mee.

Chaser is een zwartbonte (of is het een andere kleur, Wil?) ruin. Hij is niet "piep" meer en straalt rust uit. Hij wil je graag even leren kennen en laat zich dan gewoon overal aanraken. De eerste dag dat ik er ben gaan we zijn hoeven bekappen. Het verbaasd mij hoe rustig hij helemaal los stil blijft staan en hoe gemakkelijk hij zijn benen omhoog houdt. We maken foto's van zijn bekapte hoeven (zie fotoseries).
De dag erna mag ik op hem rijden. Het is een hele overgang van een Fjord met een veelzijdigheidszadel naar een Tennesse Walker met een endurance?zadel. Chaser stapt braaf rondjes door de bak. Hij laat zich gemakkelijk sturen. Je hoeft bijna alleen maar te denken welke kant je opwilt en hij gaat al. Na een tijdje stappen durf ik de "walk" te proberen. Chaser heeft maar heel weinig been nodig om te versnellen. De walk voelt voor mij heel apart. Ik heb nog nooit op een gangenpaard gereden en vind het moeilijk het ritme onder me te herkennen. Je kan de gang heel makkelijk uitzitten. Af en toe valt Chaser in de Gallop-walk ook al zo'n aparte gang.
Daarna gaan we, met Wil op de fiets mee, een buitenritje maken. Inmiddels heb ik alle vertrouwen in Chaser. Ook langs de weg laat hij zich makkelijk rijden. Hij schrikt (bijna) nergens van, maar is wel nieuwsgierig. Zo heel anders dan mijn eigen Froukje, die altijd overal spoken ziet. Ik rijd hem bijna de hele rit met één hand, ook in de walk, die steeds vertrouwder begint te voelen.

Wil, ik vond het een fantastische ervaring! Vooral de superlichte hulpen waar Chaser op reageert waren volkomen nieuw voor mij. Ik heb nog veel te leren. Bedankt voor dit heerlijke weekend,

Els.