Michiel schreef op woensdag 4 oktober 2006, 0:01:


grinnn, gewoon voelen en niet gaan nadenken!!
Ina

epona schreef op woensdag 4 oktober 2006, 10:52:


Hoe doen jullie dat toch!!! VOELEN

Zijn daar ook pilletjes voor?
Ik ben bezig met een serieus traject en loop daar op vast...
Kunnen jullie niet 1001 voorbeelden opnoemen? Misschien heb ik daar wat aan...

Gr Esther

Voelen doe je niet van voorbeelden, dat doe je vanuit je hart. Schakel je hersenen uit en laat je hart zijn werk doen.

gr
Natascha

van lennep schreef op woensdag 4 oktober 2006, 13:18:


Hoe kan een gevoelig mens als jij zoveel moeite hebben om dingen te voelen?
Ik heb 2 dagen lang mijn best gedaan je, in de omgang met paarden, gevoel te laten zien.... Mislukt?

Piet

Je moet het gewoon doen.... fixeer je dan niet op 'voelen' maar probeer eens gewoon niet na te denken.
Misschien een vreemde vergelijking, maar als hier auto rijdt, heb je duizenden regeltjes om je aan te houden en moet je de hele tijd nadenken over wat je doet. Ga eens rijden op de ring rond parijs... Daar heb je niks aan die regeltjes, je moet gewoon rijden. Gewoon meegaan met alles... Misschien moet je dat eens proberen :).

Piet schreef op woensdag 4 oktober 2006, 14:03:


pffff :[ , weet ik niet...Ik doe veel te veel vanuit mijn hoofd , en dat gaat zo vanzelf. Het is vaak alleen maar maar dan en als... alles beredeneren , en op alles goed voorbereid zijn , en het lijkt wel alsof je dan je gevoel geheel uitschakeld...Ik word er verdrietig van....

Gr Esther

Natascha Hartendorf schreef op woensdag 4 oktober 2006, 13:34:


Tom Dorrance zei het zelfde:
Overigens veel goed leesvoer hier.
http://www.eclectic-horseman.com/information/archives.php

A few years ago, Tom helped me teach a young stud to be a gentleman so that I could ride him in public places. In addition to the other problems, the horse always resisted slightly when I bridled him. I had to use my thumb to pry his mouth open enough to slip the snaffle between his teeth. Tom no doubt noticed this problem the first evening, but never mentioned it until the third morning when he suggested that we work on the bitting problem.
We confined the horse in a narrow space. Tom directed me through a series of exercises to encourage him to open his mouth at my suggestion. I held the horse’s head in my arms and between my arms and my body. Sometimes when he resisted more vigorously, I had to hang on real hard. When he became agitated, I tried to calm him by petting softly. During one of the episodes when I was petting, Tom said, "Your hands are too hard."

I had been stroking him very lightly and replied, "I’m touching him a soft as I can."

Tom looked at me and, I suspect, struggled to keep from exhibiting frustration, then after a few seconds he tapped his chest with the ends of his curled fingers, and said very quietly, "It comes from the heart." He spoke in a lower voice than he had before and conveyed strong emotion. It was a strangely intimate moment—almost embarrassingly so. It was as if I had forced him to open his soul to me so that I could see something so fundamentally important that I should have known it already.

I stopped and for a few seconds I thought about the horse and how much I liked him. When my intentions became good, my hands changed—they softened. Although I had been touching the horse very lightly, my fingers had been rigid—it had been as if I had been trying to comfort Buddy by touching him lightly with a board. When the tension went out of my fingers, my touch became both light and soft. And, I have no doubt that my shoulders and back softened too. My horse certainly did. In a few minutes he took the bit perfectly.
Because the horse had struggled hard enough to approach the limits of my ability to hang on, I’d had to tighten up and go into a competitive mode. For a moment, it might have been appropriate, but when the horse was ready to quit fighting, I stayed stuck in what had become an unsuitable emotional state.

"It comes from the heart." Yes, Tom, you were right. It applies to so many things besides horses.

Michiel

van lennep schreef op woensdag 4 oktober 2006, 14:23:

O Esther! Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat je nog niet verloren bent hoor.
Sterker nog, deze vragen bewijzen dat je al aardig op weg bent.
Es kijken... controle freak? Perfectionist? Wellicht een beetje op weg richting algehele uitputting? Of loop ik nu te hard van stapel? Dat zou mooi zijn en dat hoop ik voor je.

Je moet niet verdrietig worden, je moet leren loslaten. Voelen en daarnaar luisteren en er op vertrouwen is ook een kwestie van oefenen. Voor linkerhersenhelfterige types zoals jij en ik dan he.
Heb je niet al vaak gehad dat ondanks al je goede voorbereidingen, acties en doordachte keuzes de zaak toch hopeloos in de soep liep? Kijk. Daar heb je het al!

1001 tips of voorbeelden kan ik je niet geven, maar gewoon gedud met je zelf hebben. Gewoon es proberen alleen maar te voelen. Laat die hersens hun gang maar gaan hoor, dat geeft niet, ze moeten nog wennen. Maar steeds vaker doe je gewoon eens iets dat alleen maar goed VOELT. Je stuurt je beredenerende zelf als een nog op te voeden maar lief veulen gewoon even terug met de mededeling dat je het nu eens even anders gaat doen. En of dat nou verstandig is, het allerbeste, het efficiënste... dat is even niet van belang. En dan mag je daarna het eindresultaat evalueren. Wedden dat het precies het goede was? Probeer 't eens.

marjolijn schreef op woensdag 4 oktober 2006, 15:26:


Esther,
De beste manier om je gevoel boven je verstand te laten prevaleren is nergens aan denken. Ook niet: ik wil iets voelen! Of: Ik schakel mijn verstand nu uit!
Ik ben zelf een chaoot en een dagdromer, dus ik heb weinig moeite met gedachtenloos ins Blaue hinein te fladderen. Toen ik een cursus "communiceren met dieren" volgde, merkte ik dat allerlei informatie "tot mij kwam" juist doordat ik geestelijk ins Blaue hinein fladderde. Op het moment dat ik mij concentreerde op dat er IETS mijn brein zou passeren, gebeurde er juist niets! terwijl ik er zo ontzettend voor open stond!
Ik heb gemerkt dat het loslaten van alle gedachten en het jezelf toestaan dat je geest vrijelijk mag rondwaren zonder aanknopingspunt, de meeste 'berichten' oplevert. Het zijn flarden die voorbij komen, en je moet echt léren ze te duiden, maar ze komen razendsnel en veelvuldig, echt!
Probeer die staat van mentale niksigheid vast te houden, dat moet ook een inks-gehersende lukken!

Christel Provaas schreef op woensdag 4 oktober 2006, 16:15:




Als een kind zijn, is voor mij als volwassene wat lastiger.
Kinderen hebben wel frustraties (ook een nadeel) maar hun gedachtes volgen gewoon dat wat er op dat moment gebeurd. Kinderen kijken wakker in het rond, zien en voelen meer, en hun gedachtes volgen dat. Ze zijn meer zoals de paarden ook zijn, helder en wakker in het hier en nu, met eenvoudige gedachtes en vooral zintuigelijk bewust.

Paarden houden hiervan en dat kindbewustzijn verdwijnt door de zuigkracht van ingewikkelde gedachtes. Het is letterlijk een in en uit van helder aanwezig zijn. Soms kan dat zelfs chronisch worden en alleen doorbroken op spaarzame erg fysieke momenten. Ook sterke concentratie op een (mentaal bedacht) doel, doet dit heldere bewustzijn verdwijnen.

Niet alleen als ik paard rij, merk ik vaak op dat ik adem en voel mij lichaam. Geleerd met meditatie. Ik heb weer geleerd meer zintuiglijk bewust te zijn, geluiden op te merken en Jur er voor stil te zetten om samen te luisteren en te kijken.

Ik merk dat gedachtes over hoe de training zou moeten zijn, mij het meeste weghalen van dit kind zijn. Gelukkig is een groot deel van de training mijzelf, immers gevoelig/ontspannen/wakker aanwezig zijn is een belangrijke voorwaarde voor een goede traing van Jur.
Dus volwassen "afwezig" zijn met "belangrijke" gedachtes brengt me vanzelf weer terug in kijken, voelen, zien, genieten.

Vanuit die rust mag Jur ook zijn wie hij is. En ben ik creatiever zie meer mogelijkheden en ben beter afgestemd, meer in harmonie met hem en de situatie. Vanavond reed ik alleen de terugweg naar huis, Jur was iets nerveus vooral toen we die bouwkeet weer tegen kwamen die onverwacht op het grasveld stond in het bos. Ik wachte op welke manier hij er langs zou gaan. Telkens durfde hij weer een paar pasjes. Toen keerde hij en maakte hij de grootst mogelijke cirkel om die wagen om er achter te komen dat er aan de andere kant geen grotere doorgang was. Hij was best ver maar wou toch omdraaien, hier ben ik afgestapt om hem te helpen. En 20 m verder er weer op. Hij was een stukje verder bang voor een tak in de berm, vanaf daar ging ik minder mee, met zijn uitwijk gedrag en merkte dat hij kalmer werd door die correcties.

Michiel

marjolijn schreef op woensdag 4 oktober 2006, 15:26:


Je schrijft precies wat ik wilde schrijven!!!!!
Esther je bent hardstikke goed bezig joh!

Es

van lennep schreef op woensdag 4 oktober 2006, 14:23:


er zijn wel oefeningen die je kan doen hoor, om te leren voelen, zelfs waneer je er over nadenkt. Ik had altijd veel moeite om mensen aan te raken letterlijk te voelen, veel te bedreigend, paarden had ik totaal geen moeite mee want daar zit geen bedreiging of bedrog in. Ik dacht veel te veel na over dat voelen en het draaide erop uit dat ik zelfs die voelsituaties uit de weg ging. Ik ben begonnen om heel geconcentreerd te voelen met mijn vingertoppen over allerlei materialen en steeds te blijven denken hoe dat voelde en of dat een naar gevoel was of prettig, niet alleen hoe het materiaal aan mijn vingers voelde maar ook hoe het materiaal zelf voor gevoel gaf. dat heb ik uitgebreid naar het hele lichaam en daarna naar allerlei situaties, om zo een "woordenschat"aan gevoelens op te bouwen. Nu is het veel meer vanuit mijn gevoel dat ik beslissingen neem. Dus ik voel ik denk en ik onderneem aktie of niet. Op een gegeven moment zit je op je paard te voelen dat je je erg prettig voelt en je overweegt een gedachte aan het links afslaan en je paard gaat linksaf, zonder dat je het bewust een opdracht hebt gegeven, je had het gevoel dat je links wou,en je paard voelt dat aan jou.
Neem maar eens een rustig kind op je schouders en ga een eindje wandelen je babbelt niet maar loopt gedachtenloos door plots voel je dat de aandacht van het kind een richting kiest en bijna vanzelf ga je die kant op, je richt je gevoel naar dat kind en je onderneemt daar aktie in.
Prakties gezien vind ik deze ook altijd erg leuk, tijdens de afwas kun je via de afwasborstel voelen of er nog aangekoekte restjes op een bord of in de pan zit , er zitten geen zenuwen in de borstel je voelt er als het ware doorheen, zo kun je ook via de teugels voelen hoeveel druk je uitoefend op de neus of bit, als je nu een constant gevoel via die teugel ontwikkeld kun je met een losse teugel toch iets aan het paard laten voelen over wat je wilt, zonder dat dat direkt zichtbaar is.
Heel fijngevoelig.....
Ina

epona schreef op woensdag 4 oktober 2006, 23:50:


Oefff, zware kost...eigen schuld dikke bult!!
Jullie allemaal bedankt voor jullie opbeurende berichtjes!!

Even zo wat ik eruit gepikt heb...dat als een kind zijn , dat onbevangen,is iets wat ik mij inderdaad probeer te herinneren , hoe dat voelde.Zonder angst [geen angst voor het paard , maar om iets fout te doen]. Maar ik denk juist dat het nodig is om je bewust te zijn in je omgang met paarden want juist daardoor kun je problemen voorkomen lijkt me...Anders heb ik straks een paard wat niet meer in de trailer wil , omdat ik het zo vaak verknalt heb.bv. Of een paard wat geen voetjes meer geeft etc!
Bewust of onbewust bezig zijn met gedachten of helemaal niets...Ik vrees dat ik meer structuur nodig heb , maar jullie hebben me wel op een idee gebracht.Misschien is het wel heel zinvol om een cusus t touch te gaan doen.Dat lijkt me letterlijk leren voelen , inclusief structuur.
Piet, ik ben zo bang om iets fout te doen dat het clickeren nog niet van de grond is gekomen.Het leek zo goed te doen , bij jou , maar pffff... Alle begin is moeilijk zeggen ze wel eens , maar helemaal als je weet hoe belangrijk het goede begin is...Shit , ik loop zo vast!

Misschien voel ik meer dan ik denk , maar ben ik nog blind voor de gevolgen daarvan...

Gr Esther

van lennep schreef op vrijdag 6 oktober 2006, 8:26:


Esther, ik denk dat jij veel te veel nadenkt omdat je bang bent dat een enkel 'foutje' van jou enorme gevolgen gaat hebben. Heus, je hebt niet zomaar een paard verknald! En zeker jij niet!
Een paard dat de trailer niet meer in wil, krijg je ook wel weer zover dat ie de trailer weer wél ingaat, een paard dat geen voetjes meer geeft, leer je ook weer om WEL voetjes te geven. Te snel of te langzaam belonen met clickeren vertraagt of vervaagt het proces, maar al doende leer je dat ook te vervolmaken. Wat is daar nou zo erg aan?!
Je kunt ook TE begrijpend, risicomijdend en -uitschakelend zijn en daardoor voor je paard vaag en onduidelijk worden, zodat hij zijn schouders gaat ophalen als je iets vraagt.
Wat mij enorm helpt wanneer ik iets van mijn paarden gedaan wil krijgen, is: eraan denken wat er moet gebeuren, hoe ik wil dat het eruitziet en hoe ik verwacht dat het gaat.
Voorbeeld: hij gaat NU de trailer in. (Ik heb het over mijn eigen paarden, die de trailer goed kennen). Ik loop ferm voor hem uit, touwtje lang en kijk naar een punt achter de trailer, om mijn richting en vaart kracht bij te zetten. Mijn hele geest is eenduidig gericht op: WE gaan de trailer in. Ik sta geen enkele doorkruisende gedachte toe als: wat is de klep steil, er hangt geen hooi in of o voel ik al dat ie weigert. Wanneer jij eenduidig in je vraag (en dus) verwachting bent, gebeurt het ook zo!
Cadiz wilde een keer de trailer niet UIT, ook apart hoor, en dat heeft ruim 2 uur geduurd. Wanneer ik nu met uitladen wel eens even in een flits terugdenk aan die ene vermaledijde keer, kan ik er donder op zeggen dat hij ophoudt met de klep af lopen. Hij pikt mijn verwachting dus gewoon op!
Ander voorbeeld. Wanneer ik hem aan een pluk manen door de poort leid, steekt hij soms vlak voor de bocht zijn hoofd achter/over mijn arm, niks bijzonders en zonder reden. Ik heb ons toen getest. Als ik dacht: nu gaat het hoofd achter mijn arm, dan gebeurde dat. Als ik dacht: nu blijft het hoofd op de plek en lopen we door, dan gebeurde dát. Ik veranderde niets aan mijn arm of houding.
Buck heeft altijd graag gesprongen, ik wat minder. Hij weigert NOOIT. Wanneer hij naar een hindernis toe trok, wist ik dat hij erover zou gaan omdat hij het leuk vond. Ik vond dan dat het toch wel erg hoog was (80 cm...), maar spoorde hem desondanks aan, immers je moet je paard niet in verwarring brengen. Ook wist ik dat hij goed en veilig zou springen. Toch was mijn negatieve fixatie op de balken voldoende om hem te laten twijfelen.

Hieruit bleek dat ik mijn paard met mijn gedachten een soort van kon besturen. Focus is alles!
Maar ook leerde ik hiervan dat ruisgedachten zoals: dat gaat ie niet redden... o jee een trekker... als ie maar niet gaat hangen... hij gaat vast scheef lopen... waarom komt ie nou niet... hij wordt boos op mijn been... tegenstrijdige signalen voor hem zijn. Die gedachten schakel ik dus bewust uit wanneer ik met hem aan het werk ben, zodat er maar één gedachte overblijft en die betreft wat ik wil (en dus verwacht!) dat hij doet.

Eerder beschreef ik het 'ins Blaue hinein fladderen' om meer te kunnen voelen, je stelt je open voor je paard in de hoop dat je iets van hem kunt oppikken. Het is dus geen 'werksituatie' zoals hierboven omschreven.