Over een paar maanden gaan we verhuizen met de paarden naar Noord Portugal, naar de provincie Minho. We gaan wonen aan de voet van de Serra de Cabreira. In dit gebergte komen de Garrano's voor, de bergponies van Noord Portugal. Het leuke is dat deze ponies daar ook gewoon in het wild lopen. Ze hebben wel een eigenaar en worden tegenwoordig ook gechipt, maar ze lopen er dus vrij rond en moeten zelf hun kostje bij elkaar scharrelen. Van de zomer kwamen we al een kudde van 3 merries met een veulen tegen en onlangs opnieuw een merrie met nog een heel jong veulen.

Vorige week heb ik samen met mijn dochter en een gids een prachtige tocht van een aantal uren in de Cabreira gemaakt. Ik zat op een 18 jarige Garranoruin, mijn dochter op een kruising Andalusier/Engels volbloed en de gids ook op een Garrano.

Gelukkig spreekt mijn dochter redelijk goed Portugees (ik helaas nog niet), want ik zat stikvol vragen over de verzorging, hoefonderhoud enz.
De paden in het gebergte zijn eigenlijk alleen geschikt voor 4w auto's en mountainbikes, vol gleuven, keien en erg ongelijk. Mijn Garrano en de cruzado hadden allebei ijzers onder, de garrano van de gids niet. De verklaring was dat de paarden met ijzers voor de wagen liepen of aan draverijen meededen en de merrie eigenlijk alleen met de toeristen wat werk deed en vorig jaar een veulen heeft gehad. In de winter staan de paarden van de gids binnen. Overigens blijven de "wilde"Garrano's wel het hele jaar buiten.
Natuurlijk heb ik even onder de voeten van de ijzerloze Garrano gekeken. De voeten hebben hoge hielen, zijn wat cilindervormig, mooi concaaf, maar de straal was heel smal (gesneden?), met losse flappen en lag diep, dus droeg niet mee. Er stond soms een klein randje kronkelig steunsel.
De halfwilde Garrano's laten zich jammer genoeg niet zo gemakkelijk bekijken. Maar in het wild zijn de hoeven minder cilindervormig, maar lijken ook niet zo laag op de hielen. Dat ga ik nog eens beter proberen te bekijken in de toekomst.
Het viel me op dat alle drie de paarden zeer trefzeker liepen, zich niet verstapten op het zeer ongelijke terrein, ook niet als we er over draafden en zelfs galoppeerden. Bij afdalingen gingen ze uit zichzelf in stap, dat hadden ze zo geleerd volgens de gids.

De paarden worden niet vriendelijk behandeld; op het dorpsfeest waren ook wedstrijden harddraven en galop met oa. Garrano's. Dat gaat met sporen (tot bloedens toe), zweep, stangen met lange scharen en kinkettingen en ijzers. Daar werd ik goed beroerd van. Hopelijk tref ik in de toekomst nog een geestverwant van PN.

Overigens daagde de gids me uit om mee te doen op het dorpsfeest met de wedstrijden. Ik hou helemaal niet van die stress heisa bij wedstrijden, maar wie weet komt het in dit geval nog zover, maar dan zonder ijzerwerk en andere martelwertuigen en met mijn bodywarmer (of liever Tshirt) van Paard Natuurlijk!

Groet,
Tineke