Spirithorses schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:13:


je verwoordt het precies, mensen moeten van dat bit afblijven tenzij in ernstige gevallen van nood! Ik kan goed zonder bit rijden in en uit de bak, voor de fine-tuning kan ik ook nog wel weg met alleen een halster, verzamelen gaat ook prima dat is zowiezo een questie van juiste houding aannemen, het punt is dat ik , bij filly die uit en te na getraind is met scharenbit (reining) juist bij die precisie dingen gewoon een dikke middelhoef krijg, als je begrijpt wat ik bedoel, dus dan moet ik overduidelijk zijn met de wat dan ook aan bitloze construktie's , terwijl ik met het ijzerwerk maar een pinkbreedte hoef te tillen met mijn teugels om haar te laten geven op het bit.
Ik kies er dan voor om als ik die dingen wil oefenen omdat dat af en toe nodig is, om dat met het ijzerwerk te doen, ga ik lekker rekrea rijden buiten of wat rondtuffen in de bak , kortom alles wat niks met schouder tillen heup bijzetten of tillen te maken heeft, dan doe ik dat zonder. Zo controleer ik mezelf ook voor het geval dat ik toch ongemerkt te weinig met mijn benen oplos en teveel spanning in mijn schouders maak.
Zonder bit doet ze dan niet wat ik wil dan dwingt ze mij het goed op te lossen met mijn lichaam, met bit is het makkelijker camoufleren dat je zelf verkeert zit.
Vandaar dat ik meestal een mix kies, maar voor gemiddeld rijden is die sidepull het makkelijkst, als je dan een keer in moet grijpen "trek" je het hoofd makkelijk zonder pijn om en is de gang eruit, kunnen ze niet zo makkelijk meer op de kletter, de rest is sturen met nekreining en je balans en gewicht.

De meeste mensen moeten zowiezo eerst leren loslaten en toegeven dat je nooit controle hebt over een paard ( dat is voor de meesten mensen zoooo moeilijk) uiteindelijk. Als die stap eenmaal genomen is gaan mensen vaak in rap tempo leren dat met je balans en lichaam werken samen met hun paard veel gemakkelijker en precieser is dan dat getrek aan die teugel. dat controle voor dat paard nooit een issue is maar dat de mens daar een punt van maakt.

Ina

Sieta schreef op zondag 1 oktober 2006, 18:47:


Hi,

Ik maak gebruik van een tip van Pien: ik kleur het snijvlak van het renet blauw met een dikke stift. Dat helpt me om de juiste hoek te vinden om het slijpblokje vast te houden. Met een achttal halen slijp je de blauwe kleur er weer af en is je mesje scherp. Dan ga ik 1 maal met de platte kant van het blokje over de achterzijde om eventuele bramen eraf te halen en klaar is kees. Met dank aan Pien dus, zo lukt het me om steeds vlijmscherpe mesjes te hebben.

Groetjes
Perdida

sandratien schreef :


Hij/zij/'ut' zal wel moeten Sandra. Onder alle omstandigheden!!!!


Niemand maakt mij wijs dat een paard zonder bit wél een eigen wil heeft en die wil is er niet meer als er opeens een stuk ijzer in zijn mond zit.
Zijn wil verandert niet, zijn temperament ook niet; echter de impact van jouw hulpen komen misschien wel harder (duidelijker) aan ja. Een paard met wegren-neigingen wil dat net zo goed nog met dat bit.


Ow nee, mijn paarden zijn niet willoos, maar ze weten dat ze er niet mee wegkomen. Gisteren nog een wat ruig ritje met oa mijn Arabier gehad, en er komt een moment dat ook zij het op topsnelheid wel even van mij wil overnemen hoor en uhh, dan gaan wij ook wel even 'in discussie', wat dácht je, maar ik ga pontifikaal op de rem als mijn communicatie niet geheel volgens afspraak verloopt, zeg maar. Kan het veld nog zo groot en aanlokkelijk zijn en kan ik nog zo'n verschrikkelijke zin in een fris galopje hebben, haar sancties voor niet luisteren zijn 'in stap' (en da's balen voor een Arabier joh!). BD reageert daar tegenwoordig dan ook op terug door een bok te geven of te gaan hoofdschudden in de hoop onder mijn hulpen uit te komen (over communicatie tussen rijder en paard gesproken....) . Dan komt weer het voordeel van de Arab naar boven: Die blijven altijd wel bestuurbaar. En nee is nee! Punt, ook al hang ik ondersteboven in de kersenboom. Ik hijs haar op, ik trek haar om, maar stoppen zal ze.
Overigens is dit voor alle paarden in de groep tijdens de buitenrit van toepassing; heeft er iemand het gevoel geen controle te hebben gaat de hele groep pardoes in stap.

Plan A is altijd te blijven communiceren met mijn lichaamstaal, woorden, zit, door gecentered te rijden zonder aan die teugels te gaan, maar als madame het op de heupen heeft moet ook ik naar plan B en dat is iets minder subtiel: Teugel strak totdat ze stapt of dat doet wat ik wil, maar zodra ze in stap gaat weer losse teugel en kijken of het al lukt terug te komen in onze gezamelijke communicatie, dwz, zonder teugel, maar op stem en met lichaamshulpen.
Ik haal de teugels dus alleen maar op als het echt nodig blijkt. En dan nog zo kort mogelijk.

Teveel mensen slaan plan A over (angst, onzekerheid, onervaren?) en gaan gelijk naar plan B hetgeen het paard niet de kans geeft om tot een communicatie te komen, want er ís niks, er is alleen strakte in de teugel en een gespannen rijder die denkt : "als ik haar loslaat gaat ze ervandoor".
En een paard dat denkt bij een lossere teugel :"yeppie, we kúnnen...."

(ik ga effe door in een volgend bericht: dit wordt te lang om te verzenden)

(vervolg)

Dan hebben we nog een andere troef en dat is timing want je vóélt wat dat paard daaronder je van plan is.
Weer een voorbeeld:
Izzy is in een verschrikkelijke fase op de buitenritten: 3 teugels overgebroken, 3 rijders met aangesingeld zadel en al over haar hals naar voren als gevolg van haar 'plotselinge' vreetgedrag ---> Graspol en kop omlaag en hijs dat maar eens op uit het gras.
Zo erg dat ik bepaalde paadjes echt ging mijden.
De oorzaak ligt in het feit dat er veel beginners op haar gereden hebben en dat zijn meestal personen met nog niet de juiste timing (die ríjden niet maar die zítten) want je kunt het gedrag voorkomen door haar te waarschuwen en één teugel bij je te pakken, je been als waarschuwing aan te leggen ('pas op jij, ik heb je in de gaten") en ze laat het echt wel uit d'r hoofd.
Zo blijf je in je (mentale) kracht en is er geen gevecht.
Laat je haar daar eenmaal doorheen gaan door te laat in te grijpen kom je in dat fysieke deel en moet je het hebben van spierkracht, nou, dan leg je het af tegen een Fjordennek, dat hijs je niet zo effe op uit het gras.

Terugvertaald naar jouw situatie:
Je zou moeten voorkómen dat zij in die sterkte gaat door te blijven communiceren, door haar niet de kans te bieden om in dat stuk te komen. Door zelf gecentered te blijven rijden en je niet uit balans te laten brengen, zowel mentaal als fysiek. Angst wegademen, letten op je spieren, niet gaan klemmen, of voorover te gaan hangen etc. Gedachten niet laten afdwalen, niet teveel kletsen met vriendinnen (ik weet van jou dat jij altijd alleen rijdt, dus voor jou geldt dit niet, maar wel voor anderen). Niet voor niks gaat dat hoofd van je paard omlaag in het gras als je verdorie net even niet oplet.
Dat paard voelt dat dus in jouw energie, in jouw trilling. Net zo goed kun jij leren datzelfde van jouw paard op te pikken en er iets mee te doen..
Als je met je paard verbonden bent voel je haar aan, dan voel je wat ze van plan is; een lichte trilling in de spieren, een in die richting scheefgedraaid oor, je voelt haar energie (dat van die energie is voor Eddy, insidersdingetje) en je kunt makkelijk daarop anticiperen , nog vóórdat zij werkelijk aanstalten gemaakt heeft.

Zolang als zij in stap niet naar je luistert is het niet de tijd om een drafje te gaan uitproberen; zolang als zij niet in draf naar je luistert geen galop etc.
Maak het voor jezelf veilig door altijd aan het eind van elk paadje, vóór elke bocht, op elke kruising te gaan stappen. Wij doen dat hier altijd. Ik zal nooit in draf een bocht omgaan, of bovenaan een helling doorgalloperen, ik ga altijd terug naar stap om het paard bij me te houden en om hem te leren dat hij niet door mag schieten.

Wat je dus Bright eerst leert is dat zij moet luisteren naar jouw sturen, stoppen, volgen etc.en dat er werkelijk nooit discussie mag zijn.
Wil zij naar links en jij naar rechts: Ga niet zitten trekken, slaan, meppen, maar 'zet jezelf vast in het zadel' en hou stand.
Buig dat hoofd naar rechts en hou de teugel op één 'strakte'.
Niet trekken, maar op spanning houden. Als je paard maar ook héél even meegeeft of aanstalten maakt door de teugel te laten verslappen, direct LOS en belonen (haar niet alsnog laten ontglippen). Dat moment kan aanvankelijk wel langer dan 10 seconden duren hoor, en jij zit intussen lekker relaxt te fluiten en je laat je niet van je pad afbrengen of kwaad maken.
Bouw dit langzaam op door meer buigactie van haar te vragen (door een seconde langer vast te houden ---> weer timing) en wederom te belonen na ELKE goede actie.
Begin hiermee in de bak, doe stuuroefeningen om pilonnen, stoelen, zigzaggen etc. Verfijn daarmee telkens meer je hulpen, rijd steeds meer met je lijf, en minder met je handen, gebruik daarbij de Centered Riding technieken waar we het zovaak over hebben, zodat het accent van die handen verlegt wordt naar de andere hulpen.
Geef nooit echt nóóit toe als zij besluit de andere kant op te gaan. Als jij naar rechts wil gáát ze naar rechts en geef haar niet haar zin door toch eerst via links om te draaien want als ze leert dat ze ermee wegkomt moet je dat er weer uitkrijgen. Gewoon rustig stand houden, uitademen en vaak tot 10 tellen, misschien wel meer.

Gaat dit in de bak goed dan bouw je dit uit door het buiten ook zo te doen, maar ze moet natuurlijk wel eerst geleerd hebben wat jouw bedoeling is.
Ik zal dit bericht ook naar mijn forum terugcopieren.
Ik hoop dat je er wat mee kunt.

Greetz, Pien

Iets heel eenvoudigs, wat jullie misschien allang kennen
Shiny schrok onder het wandelen altijd enorm van het leidtouwt, wat ik altijd zo los beet heb dat het wel eens op de grond valt en waar hij dan prompt op trapt. BBaff!! Hoofd omhoog en een hoop wit in de ogen.
Dit afleren is niet zo gemakkelijk omdat je natuurlijk je paard bevestigd door als reactie te stoppen je om te draaien en hem aan te kijken.
Ik vond dat dat geschrik maar eens over moest zijn.
Tijdens een wandeling heb ik hem gewoon laten grazen met het touw aan zijn halster. en ben zelf even verderop met mijn rug naar hem toe gaan staan. Het was vlot raak natuurlijk en eigenlijk weer de zelfde reactie, hoofd omhoog en uit alle macht schrikken. Van mij nu echter geen enkele reactie , omdat ik er op stond te wachten.
De tweede keer nog wel hoofd omhoog, maar duidelijk minder dan daarvoor, de derde keer,hoofd niet meer omhoog, de vierde en laatste keer blijven staan, nadenken en stappie terug van het touw af! :)
Hij had het gevonden en in een kwartier helemaal zichzelf aangeleerd, dat het veel rustiger gaat en minder energie kost als je dan eventjes van het touw afgaat. Nu is het zelfs zo dat hij niet meer schrikt als hij bij wijze van spreken met 4 benen op het touw staat en dat onder spanning komt.
Nou ben ik altijd voor hoe simpeler hoe mooier, daarom mijn vraag: wie kent er nog meer dingen die je je paard aan of af kunt leren ... simpelweg door het hemzelf te laten ontdekken?

Piet

sandratien schreef :

Sandra, het zit em niet in het bit, of welke bitloze optoming dan ook.
Het zit em in de communicatie.
Je zult mijn vorige bericht wel al gelezen hebben, dat verduidelijkt het wel, hoop ik.

Groetjes, Pien

Op bitloosrijden.nl/bitloosrijden.htm" target=_blank>http://www.bitloosrijden.nl/bitloosrijden.htm staat een boel over bitten en ademhalen. Als je op bitless en Cook zoekt op internet kun je ook een hoop vinden. Ook een aantal dierenartsen sites maar daar moet je een password voor hebben.

Spirithorses schreef op maandag 2 oktober 2006, 12:48:

Ik vind het zo leuk Pien, dat je ondanks, waarschijnlijk alle verfijning en nieuwe technieken, die je geleerd hebt, toch altijd nog de methode van de oude kojbojs trouw blijft. Het aanhouden van een constante druk en geven als je paard geeft. Heb je nou ooit nog eens Bill Dorrance's "Thrue Horsemanship Through Feel" gelezen? Moet je toch dan nog eens doen, al was het maar voor de herkenning :)
Piet

Piet schreef op maandag 2 oktober 2006, 13:00:

Piet schreef op maandag 2 oktober 2006, 13:00:


Ontzettend goed voorbeeld, Piet.
BD kan ook zo verschrikkelijk schrikken als ze op het touw stapt, terwijl Izzy gewoon rustig staat te wachten totdat je haar losmaakt.
Ik denk dat ik het wel zo ga uitproberen als jij zegt want dat schrikken is echt een beetje overdreven ja. Inderdaad effe wat werk in stoppen.

Dat van dat zelf ontdekken : Ik kan zo gauw geen voorbeeld geven van een paard, maar wel het voorbeeld van mijn hond (witte herder) die natuurlijk aanvankelijk in een soort van Walhalla terechtkwam toen ze als tweedehandsje bij ons kwam. Niks gewend en maar eens even lekker die paarden opjutten

Dat ging een tijdje leuk totdat de paarden ernstig genoeg van dat witte irri geval kregen en in plaats van wegrennen, zich omdraaiden en háár achterna begonnen te zitten en dat was op een zeer felle manier.
Ik had Cayuga (mijn hond) ook kunnen terugfluiten, 'néé'-en en haar proberen te behoeden, maar ik vond dat ze dat zelf maar moest ondervinden zodat ze kon leren zich te gedragen bij en tussen de paarden (oké, met het risico op een fatale trap, die er gelukkig nooit gekomen is).

Inmiddels zijn we een jaar verder en heeft ze het zo weten te regelen met de paarden dat zij bij de meeste paarden de zwilwratten mag afknagen en daarvoor mag ze onder de benen van de paarden in gaan staan.
Uit eigen ervaring heeft ze nu geleerd dat te vragen, dat ze dat niet bij alle paarden mag doen.
Tis een prachtig gezicht en dat heeft ze helemaal zelf geregeld!

Groet, Pien

ja hoor, je leest het goed. Op stap met twee paarden en een huifkar. Dat doen de twee moedigen: Tina en Alexis. Ze stappen ongeveer 20 km per dag, een klein stukje zonder maar het grootste stuk met hoefschoenen aan. En dat gaat prima tot nu toe.
Wil je hun verhaal volgen? Wil je foto's zien? Misschien wil je ze wel aanmoedigen?
Het verhaal is te lezen op www.hoefschoenen.be en dan klik je maar bij "op weg..."

http://www.hoefschoenen.be/karrekeonderweg.htm

Groeten,

AH Rik

ps Voor diegenen die ooit het verhaal van Romantique volgden, ik heb het paard weer terug gezien en bekap het nu weer. Hij is prima, nog wat kort in zijn draaiende beweging op linksvoor, maar dat heeft te maken met een oude beenkwetsuur, niet met zijn hoeven.

Piet schreef op maandag 2 oktober 2006, 13:00:


Hoi Piet
Dat touw verhaal is zo herkenbaar, vroeger lette ik altijd op dat m'n paard niet op het touw stond.
Ben 3 jaar geleden met Parelli begonnen doordat we door 'n auto zijn aangereden en Bo 'n trauma voor auto's overgehouden had, zelf was ik ook bang geworden. Is trouwens door de training wederzijds vertrouwen helemaal goed gekomen,
Maar bij de training hoord ook dat je paard zelf verantwoordelijk is waar die z'n voeten neerzet, dus ook na tig keer op het touw gestaan te hebben, als hij mag grazen of bij de grondspelletjes laat ik het touw heel lang, loopt hij nu dus om het touw heen.
Als het touw tussen zijn benen komt en hij het zelf niet zo gauw kan oplossen, blijft hij rustig staan, kijkt naar mij tot ik hem uit de situatie verlos.
'n Week of 3 geleden maakten we ook wat mee. Bo en ik houden onderweg altijd 'n pauze, dan stap ik af sla de teugel (touw) 2 keer pm z'n nek zodat hij er niet door kan stappen als hij graast, hoe die het voor elkaar gekregen heeft weet ik niet, maar z'n voorbeen zat ineens door de teugel, z'n eerste reactie was paniek, hij stond op 3 benen en maakte 'n paar noodsprongen, zodat hij bijna viel, het gebeurde allemaal heel snel, ik liet het leidtouw lang en had zoiets help hoe los ik dit op, maar zo snel het allemaal gebeurde stond Bo ook ineens doodstil en kon ik hem uit deze benarde situatie helpen. Denk dus dat Bo doordat we vaak samen spelletjes doen en hem veel zelf laat nadenken, zich in deze situatie sneller overgaf.
Denk ik tenminste, misschien heb ik het mis, kan niet in z'n hoofd kijken (jammer) groetjes Rini

Piet schreef :


Ow ja, het boek staat hier naast me en ik heb er net voor de zekerheid effe in gebladerd om te begrijpen wat je met dit bericht bedoelt.
Tis inderdaad zeer herkenbaar.
Let wel: We hebben het hier over de Tinker van Sandra - niet over een Arabier!

Greetz, Pien

Spirithorses schreef op maandag 2 oktober 2006, 12:48:


Hartstikke goed. Zeker kan ik hier iets mee. Maar nu moet ik heel eerlijk zeggen dat Bright in de boomgaard (ik heb geen bak) een engeltje is. Ik kan met een enkelt halster mijn vinger optillen en ze gaat de kant op die ik wil. Slalommen, volte draaien, perfect.
Het is alleen buiten dat het mis gaat. De eerste meters, prima en dan krijgt ze de kolder in de kop en draait om en gaat terug, of wacht tot er een auto komt en gaat dan heen en weer lopen dansen en een beetje steigeren.. We hebben al twee keer bijna op een auto gezeten. Als ik op een halster rijdt doet ze dit trouwens, met een bit in niet. Dan begint ze er niet eens aan en komt er vanzelfsprekend geen druk op haar mond.
Misschien ligt het gewoon aan mij hoor. Heb ik niet voldoende overwicht om het zonder bit buiten te kunnen. Punt is dat het levensgevaarlijk is. En dan is de keus niet zo moeilijk. Gaat toch het bit erin op de weg. Als ik met anderen rijd kan ik het bit er weer rustig uitlaten. Dan volgt ze gewoon de groep en is er niets aan de hand.
Ik vind het moeilijk. Ik heb voor mezelf het schuldgevoel nu uitgeschakeld. Een bit is vervelend maar als het niet anders kan op de weg gaat het erin. Ik heb nu een veulen en die ga ik in eerste instantie zonder bit beleren in de toekomst. Misschien lukt het beter als ze van begin af aan niet anders gewend zijn.

Groetjes,

Sandra

sandratien schreef op maandag 2 oktober 2006, 14:10:


Ik heb het geschreven en neergezet en denk ondertussen, wat moet Pien hier nu mee. Ze legt het haarfijn uit en toch kom ik weer met een ja maar.........
Het punt is dat ik kan blijven oefenen en oefenen bij huis. Maar ik kan niet oefenen langs de weg. Als ik dat lang genoeg volhoud lukt het op den duur vast ook wel zonder bit. Het is alleen levensgevaarlijk met al dat landbouwverkeer hier en al die auto's op die smalle wegen.
Het gaat gewoon niet

perdida schreef op maandag 2 oktober 2006, 11:58:


Raf Anteunis is wel een strasseraar.
Persoonlijk zou ik dan bang zijn voor gevoeligheid,
zoals bij zovele strasseraars gebeurd en normaal gevonden word.

Michiel