Michiel schreef op zondag 18 februari 2007, 20:34:


IK vond het als kind anders behoorlijk irritant als mijn moeder me voor de zoveelste keer weg haalde van waar ik mee bezich was
En duidelijk?? Wat was er nou vies aan, in het zand? Heb ik nooit begrepen
Wat ik wel vervelend vond later was, dat ik nog een sigaret moest opsteken toen mijn vader ontdekte dat ik er één getolen had
NU ben ik nicotine verslaafde

Nils en Olly

Nathalie Lagasse schreef op zondag 18 februari 2007, 18:42:


Nathalie, Ik twijfel niet aan jouw weergave en heb geen behoefte je van je geloof af te helpen maar wat ik wil graag weten is of er hier mensen zijn die het happen werkelijk op die (Parelli) manier hebben afgeleerd, of dat gemakkelijk ging, lastig was, lang of kort duurde, kortom of het een manier is die hen beviel en werkte.

Piet

Torop wilde eerder hier en daar nog wel een hooghartige beet uitdelen. Bij hem hielp backing wel degelijk. Maar dan hebben we't wel over een heel ander probleem dan in deze topic omschreven staat. Torop is helemaaaaaal niet oraal, die deed alleen maar aan hooghartig "hapjes" (beet ook niet echt dus, het waren meer signalen). Als ik hem dan gewoon een paar stapjes achteruit stuurde, was dat meestal al genoeg.

Neel "bijt" eigenlijk ook, maar da's heel ander bijten, dat is dus juist WEL oraal. Die knaagt dus inderdaad ook op alles. Meestal stop ik er maar gewoon een touw in (of ze doet dat zelf), en dan heb ik er geen last van. Als ze aan mij begint te happeren, blokkeer ik d'r en dat is dan meestal ook genoeg.

Een echt bijtend paard dat daarin volhardt oefff, lijkt me best lastig, is niet te vergelijken met Torop's beetjes en Neel's geknaag, vrees ik. Dus ik heb ook niet zoveel tips helaas. Maar wat Pien erover schreef, daar kan ik me veel bij voorstellen.

HannahFroukje schreef op zondag 18 februari 2007, 22:36:


En soms helpt niets. Alleen maar iedere keer weer vertellen d.m.v. nee! dat het niet mag, dat hij niet in jouw ruimte mag komen. Catcher dus... uit pure balorigheid happen in touwtjes, happen naar mouwen, handen, hoofden, mensen.... happen in weilandhek, happen in appelboomtakjes, happen in weideafrastering...

Het voorjaar komt eraan en dat kunnen we goed merken. Balorigheid wordt hoe langer hoe vervelender en heeft uitsluitend aandacht voor de buurpaarden. We zijn nu al een poosje aan het trainen en eigenlijk schiet het niet op.
+ dat bepaalde controlevragen zoals voorbeen uitslaan + steigeren erbij of terug zijn gekomen. Iedere keer weer minstens 1/2 uur Catcher van je weg zien te houden en vreselijk opletten dat ie jou niet pakt. Hengst eigen.
Teveel hengst op dit moment, knuffelen is echt niet mogelijk.
Vorig weekend besprong hij Jules bijna.

Veiligheid voor alles, ik wil een betrouwbaar paard en niet continu ogen in m'n achterhoofd moeten hebben. Ook kan hij echt niet bij Chaser, er blijft niets van Opa over...
Kortom: donderdag mag ie naar de kliniek, vrijdag wordt hij (onder algehele narcose) gecastreerd.

De leuke relatie die we afgelopen zomer hebben opgebouwd wordt teniet gedaan omdat je contiu moet opletten, corrigeren en niet kunt doen wat je graag zou willen....
Daar pas ik voor. Dan maar een ruin.

Groetjes,

Wil.

Wil schreef op zondag 18 februari 2007, 22:55:


tssss tssss. Wil toch .

HannahFroukje schreef :


Een paard dat écht bijt om te bijten, vanuit agressie of frustratie kan in zijn gedrag pas worden aangesproken wanneer je op zoek gaat naar de oorzaak van dat gedrag en begint te werken aan de oplossing daarvan.
En dan nog heb je nooit de garantie.
Kijk naar Baskir van Eddy en mijn Mazir. Dat zijn twee potentieel gevaarlijke paarden die zich echt door niks en niemand laten afleiden als ze in de bijtmodus zitten.

In geval van Puzzle van Ans echter kun je nog heel sturend en afleidend werken, en indien paard ondanks alle goede bedoelingen, zorgvuldig consequente en getimede inspanningen tóch blijft bijten wordt het tijd voor zelfreflecterend onderzoek.
Ik ben verder nog geen enkel paard tegengekomen dat er slechter van werd wanneer je een néé liet horen en daarna samen op zoek ging naar een positieve stimulans !!!!

Piet schreef op zondag 18 februari 2007, 21:18:


Hoi Piet,

Mijn twee paarden bijten niet echt. Beten niet moet ik zeggen want sinds ik Cesar heb leren apporteren heeft hij bij het clickeren neiging om vanalles met zijn tanden te gaan demonstreren... Mijn timing en vooral clickersavvy zijn nog net niet goed genoeg om dit op te lossen. Tis gelukkig geen probleem omdat hij niet in mij wil bijten, als hij per ongeluk eens mijn vinger mee heeft laat hij meteen los. Tis een liefie. Achteruitzetten helpt wel gedeeltelijk om zijn hapneigingen te onderdrukken. Als het een probleem blijft kom ik bij jou!
Lolita beet vroeger wel met het aansingelen herinner ik mij nu... Dat is vanzelf weggebleven, ook met een Parelli advies - nog eentje die ik nog niet vermeld had: als ze haar hoofd naar mij toe draaide bijtklaar en met een vies gezicht: haar heel lief aaien en knuffelen, zodat haar stemming helemaal omsloeg. De eerste keren als ze echt heel snel was dan heb ik een paar keer geblokt met mijn elleboog wel. Uiteraard waren er redenen waarom ze aansingelen niet leuk vond, voor hierover berichten komen. We werken er aan.
Een Parellivriendin heeft te truuk met het touw éénmaal toegepast en zegt dat haar paardje sindsdien nooit meer gebeten heeft.
Andere praktijkvoorbeelden heb ik niet.

Groetjes,
Nathalie

Even een up-date.
't Gaat al een beetje beter. Ik heb in ieder geval toch geen nieuwe blauwe plekken. (Van Puzzle dan, want ik ben wel net in m'n rug gebeten door Tempête haar buurvrouw terwijl ik nietsvermoedend mijn paard aan het afzadelen was. Het bloedde zelfs, Grr wat is dat toch met die bijtende beesten??)

Met Puzzle ben ik toch maar een stuk consequenter geworden, ondanks mijn eigen gevoel. Nee is nee, en als ie braaf is krijgt hij een mooi. (alhoewel hij dat nog niet echt helemaal snapt) De 'nee' begrijpt hij goed genoeg. Soms probeert hij nog wel, maar het wordt minder.
We zijn ook begonnen om wat grondwerk met hem te doen, wijken voor druk aan een touwtje lopen, toertje op het asfalt rond het pleintje voor de wei,... zulke dingen. (De eerste weken, haden we nog niet veel met hem gedaan omdat hij nog niet echt op zijn gemak was bij ons) En dat heeft ook een positief effect. Hij vindt blijkbaar toch nog veel dingen spannend en moet soms diep nadenken. Als zulke 'uitdagingen' zijn aandacht vragen, denkt hij er zelfs nog niet over om ergens in te happen.
Hij doet het vooral nog, wanneer we zelf nogal "fysiek" met hem worden. Als we hem borstelen bijvoorbeeld, dat associeert hij nog steeds met spelen.

Het is me trouwens opgevallen dat hij het met Charly ook doet. Ipv haar te besnuffen of te kroelen, hapt hij in haar. Charly reageert er eigenlijk niet op. Soms krijgt hij een boze blik voor de rest laat ze hem zijn gang gaan.
Toch wel een beetje vreemd, of niet? Dat een volwassen merrie zich laat bijten door zo'n opdondertje?

Ans

Ans Jondral schreef op dinsdag 20 februari 2007, 0:17:



Nee... vind ik niet vreemd.
Bijten van een paard op deze manier hoeft toch niet altijd agressie te betekenen.
Spelen denk ik eerder aan...uitdagen...ik zie dit best vaak eigenlijk.

Er staat hier bij de buren bijv. ook een kleine pony tussen de grote paarden, die loopt echt de hele dag naar de andere te "bijten" (behalve als hij eet)
Kan uren met een paard bezig zijn tot die laat zien er genoeg van te hebben....maar dan stapt i gewoon door naar het volgende "slachtoffer".
Heel vaak zie ik dit alleen aan de voorkant gebeuren van het andere paard , maar soms ook wel achter in de billen of staart.
Bijten naar de mond van het andere paard, wang of naar de nek , of naar de lijntjes van de dekens die die mensen nog steeds opdoen.(hij heeft er al vele kappot getrokken)
Dit beestje loopt nu met een band van zo'n deken in de mond voor een ander paard te "klieren".
ZO kan een paard dit óók bij de mens bedoelen, en dan gaat het er soms ook niet echt zachtjes aan toe, net als bij de soortgenoten.

Nick
Met geweld kan je een hoop bereiken, met geduld, liefde en belonen
veel meer !