Maar op een andere basis dan die waarop mensen een band opbouwen met dieren. Die beestenband is vaak gebaseerd op regelmaat, duidelijkheid, veiligheid, herkenning en dat soort dingen.
Affectie is (volgens mij) erg menselijk. Het is gebaseerd op de mogelijkheid om empatisch te zijn. En in dit voorbeeld zelfs naar andere soorten.


Nee, niet voor niets, maar het zou goed kunnen zijn om de boodschap die je zus daar uitzendt. Ik denk niet dat ze stoïcijns langs haar eigen paard loopt en ongeïnteresseerd wegloopt. Ik kan naar een asiel gaan en een mij volkomen onbekende hond in verwarring achterlaten.


De gehechtheid aan het hier en nu is erg mens-eigen.
Daarenboven ging het om het kunnen bieden van 'betere' omstandigheden. Dit naar inzicht van de bieder van de 'mindere' omstandigheden.
Het voorbeeld van Eddy is erg goed. Het paard van je zus zal, losgelaten in een kudde paarden met 'onbeperkte' ruimte toch echt niet tegen die kudde zeggen: "jongens, ik ben bang dat ik een week van slag zal zijn als ik met jullie mee ga, dus ik blijf bij haar".

4bozzza schreef`:

Ik ben het met je eens.
Ook wij moeten soms een beslissing nemen om een paard te verkopen of weg te geven. Zakelijke belangen spelen daarbij zeker een rol, ik zal dat niet ontkennen. Er zijn momenten dat wij hier zoveel paarden hebben staan dat het financieel niet leuk meer is. Soms ook past een paard niet in de groep, komt het niet mee in de lessen en wie zijn wij om te bepalen dat alleen wij goed zijn voor onze paarden? Er zijn meer mensen die een paard een goed leven kunnen geven, soms zelfs een beter leven dan bij ons. Sommige paarden zijn beter af bij één eigenaar die tuttelt en knuffelt en niet de nadruk legt op rijden. Nu kun je zeggen dat we die paarden dan maar beter niet op zouden nemen, maar realiteit is dat wij paarden een Tweede Kans geven en na een jaar besluiten we hoe en óf we verdergaan met dat paard. Tot nu toe hebben we zonder al teveel problemen nog altijd goede eigenaars weten te vinden waar de paarden een heel mooi leven hebben. De meeste van onze paarden komen vanuit niet al te beste omstandigheden bij ons en wij gaan dan minstens een jaar aan de slag met hen. Ik voel me er beslist niet rouwig om als het beter voor dat paard is om een ander tehuis te zoeken. Natuurlijk alles onder stricte voorwaarden met een heleboel screening enzo. Aan zo´n beslissing gaat ook een heleboel vooraf, zelf heb ik máánden nodig om tot een besluit te komen, en ja, ik kijk daarbij ook naar mijn eigen portemonnee, mijn eigen mogelijkheden-wensen en die van het paard. Ik vind dat je daarin realistisch moet blijven.

Soms ook denk je `Dit paard gaat nóóóóit meer weg`, maar een jaar verder kunnen omstandigheden totaal veranderd zijn dus zeg inderdaad nooit nooit.

Ik kom helaas ook (te)veel paarden tegen waarvan ik denk dat eigenaar beter een ander thuis zou zoeken voor zijn paard ipv vast te houden aan iets wat allang niet meer is: tijd, geld, plek, interesse....

Groet, Pien