Vanavond zat ik me eens af te vragen hoe iedereen heeft leren rijden en met paarden om heeft leren gaan.
Voor mij begon het een jaar of 40 terug, als kinderen verzorgden we een hele ploeg ponnies.
We mochten echt alles, er waren daar wel zo'n 20 a 30 ponnies, sommige waren een beetje gek, anderen waren oud, anderen heel erg schuw, kortom saai was het beslist niet. Wat we niet mochten dat was respectloos naar de dieren, niet naar de ponnies, konijntjes, geitjes enz.
Wat we wel mochten, dat was echt leuk was af en toe racen met de ponnies, dat ging op een zandvlakte zonder bit, zonder zadel.
Als je op Robin ging dan wist je dat je verloor, die kwam altijd als laatste, maar als je er nog op zat dan had je gewonnen! Snoeihard gingen we, er was niemand bang om er af te stuiteren alhoewel dat best wel eens gebeurde.
We liepen ook met ze naar de Dam, helemaal vanuit Osdorp door al het drukke verkeer van de stad, of we liepen met ze naar het Amsterdamse bos. Het kwam niet in ons op dat een ponnie gek zou kunnen doen, alhoewel ze dat best vaak deden. Er waren gelassoode ponnietjes bij die je in het begin niet eens kon pakken, maar ja dan haalde je gewoon de rest uit de wei en liep de ponnie wel mee. We hingen nageboortes ( die zijn glibberig hoor) in de boom opdat het een gezond veulen zou worden, we verzorgden de hele ploeg toen er droes uitbrak. Gemene ponnies waren er ook, ze schopten en ze beten toen ze kwamen. Als iemand zo een ponnie een dreun gaf, nou berg je maar, dat moest niet gezien worden en alle kinderen bemoeiden zich er tegenaan, dat was geen respect! Het werkte bij alle ponnies.
Kwam dat omdat we klein waren, kwam dat omdat we ons iegen instinct volgden, kwam dat door de ponnies die niets te duchten hadden van die kontkrummels, die jawel ook voedselbeloningen gaven?
Zomaar een vraag, ik vraag me af waar en hoe iedereen iets positiefs heeft geleerd om met paarden om te gaan en hoe er is geleerd om te rijden.

Es

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:


Prachtig verhaal Esther!, mooi geschreven.
Vooral het stukje "We liepen met ze naar de Dam Ik zat in die tijd op school op 't Singel, niet ver van de Korte Nieuwedijk, dus ik weet aardig hoeveel verkeer er daar toen ook al was. Onvoorstelbaar!
Dus in de tijd dat ik rondzweefde op het Leidseplein en Lucky Star hielp onveilig te maken, reed jij met je ponietjes naar de Dam.
Grijnzzzzz

Piet

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:


Augustus 1957, mijn jongere zusje voor op en groot gelders trekpaard, mijn oudere broer daar achter om zijn zusje vast te houden, IK daar achter op de kont van dat paard. Het paard aan de hand geleid naar de standweide, door de boer waar we vakantie vierden. Bij het afstappen ging dat lieve dier met zijn groote poten nog even op de kleine teentjes van mijn zusje staan.
Het moest 16 jaar duren voor ik weer in de buurt van een paard kwam.
Het was een Huifkartocht door Ierland, dus nog niks gereden
Nog eens 15 jaar verder mocht mijn zitvlees (wat ik niet heb ) voor het eerst kennis maken met een zadel. Eerst Engels Tradi. Een jaar later Western "Freestyle" (term bestond toen nog niet) maar bijde Instrukteurs bevlogen en consequent, met verstand van zaken (zit e.d.). Toch maar 3 jaar gedaan.
Respect voor dieren is ons met de paplepel ingegoten, (respect voor de mens is sòms nog een probleem ). Het paard heeft altijd een magische aantrekking gehad. Het jaar 2002 brengt een groote ommekeer, Olly is volwassen en aangespannen vond ie maar niks. Opnieuw zitlessen genomen, nu bij Ulrike Thiel, voordrachten- thema avonden- boeken- video's- demonstraties- (Hempfling, Parelli, Roberts) cursussen (Voest, Schumacher) en het is nog niet goed genoeg naar mijn zin.

Nils en Olly

Piet schreef op zondag 11 maart 2007, 0:00:


Ja Piet het was echt geweldig, we zijn ook eens met een karretje geweest, door de Clerqstraat, Rozengracht enz. hihi die ponnie had nog nooit voor een kar gelopen volgens mij, en wij konden niet inschatten hoe breed die kar was. Tegenwoordig zul je het vandalisme noemen denk ik, er zijn best wat auto's geweest op de route die we namen die er niet geheel ongeschonden uit zijn gekomen. Ik vermoed dat er best krassen zijn gemaakt op de tere autozieltjes.
Maar tsjonge ben jij al zo oud

Es

Esther schreef op zondag 11 maart 2007, 0:29:

'T zal wel zijn... oud!
Alles is relatief, ik kan wel zeggen dat ik een redelijk ervaren lever ben, maar het enige wat ik heb is een leesbril. Rij nou nog es door de stad joh, dan hoop ik voor je dat het niet erger wordt dan dat je op de dwarse kant van een gele stilstaande tram rijdt, omdat je dacht dat die kant wel kon, want je zag daar de zon opkomen

Piet

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:


Esther HEEL leuk om te lezen!! Ik zag paard en kar voorbijtrekken terwijl mijn moeder mijn haar in twee staarten vlechtte.
Mina, ons eigen boerenpaard - veel op stal! uitbreken als ze kon!!
Paardrijden was voor rijken en dat was er niet eens...
Echt met en tussen de paarden bij de ponyclub van (Miek) en Okke - voor sommigen onder ons welbekend... eindelijk het paard ook echt gezien en gevoeld.... mijn eigen Fluga is een verhaal apart -hoe we bij elkaar gekomen zijn- en duurt voort - ik LEER en zorg en maak me zorgen - en leer... oh ja ik geniet ook!! Ik wil voor de eerste keer van mijn leven eigenlijk naar school - de paardenschool voor mensen met individueel onderwijs!! he ik ben door aan het draven - straks ga ik de weg verkennen voor de komende wandeltocht met Jerome en FLuga van Eckelrade (u allen wel bekend) naar de schaapskooi van Eperheide.. allez de groetjes paardenmensen op deze zonnige dag. Myriam

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:


Hier alleen integraal ethologisch denken in het verleden. Geen 'warme stal en goed voer' noch teugeldenken. Hoefgedoe is ook nooit een punt geweest maar een logische afgeleide.
Het boek van KileyWorthington was zes jaar terug een zet in de rug om eens daadwerkelijk serieus achter pzp aan te gaan.

Ook mijn zoon weet niet anders dan dat paarden in een familie in de wei horen te staan en wíllen spelen met mensen
Rijden leer ik hem.

http://www.mijnalbum.nl/Foto=XTXDVAH8
http://www.mijnalbum.nl/Foto=8VA3URS3

HC

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:
*****************88

Leuk Esther

Met mij ging het ietsje anders. Ik had toen ik 9 was een klein B-ponietje, een ondeugd van een Welshje. Tussen mij en het ponietje ging het prima qua communicatie, ik leerde hem stil te staan en sprong dan met een zelfgmaakte trampoline van achter op zijn kont, zo van twoooiinggg - HOPS erop. Hij vond het prima. Toen was ik al een beetje aan het clickeren denk ik, want ik had dan een brokje in m'n zak en als ik eenmaal zat kwam dat tevoorschijn , dan wou meneer best even stilstaan voor die trampoline . Hij was superslim en superondeugend. Ik heb regelmatig in het prikkeldraad gehangen.

En in de wei, lekker gallopperen op dat warme ruggetje van hem, zonder hoofdstel erop, zonder zadel, gewoon lekker zitten en als hij galoppeerde de wind in m'n haren voelen. Heb dat als kind zelfs wel eens in pyama gedaan op een mooie zondagochtend toen m'n ouders nog sliepen.

Helaas kon pa-lief niet zo goed met de ondeugd overweg, weinig geduld ervoor. Mijn vader was boer en zag dieren misschien meer als broodwinning ik weet het niet. Mijn vader zorgde voor de beesten, ik mocht daar zelf niet zoveel aan doen behalve dan een beetje helpen en ik mocht mijn eigen ponietje dan doen. We hadden drie ponies op een gegeven moment, en mijn ponietje stond als enige op het kleine weitje (waarom hij juist wel weet ik niet maar ik denk dat dat te maken had met dat hij zo vaak op hol sloeg en anders niet hanteerbaar was) maar de rest stond "op stand". Tenenkrullend was dat maar ik durfde er niets van te zeggen n ik durfde ze ook niet naar buiten te laten. Die twee kwamen NOOIT buiten dus (erg, echt heel erg).

Het liep niet zo fijn af. Ik kwam als kleine opdonder op een gegeven moment toch met wat commentaar (heel voorzichtig hoor), ik wilde het een beetje anders gaan doen, niet meer naar wedstrijden bijvoorbeeld en meer m'n eigen ding doen (kortom ik wou een beetje onder de plak weg) en mijn vaders antwoord was dat op een goeie .... of eigenlijk slechte ... dag ik uit school kwam en nog net zag hoe de ponies ingeladen werden in een veewagen. De twee die altijd binnen stonden konden nauwelijks lopen, dat staat nog steeds op mijn netvlies gebrand, dat ze die pony met 4 man in die wagen hesen. Ik heb er met open mond en huilend bijgestaan. Waar mijn eigen pony gebleven is, weet ik nu nog steeds niet, hij heeft nooit antwoord willen geven op die vraag.

Ja, ja, wat een ontboezeming he ;-(. En ik pink hier nog steeds een traantje weg als ik terugdenk aan dat lieve beessie waar ik altijd alles bij kwijt kon als ik op z'n rug lag met m'n hoofd in z'n manen. Ik mis hem bij tijd en wijle nog steeds.

Het heeft heel lang geduurd, totdat ik eind 30 was dat ik weer een pony nam (nou ja, Arabier). En ben nog steeds allergisch voor als anderen mij willen vertellen HOE ik dingen moet doen met m'n paard en dat het allemaal precies zus-en-zo moet en niet anders. Dan denkik nu als volwassene: bekijk het maar, ik doe het op m'n eigen manier en hou m'n ogen goed open.

Huertecilla schreef op zondag 11 maart 2007, 10:28:

Echt schitterend HC die kleine jongen heeft (paarden) geluk!!myriam

Piet schreef op zondag 11 maart 2007, 8:20:


Piet waren in jouw tijd die trams al geel?
Ik meen dat dat het blauwe tijdperk nog kan zijn

Es

Esther schreef op zaterdag 10 maart 2007, 23:20:

...

Leuk verhaal Es! Ik ben er ook wel wat jaloers op, zo'n mooie start met paarden.
Ik wou altijd al bij paarden zijn, zolang ik mij kan herinneren, maar dat bleef beperkt tot eens een ritje op de ponies op de kermis. Ik ben nogal streng opgevoed en na lang voorzichtig aan blijven komen met mijn paardendromen mocht ik uiteindelijk toch mee met mijn nichtjes (jonger maar 'verwender', zij rijden al lang niet meer nu) op paardenkamp. Traditionele manege uiteraard. Ik herinner me de paarden nog goed. Ik was helemaal verliefd op het paard dat ik de eerste dag uren lang geborsteld had. Veertien was ik, en vanaf dan was het telkens uitkijken naar die ene week in de zomer dat ik op paardenkamp mocht. Tussenin ging ik ook af en toe lessen bij een kleine manege in de buurt, klein maar duur, dat wil zeggen in een zodanig duur stukje vlaanderen dat er geen weide was, paarden sjiek op stal, rijden in de bak in de lessen was enkel op de rechterhand... Pas in mijn studententijd ben ik echt zelf gaan regelen dat ik elke week kon gaan paardrijden, grote goedkope manege met veel paarden en veel soorten lessen, ook weer paarden allemaal op stal of in stands, als je wou dat je paard hooi kreeg moest je bijbetalen(!), idem voor enkele uren weidegang. Wegens grote liefde heb ik daar één van de manegepaarden eerst twee jaar gehuurd en uiteindelijk gekocht: Cesar (hij woont nu nog steeds bij mij!). Pas toen ik telkens met hetzelfde paard reed en we een relatie opbouwden kon ik beginnen proberen hoe ik dat met mijn oorspronkelijke paardendromen kon overeenstemmen en probeerde ik zonder zadel, zonder bit, longeren op halsring, longeren zonder longe... en kwam ik uiteindelijk bij Parelli terecht, en van daaruit ook bij ijzerloos en deurloze stallen. Een lange weg eigenlijk, en helemaal anders dan ik dus begonnen ben. Maar als ik van één ding spijt heb in hoe ik begonnen ben met paarden is het eigenlijk dat ik niet veel jonger kon beginnen. Ik ben makkelijk bang op een paardenrug en ik benijd nog steeds kleine kinderen die onbezorgd op hun pony rondcrossen, eraf donderen, er weer op klauteren en gewoon verder doen. Zoals jij dus! Prijs je gelukkig!

Groetjes,
Nathalie

HannahFroukje schreef op zondag 11 maart 2007, 10:30:


De rillingen lopen over mijn rug... Vreselijk! Mooi dat je het zo kan neerschrijven.

Nathalie