Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 10:23:

Dag mag
Bedankt voor je berichtje.

Het zweepje heb ik inderdaad alleen nog bij voor mijn eigen zekerheid.
Ik begrijp je heel goed, en zou bijna zweren dat ik het zweepje voorgoed laat vallen en zonder ga rijden. Een signaal dat ik er minder belang aan hecht, is dat ik tegenwoordig het zweepje vergeet mee te nemen, hetgeen vroeger bijna een noodzaak was om de straat op te gaan.

Het is een psychiche drempel waar ik over moet durven gaan; net als het bitloos rijden geweest is en mijn conclusie absoluut hetgeen is wat jij en anderen me destijds ook toevertrouwden: je lieve Queenie gaat helemaal veranderen.

Ik beloof je dat ik mijn noodzweepje zal in vraag stellen en het Queenie zal vragen of zij het ook ok vindt

Karin schreef :


Mij gaat het echt alleen maar om het principe.

Met een aantal trainers (oa Eddy en ik, Conrad ook dacht ik) zijn we nu al zolang aan het werk om mensen ervan te vergewissen dat ze correct moeten leren rijden met héééél veel "geven, altijd maar geven" om hun paard juist, recht en voorwaarts te krijgen en dan valt het wel eens verkeerd wanneer een ander dat rücksichtslos overslaat en een zweep gebruikt ja.

Ik krijg mijn wat 'luiere' paarden (eigenlijk zijn dat juist de slimmere paarden) ook voorwaarts met een zweep, maar de kunst van mijn manier van trainen is juist het de rijder dusdanig aan te leren dat het paard vanuit je zit, ademhaling, gecentreerde manier van rijden, dus gestimuleerd door een aantal hulpen graag correct voorwaarts leert gaan.
En ja, dan gaan ze hier dus pas wanneer jij correct op het paard zit, wanneer je één bent met dat paard. Anders niet.
Als jij scheef zit krijg je Winner niet vooruit.
Mja..... dat duurt langer en is een veel moeilijkere weg.
En inderdaad, ook vaak frustrerend als het maar niet wil lukken, maar het zegt wel veel want het paard spiegelt de rijder. Maar om de rijder dan een zweepje in handen te geven en dat stuk over te slaan en voorbij te gaan aan de zitsignalen is dus in mijn les not done. Verder zie ik hier dat 9 van de 10 rijders hun paard verkeerd rijden.

Ik weet dat ik dit niet helemaal kan vergelijken met de manier van AdB omdat hij een veel kortere tijd heeft en meer bewerkstelligd wil/moet hebben in die tijd en hij ook bij voorbaat moet uitgaan van een lichamelijk probleem van het paard, maar in eindeffect denk ik dat er niet eens zo heel veel verschillen zullen zijn.

Tis alleen maar de weg ernaartoe waarover ik het nu heb en zeker niet de methode, want daar kan ik alleen maar achter staan want ik denk dat ik het verder verschrikkelijk met die man eens zou zijn!

Pien

Spirithorses schreef op vrijdag 5 januari 2007, 10:43:


Dat snap ik en ik ben het ook met je eens. Maar waar het mij om gaat is dat niet iedereen iemand in de buurt heeft die zo als jij werkt en op het moment dat je dan een paard als Tempete bezit wordt je voor het blok gezet. Laat je je paard dan met pijn in de wei staan? Maak je het dier af? Of kies je voor die methode die voor jou bereikbaar is en helaas wel (minimaal) gebruik maakt van hulpmiddelen die je daarna zelf weer weg kan laten. Dát was Ans haar keuze en ik wilde daar mijn steun voor betuigen.

Natuurlijk zo het veel mooier zijn als er veel meer plekken in NL en op de hele wereld waren waar paarden in hun waarde gelaten werden en op de juiste, zij het iets tijdrovendere, manier worden beleerd en herleerd (in variatie op gecorrigeerd ). Maar zo ís het nu nog niet helaas.

Als mensen als Ans vanaf de start van hun paardencariëre een goede begeleiding krijgen, dan ontstaan veel problemen niet eens.
Ik ben nu heel langzaam op weg naar een eigen paard (in die zin dat ik nu aan een spaarpot kan gaan denken, het eerste duppie zit er nog niet in) en ik ben nu al bang voor het gebrek aan goede begeleiding. Ik wíl heel graag ijzerloos, bitloos en goed rechtgericht voorwaarts en alles waar we het over hebben. Maar wie kan mij daarbij helpen? Want jullie zitten aan de andere kant van NL en hier zitten alleen maar bit-denkende ijslanderinstucteurs. Ik bedoel te zeggen, je kunt wel wíllen, maar je moet het ook maar kunnen....

Groetjes Karin