Catie schreef op vrijdag 23 februari 2007, 14:52:
>> erg interessant onderwerp. Iemand zei eens "the more you learn, the less you know!!" Ik verdwaal ook constant hoe meer ik lees, zie en hoor. Probeer zo veel mogelijk op elk paard en elke voet(!!) individueel af te gaan, rekening houdend met leef omstandigheden, ondergrond waar het meeste gelopen wordt . Ik word persoonlijk gek van mijn vriendinnen die allemaal overgegaan zijn op De Strasser Methode (pfft) die zo vast zit in een doos dat ze zich afsluiten voor alles wat zich erbuiten bevindt. Die en die "hoofangle" moet kloppen, steunsels helemaal weggesneden, stralen ingekort enz enz.(zet wel een paar foto's in 't album) Of het paard nou op zachte ondergrond loopt of op hard, maakt niet uit, dàt is het schoonheids ideaal. Ziet er (soms) mooi uit maar is niet altijd functioneel. Maar de kneep zit hem in het altijd hebben van antwoorden (strasser dan hè) net als gelovigen en dat geeft mensen vertrouwen. Ik heb die antwoorden niet, twijfel erg vaak maar zolang het paard gelukkig is met z'n voeten en er mee "uit de voeten kan" weet ik dat ik op de goede weg zit. Vertouwen in je eigen inzicht, nooit bang zijn om eens de fout in te gaan en open staan voor andere ideeen en vragen als je iets niet weet, dan kom je een heel eind. Luisteren naar het paard, die zegt het meteen als 't niet goed is! En niet een persoon afkraken die het net even anders doet ( gebeurd verrekes veel!!) Zou hier nog uren over door kunnen gaan.....
> catie
Hoi Catie,
Dat gevoel ken ik ook. Uiteindelijk leer je het meeste van je fouten. Ik merk bij mezelf dat ik steeds voorzichtiger ben en vooral afga op hetgeen mijn klanten me vertellen. Zij kennen het paard uiteraard het beste en weten vaak veeeeeel meer als ze zelf denken. Allemaal informatie die je kunnen helpen bij het bekappen van de hoef.
Als ik kijk naar de manier waarop ik bekap, ben ik toch voorzichtiger geworden.
-Ik maak minder mustangrol als toen ik begon met bekappen.
-Bij paarden met platvoeten beperk ik de mustangrol soms zelfs tot gewoon aan de buitenzijde recht naar beneden vijlen, niks heen ronding, maar gewoon de toon wat terugzetten, zodat het paard makkelijker kan afrollen.
-in het begin sneed ik nooit aan de stralen, alleen wat losse flappen eraf. T2 jaar geleden een keer een paard gehad met een straal die 1 a 2 mm uitstak en vervolgens slecht liep na het bekappen. tegenwoordig werk ik de straal dus netjes terug tot hij net niet de grond raakt.
-steunsels is ook zo'n lastige, ik heb nog geen paard gezien die slecht liep van lange steunsels. Ik haal ze dus wel weg uiteraard, maar als ik weet dat een paardje al eens gevoelig heeft gelopen, ben ik daar behoudender in.
Al met al doe je steeds meer ervaring op en veranderen je inzichten. Maar de basis is hetzelfde. De uitgangspunten veranderen niet. Ik bekap nog steeds volgens de witte lijn methode, alleen je past het soms wat anders toe.
Verder is het zo dat je uiteraard kijkt naar de intervallen tussen het bekappen. Bij een klant waarvan ik weet dat het weer 3 maanden gaat duren voordat ze weer bellen, maak ik wel meer mustangrol bijvoorbeeld. Als ik weet dat ik na 6 weken weer terugkom, kan het gewoon wat minder en loop je ook minder kans op gevoeligheid.
Wat ik wel erg lastig vint is het ontstaan van alle nieuwe richtingen in het natuurlijk bekappen. Steeds meer hokjes en dogma's, met de reeds eerder genoemde tunnelvisie als risico. Dat is ook de reden dat ik niet zo geloof in metingen van hoeken etcetera.Je kijkt naar het paard en je kennis en kunde en op basis daarvan maak je met de eigenaar keuzes. En elke keuze heeft voordelen, maar ook nadelen en mogelijke risico's.