Op zich is een paard niet geëvolueerd voor
1. een ruiter op de rug
2. het met hoge(re) snelheid meer dan een paar honderd meter afleggen

Endurance is een combinatie van beiden en dat geeft aan hoe voorzichtig je er mee moet zijn én dat het belangrijk is je te realiseren dat het níet in het belang van het paard is.

Heel vaak wordt verwijzend naar de veterinaire controles geroepen dat endurance een paardvriendelijke sport is doch dat is een misvatting van ruiters die het graag willen.
Een paard is 'geprogrammeerd' om niet te laten blijken dat er iets niet goed zit. De beste dierenarts kan pas constateren dat er iets is als er iets IS. Dat is dus al te ver voor iemand die zijn/haar paard niet wil beschadigen.

Op zich biedt endurance ruiters de mogelijkheid erg mooie routes in georganiseerd verband te rijden en ook is het een reden om met een paard te trainen. Beiden helemaal top.
De valkuilen, de enórme valkuilen, zijn het wedstrijdelement en de mogelijkheid tot absurde afstanden.
Aan de andere kant van genieten in Klasse 1 ligt 160 km. met hoog gemiddelde waar een paard echt wel beslagen voor moet zijn.
Kortom de ambitie van de ruiter is de crux.

HC

eddy DRUPPEL schreef op zondag 20 mei 2007, 12:50:


Ook hier komt jaarlijks een endurancerit uit Belgie voorbij. We hebben dat nu tweemaal meegemaakt. Bij ons voor de deur is de eerste pauze, drink, controlepost.
S'ochtends zien we dan de 70 km ruiters voorbij komen op hun bij de eerste post al bezwete paarden. Ze rijden vaak in hoog tempo en zijn zo 'vooruitstrevend' dat ze de post bij ons en de drinkwaterbak voor de paarden soms voorbij rijden. Vorig jaar hebben we hem midden op de weg gezet, zodat ze hem wel moesten zien.
S'Middags wordt het dan iets gezelliger. Dan komen de 30-km-ruiters voorbij en dat gaat er veel gemoedelijker aan toe.
Alle paarden zijn inderdaad beslagen.

Door deze ervaringen is de endurance voor mij ook niet bepaald aantrekkelijk geworden.