Sieta schreef op dinsdag 6 maart 2007, 18:47:


Toch is proberen, en jijzelf observeren van op een afstand , het heeft geen zin om haar aan iemand ander te gevn als jij er vlak naast lbijft lopen hé . Het is ook geen goed idee om haar kopstukje als wandelhalster te gebruiken; Zonder keelriem kan dit makkelijk afschuiven(omgekeerde krachten bij trekken dan bij zitpositie vanuit het zadel ) en de cross neusriem gaat dan aanspannen wat een grotere schrikreflex tot gevolg heeft. Een goed passend touwhalster is beter en veiliger .

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:01:


Ik liep er niet naast maar een heel eind er achter

Over dat bitloze hoofdstel, het is dat je het nu zegt, daar had ik nog niet over nagedacht. Ik gebruik hem altijd omdat die musketons van die rottige touwen tegen haar kin aanslaan als ze haar enthousiaste loopje doet

Iemand hier die zich geroepen voelt om met mijn pony buiten te wandelen?

Sieta schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:15:


Geen musketons meer gebruiken he maar een eenvoudig touw met een lus rond de twee touwlussen van het touwhalster . Hangt daar niet zo ergerlijk te bengelen als een slot van een touw hé ;-)en kan bovendine niet losgetrokken worden ; Tis dat het zo ver is om gaan te wandelen met een paardje hé !

Sieta schreef op dinsdag 6 maart 2007, 18:47:


Mag ik nog even ik-ooken? Ik ben zelf ook niet nerveus, want ik weet dat Cadiz niet gevaarlijk is en ik moet er innerlijk ook wel om grijnzen. Ik denk dus dat het verder gaat dan alleen maar innerlijke rust te hebben, die heb ik ook en daar doet-ie het niet voor.
Je zou moeten focussen, je aandacht bij haar weghalen en kijken naar dat punt in de verte waar JIJ heen wil. Dat zij toevallig naast je loopt is bijzaak. Dat er intussen krijsende schoolkinderen en opvliegende zwanen passeren, ook.

Wat ik zelf wel eens doe om dat focussen goed toe te passen (ik kan moeilijk lang concentreren) is mij voorstellen dat daar waar ik heen wil, een verse tompouce staat. Daar ben IK nl gek op, niet mijn paard. IK loop dan zeer doelbewust daarheen, het water loopt me bij wijze van spreken al in de mond en hij mag mee.

Idem met trailerladen. Cadiz gaat in draf of galop naar binnen -hij doet alles heftig- , maar Buck weifelt wel eens. Ik stel mij dan voor dat er een EMMER gevuld met tompoucen naast het hooinet hangt en focus dan ook alles op dat richtingpunt.
Het werkt. 100%.

Christel Provaas schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:27:


Ik snap nu beter wat je bedoelt ja, ik heb precies hetzelfde, ik weet dat ze voor mij niet gevaarlijk is en moet af en toe ook lachen om alle sprongen die ze maakt en koppen die ze trekt. Vind het soms ook heel aandoenlijk hoe zo'n groot wezen bang kan zijn voor een stapeltje stoeptegels, en zich pas veilig voelt als ze achter mij kan staan, ik ben 1,62 en weeg 48 kilo! Als er echt een enorme leeuw aan zou komen zou zij een betere partij voor hem zijn!
In ieder geval, ik ga het bij de eerstvolgende wandeling toepassen! Ik hoop dat ik haar overtuig

Christel Provaas schreef op dinsdag 6 maart 2007, 19:27:

!! Dat vind ik super Christel!!
Die ga ik ook proberen. Met lekkere frieten (ja, belgje hé)

Sieta, Ik kan aan het advies dat je al kreeg weinig toevoegen, ik vond het zelf ook heel interessant trouwens. Hier ook al een 'ik ook' gevoel, ik ben voor Lolita ook nog niet altijd de rots in de branding die ik zou willen zijn. Op de grond is er geen probleem meer tenzij in extreme situaties (vuurwerk, ook loslopend kalfje die uit het niets opdook met al zijn witte vlekken), maar als ik op haar rug zit twijfelt ze nog vaak of het wel veilig is om door te lopen voorbij enge brievenbussen of boomstronken. Dankzij Parelli (geen druk maar wachten of terugkeren en opnieuw proberen) is ze wel een stuk veiliger geworden en gaat zelden nog steigeren of wegdraaien, ze verandert gewoon in een soort ruiterstandbeeld dan. Heel veilig, maar jammer genoeg nog steeds frustrerend voor mij waardoor ik ook de foute vibes heb en net niet de veilige en rustige leider ben die ze nodig heeft.
Work on yourself (play with your horse) zou de Pat zeggen.
Zelf eerst kijken en dan ontspannen wegkijken helpt wel iets. Op haar rug gezeten helpt het soms als ik tegen haar begin te babbelen zoals tegen een kind 'kijk daar, koetjes in de wei! en hier zie, de vuilniszakken staan buiten, dat is omdat het maandag is, morgen zijn die weer weg hoor, das niks ergs'... Op z'n minst wordt ik er zelf ontspannen van.

Groetjes,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 6 maart 2007, 20:37:


Wij zijn ook een ruiterstandbeeld
Je moet mensen eens zien kijken als ik een ritje aan het maken ben. Ik lul de oren van haar hoofd, maar tegen haar praten helpt wel. En het schept een band he, als ze weet wat ik die avond ga eten.
Overigens kan ik amper een buitenrit maken in mijn eentje, hoewel een echte rit al bijna 2 jaar geleden is. Deed het wel gewoon en het ging steeds beter. Maar overal staan we stil, alles moet onderzocht worden voordat we er langs kunnen. Op het fietspad tussen de mensen in durft ze wel, het ruiterpad vindt ze eng. Zó zitten we nog netjes in draf en zó staan we plotseling stil omdat er ergens iets is wat er vorige week nog niet was. Of omdat er een ander paard aan komt, dan moeten we daar met een grote boog omheen. Vroeger stapte ik nog af om haar er langs te leiden, nu doe ik dat niet meer, maar het kost haar soms veel tijd om zichzelf te overwinnen. En ja dat irriteert me wel eens. Maar dan bedenk ik me wat ik al met haar heb bereikt, en hoe ze al is veranderd. In mijn omgeving doet niemand het me na, zweeploos, spoorloos en bitloos rijden! Als ik opstap op stal dan gaat ze in draf naar de bak, zo van, dat heb ik jarenlang gedaan, dat kan ik, dat is veilig. En dan doet ze vreselijk haar best. Soms word ik er wel eens triest van.

Ik vermoed dat het de eerstvolgende keer dat ik een ritje ga maken beter zal gaan omdat ze tijdens het wandelen al zoveel dapperder en rustiger is geworden. Maar inderdaad, ondanks dat ze vaak zo aan me kleeft ben ik niet de rots in de branding die ik graag zou willen zijn. Ik ben zo jaloers op die mensen met paarden die het fantastisch vinden buiten en er helemaal voor gaan op zo'n rit! Maar ooit komen we daar ook wel!