Piet schreef op maandag, 5 juli 2004, 8:01:
> Ik heb al verschillende keren in diverse boeken gelezen,
> dat het passeren van "enge" voorwerpen tijdens een
> buitenrit het best gebeurt
> met het hoofd van het paard afgewend van wat hij eng vindt.
> "Wat hij niet ziet is er niet". Mijn trainer zegt precies het
> tegenovergestelde "Laat hem er maar naar kijken, dan went hij
> eraan".
> Mij lijkt het laatste het meest logisch, maar het eerste
> is ongetwijfeld waar: wat hij niet ziet, is er niet.
Wat hij niet ziet is er niet nou eh paarden zien veel hoor, lijkt me moeilijk om het he-le-maal uit het gezichtsveld te houden en er toch langs te gaan. Maar buiten dat, wat heb je er aan. Redenatie van je trainer zit wat in maar dat is nog niet eens mijn doel van het naar het enge voorwerp laten kijken.
Het werkt zo goed omdat een paard een vluchtdier is. Wil dus graag rennen als hij ergens bang voor is. En raad eens wélke kant hij op wil rennen... nou niet er naartoe he. Hij wil er vandáán en daarmee ga je dus die "ik wil rennnennnn-modus" tegen, het paard hoeft niet meer zo nodig.
Het is zo ontzettend gaaf om te merken nu bij Baladeika dat wanneer ze iets engs hoort achter zich dat ze zich dan omdraait en er uit zichzélf naar gaat kijken! Dat is een wonder hoor met haar karakter, zo is ze niet uit zichzelf zo is ze geworden.
Heb het van de week 2 hele duidelijke keren meegemaakt. Keer 1 was op een bospaadje. Er kwam een fiets achter ons aan met fietstassen die erg veel kabaal maakten omdat diegene over het hobbelige zandpad fietste. Zelfs ik vond het wel heftig klinken. Nog voordat ik die teugels ook maar áánraakte draaide ze zich zelf om, en bleef staan. Precies wat ze altijd moet doen van mij als er van achter iets engs moet passeren.
Keer twee was later in de week. Ik reed door het dorp op het fietspad. Van achter kwam een hele sliert motoren met redelijk wat herrie. Ik had zoiets van, ff kijken of we deze keer niet gewoon rechtdoor kunnen lopen want uiteindelijk is dat natuurlijk je doel. Maar ik merkte ook wel aan haar dat ze het niet grappig vond, ze begon wat te 'verstijven' en ik dacht ok als het te gek wordt doe ik de
one rein stop. nou ja je raadt het al dat deed ze dus geheel uit zichzelf....
Ach ik weet dat er mensen zijn met van die stoere knollen die bij zo'n verhaal totaal niet impressed zijn maar je moet niet vergeten dat het een paardje is die vroeger zo vandoor-vliegerig als de pest was. Rennen rennen en nog eens rennen en na tích kilometers eens gaan denken. Best fijne omschakeling dus.
groet Ilona
Warboel
