Wil schreef op donderdag 19 april 2007, 19:47:
...KNIP...
>
> Exporteren van paarden lijkt mij ook een trauma waar veel
> mensen niet bij stilstaan. De meeste paarden hebben een goed
>
> Groetjes,
>
> Wil.
Mike is ook vanuit Engeland hierheen gekomen. En dat verhuizingen in wat voor vorm dan ook stress geven heb ik mij altijd al kunnen bedenken: ook bij ons mensen staat een verhuizing in de top 10 van meest stress veroorzakende gebeurtenissen.
Misschien dan inderdaad van belang: Mike is eind vorig jaar 2 maanden naar Bergen NH verhuisd geweest, en dáár weer van de ene kudde naar de andere! Verhaal is hier bekend... Uiteindelijk weer terug naar de stal daarvoor en ook hier wisselt er momenteel steeds iets in de opstelling van de weide maten: Levi was al Mikes Paddock maat nu ook overdag in de wei. 's Avonds gaat Levi naar binnen. Is nog een bont paard bij gekomen overdag, gaat ook 's avonds naar binnen. Mike blijft 's nachts op de wei met ruin Moon met schrikdraadje ertussen op de wei, en achteraan hun beider weides lopen 2 jarige hengstveulens dag en nacht buiten.
Kortom: stress. En dan nu ook nog elke dag 2 medicinale orale spuiten naar binnen gewerkt, die volgens de
DA wel een 'smaakje' hebben.
En dan nog een mens hebben die al twee jaar worsteld met haar ziekte en die de enige vaste factor is maar niet elke dag de energie heeft om wat met hem te doen...
Nu hopen dat de weide samenstelling en het ritme zo blijven dan went hij eraan en zal de stress afnemen. Heb er ook op gehamerd bij de stalhouder dat er tussen Mike en Moon 's nachts alleen een schrikdraad mag zitten en niet een kompleet lege wei waardoor ze helemaal geen contact meer kunnen maken! Als Mike zich alleen voelt op zo'n wei raakt hij in de stress en gaat heen en weer rennen. En Moon zal ook liever een soortgenoot vlak naast zich hebben waarmee hij kan neuzen.
Warboel
