Wil schreef op donderdag 5 april 2007, 16:21:
>>>
>>> Ik geloof dat ook, maar ik geloof niet in commerciele of
>>> reproduceerbare exploitatie daarvan, en al zeker niet door
>
> Groetjes,
>
> Wil.
Moet ik er wel heel eerlijk bij zeggen dat ik een beetje moet uitkijken met wat ik schrijf. Trouw nooit met een wetenschapper want je wordt om de haverklap om de oren geslagen dat de feiten waar je je stelling op baseerd inmiddels alweer allang achterhaald zijn. Maar volgens mij zijn sommige mensen inderdaad in staat om tot op een zekere hoogte foto's te lezen. Wat een heleboel mensen niet weten dat er verschillende vormen van waarnemen en comuniceren bestaan. Zo heb je digitale comunicatie en analoge comunicatie. Ditgitaal staat voor het gesproken en geschreven woord en daarmee kan gelogen worden. Analoog staat voor de directe lichaamstaal die wij onbewust van een ander waarnemen, liegen is hierbij bijna onmogelijk dus ga altijd eerder op je gevoel af dan het verhaal dat iemand je vertelt.
Omdat wij in onze huidige maatschappij helemaal zijn ingesteld op die digitale vorm van communiceren is de andere vorm eigenlijk helemaal ondergesneeuwd, alhoewel hij nog steeds aanwezig is. Dat vertalen we dan in onverklaarbare waarnemingen. En dit is ook wat met het lezen van foto's gebeurd. Als iemand een foto ziet en onbewust iets waarneemt in de houding van het paard of mens of ander dier kan hij dat niet direct verklaren en dan zijn de hersenen zo ontworpen dat ze een aanvulling zoeken in datgene dat waargenomen wordt.
Dus bijvoorbeeld in het geval van het paard dat uit de brandende stal is gesprongen zou het heel goed mogelijk zijn dat het zo is gegaan:
De fotolezer ziet de aan de houding van het paard of misschien wel aan restanten van een heel vaag bijna niet waarneembaar litteken in de huid dat er iets gebeurd is. De hersenen gaan zoeken naar iets waarmee het dat in verband kan brengen. Nu kan dat een beeld zijn dat je ooit op t.v. hebt gezien of iets anders in je herinnering, maar dat wordt ook op dat ombewuste niveau waargenomen en dat vertaald zich naar de waarnemer als een herinnering aan hitte en vuur.
Als je dus bij het zien van de foto van Eddy zijn paard een onbehaaglijk gevoel krijgt zou ik daar gerust op vertrouwen.
Wat wetenschappelijk totaal onverklaarbaar is zijn de fotolezers die beweren dat ze via een foto telepathisch in contact staan met een dier en daarmee kunnen vertellen waar de verdwaalde poes of hond zich bevindt, of hoe hij zijn verleden heeft doorgebracht. Dan zou je als een soort radio op dezelfde golflengte van het dier moeten zitten en zijn hersengolven op kunnen vangen. Aangezien de hersenen van mens en dier al totaal verschillend in elkaar zitten volgens mij een schier onmogelijk iets. Bovendien hebben we er geen antenne voor. En als we die wel zouden hebben zouden we toch redelijk dicht in de buurt van het dier moeten zijn om het op te kunnen vangen. Maar ik vlak niet uit dat het bestaat hoor. Ik ben alleen dan weer zo ontzettend nieuwsgierig dat ik via allerlei gedachtenexperimenten een mogelijke verklaring probeer te zoeken.
Wat een lang verhaal weer.
Ik heb jullie gemist allemaal trouwens. Heeft Eddy zich een beetje gedragen?
Warboel
