Spirithorses schreef op woensdag 7 maart 2007, 22:39:

.>
Nogmaals bedankt Pien!
ps: ik heb ook altijd een fijner gevoel in mijn rug na het paardrijden wanneer ik ischias heb !

Caatje schreef op donderdag 8 maart 2007, 9:48:


Ik heb et ooit al eens geschreven, maar ja, waar?
Ik heb een hernia gehad en mijn fysio raadde me aan te gaan paardrijden en meer specifiek om dan niet licht te rijden, maar om altijd door te zitten. Vandaar mijn western
De massage die je krijgt doordat je bekken beweegt en je rug recht blijft was voor mij geweldig.
Nadat de eerste enorme stijfheid weg was begon ik na een week duidelijk verbetering te voelen.
Als ik nu vastzit, weet ik dat ik te weinig gereden heb.

Piet

Piet schreef op donderdag 8 maart 2007, 10:25:


Ik heb al sinds ik weet vergroeiingen in de ruggewervels...
Altijd een rug gehad die erg snel moe was. Een avond-4daagse lopen ging goed, maar owee slenteren in een stad.
De woorden zeggen het ook al: het verschil tussen lopen en slenteren....
Mee leren leven en eigenlijk niet veel aan de hand.
Op mijn 30 gaan paardrijden: western, maar NIET vanwege mijn rug. Gewoon vanwege de klik, de verslaving, het virus....
Nu ben ik intussen 7 jaar verder en zonder er expliciet over na te denken, heb ik aan aantal maanden geleden weer eens een dag heerlijk geslenterd door de stad. Tot mijn verbazing kwam ik er eenmaal thuis pas achter, dat mijn oude kwaal weg is: ik was nieteens moe......

Had die mensendiek-therapeut van vroeger dan toch gelijk: in mijn geval was het puur een kwestie van rugspieren trainen? En dan niet op korte termijn, maar proberen een andere manier van leven, waardoor je anders met je rug omgaat?

Legde ik me er vroeger bij neer, dat mijn rug snel moe was en pastte ik daar mijn tempo bij aan....
Nu HEB ik die andere manier van leven gevonden: langzaam maar gestaag zijn mijn rugspieren getrainder geworden en hebben ze gewoon meer uithoudingsvermogen gekregen!
Het leuke is alleen dat die nieuwe manier van leven er niet één was die me opgelegd werd, maar 1 die ik toevallig tegenkwam onderweg naar een nieuwe hobbie/sport/verslaving: mijn paard!!

Nu nog leren mijn nek los te laten.........

Gr. Bianca

***Ik heb het boek inderdaad in de kast staan en een paar jaar terug helemaal gelezen. Heb er ook wel weer leuke dingen uitgehaald. Wat is blijven hangen inderdaad (heb het gisteren even voor je doorgebladerd, maar heb geen zin om te gaan lezen), is dat ik de indruk kreeg, dat je door de oefeningen van Mary onnodig veel spierspanning krijgt. Ze laat je spieren trainen, die je bijv. nodig hebt voor stabiliteit, terwijl je v.u C.R stabiliteit krijgt door je ademhaling te regelen, je wervels goed te stapelen, je zwaartepunt laag te leggen, spanning los te laten.

Ik weet niet of dit bij Mary W. ook het geval is, maar bijv. Ulrieke Thiele laat je oefeningen doen om je spieren op te rekken. Terwijl
als je je spieren zacht maakt (bijv. in je been), dan vind je vanzelf de lengte.

Maar een lijf blijft een lijf en functioneren als een lijf. Er zijn dan ook vaak meer overeenkomsten tussen methodes als deze dan verschillen (een uitzondering daar gelaten). Heel veel van wat ik mensen leer hoor ik ook bij fysiotherapeuten, mensendieck, yoga, cesar. Ieder heeft misschien een net iets andere ingang.

Groet Angèle