Spirithorses schreef op woensdag 23 mei 2007, 17:35:
> Ik wil ook niet dat
> anderen mijn paarden dit toestaan. Ik heb wel eens beginners
> die nog te weinig timing & selfcontrol hebben waarvan het paard
> tijdens de buitenritten gewoon gaat staan grazen of niet
> meegaat in draf. Weet je hoe irri dat is?
Ja heel goed voor te stellen. Een paard dat niet luisterd is onmogelijk te berijden en vraagt directe actie om dit op te heffen.
> Dus ja, ik wil dat mijn paarden redelijk fietsmatig reageren
> als ik met ze werk. Ik vind dat fijn en het is heel duidelijk
> naar hen en de rijder toe.
Ik denk dat je paard en ruiter een belangrijke evaring hiermee ontzegt. Maar goed ik ben een relatief beginner en kan dit niet vanuit ruime ervaring bewijzen.
> Niks is vervelender om te moeten toezien hoe een paard het veld
> inwandelt en een spontaan galopje huiswaarts maakt met een mens
> op zijn rug, terwijl je zelf niets kunt doen.
Over het zelf niets kunnen doen, zijn we het helemaal eens. Zonder gehoorzaamheid geen meegaan met je paard. Dat galopje zal dus nooit naar huis gaan als je dat niet wilt. Het vraagstuk waar we het in deze discussie altijd over hebben is: wordt een paard ongehoorzamer als je het eigen initiatief toestaat? Zo ja, dan moet eigen initiatief uitgebannen worden. Ik zeg, zo ja dan heb je de verkeerde dingen toegestaan. En als je het goede eigen initiatief toestaat dan wordt een paard nog veel gehoorzamer. Maar dat is niet de winst, de winst zit hem in de paard gerichte manier van rijden, oftewel het natuurlijke gedrag van het paard wat zo heerlijk en goed aan voelt. In zich zelf is een paard dan op zijn best.
Het verkeerde eigen initiatief toe staan, is al van verre aan te voelen. Gras eten is het duidelijkste, dat wil een paard zo veel vaker dat een ruiter, dat je dit niet kunt toestaan zonder opdracht daartoe te geven. Omkeren naar huis toe is het zelfde, ook dat wil een ruiter slechts 1 maal op een rit doorgaans
Maar hoe zit het met tempo (waaronder de stop) en lichte koerswijzigingen? Wordt een paard ongehoorzaam als dit toestaat. Jij zegt telkens van wel, maar mijn ervaring is anders. Jur is een heerlijk gehoorzaam paard, zeer licht aan de hulpen, maar ook heel eigenzinnig als het gaat om dingen die hij liever niet doet. Hij heeft dus 2 gezichten, de reden dat ze op dressuur niets met hem konden en het opgegeven hebben. Ook verkocht in de hoop dat hij recreatief gereden zou worden omdat hij zichtbaar gelukkiger was zonder al te veel eisen. Waarna ik hem kreeg.
Nu kun je die eigenzinnigheid wijten aan mijn aanpak, maar of dat zo is? Ik zie dat mijn aanpak bijdraagt aan de fijne ritten die we met hem maken in en rondom Zwolle, op een halster en met een klikje in draf en een hoo weer terug in stap. Hoe ik omga met zijn "geen zin hebben soms" ... wel daarin leer ik bij in de lessen van Josien. En daarin werkt een eisende aanpak, welliswaar zacht zoals bij het subtiel trainen en belonend met de Yes van
clickertraining. Jur leerd de buigingen, waar hij helemaal geen zin in heeft, hierop te doen, met de consquente aanpak van zoveel keer herhalen alvorens we stoppen. Hij weet dit, en daarom lukt het. Maar een buitenrit waarin hij wel zin heeft is een hele andere wereld. Daar is het gewoon een leuk en bovenal gemakkelijk paard.
> Ik vraag mij nog steeds af of jij wel helder naar Jur toe bent
> in wat je wel en niet wilt. Ik heb er toch mijn twijfels over,
> ik vind je een superkerel met het hart op de juiste plek, dat
> weet je, maar ik lees zo tussen de regels wel eens door dat Jur
> behoorlijk eigenzinnig is en dat jij daarin behoorlijk ver
> meegaat. Ik denk (lees) dat jij in al jouw liefde een heel
> onduidelijke leider bent en ik blijf het controlevragen noemen,
> die híj stelt.
Of mijn eigenzinnige Jur het beter doet zonder eigen initiatieven, dat weet ik niet. Ik heb mijn twijfels omdat dit het systeem was waarop hij verkocht moest worden. Oke het kan zachter allemaal, maar het systeem blijft het zelfde. En nogmaals ik weet niet of dit beter zou zijn.
> Want waar leg je de grens?
> Je kunt nu niet even zeggen: "Oké, je mag altijd in draf, maar
> nu even niet want we naderen de snelweg". Hoe weet dat paard
> dat hij het dan wel en dan niet mag? Hij denkt alleen zwart
> wit. Hij denkt alleen aan zichzelf.
Dit voorbeeld is niet zoals, meegaan met je paard gaat.
Het meegaan met Jur stopt op het moment dat ik wat anders vraag. Daar ligt de grens, een hele duidelijke grens, mijn wil is wet, zo simpel is het. Heel duidelijk is dat, mijn wil is wet. Jur valt terug in stap bijvoorbeeld, dat mag hij zo vaak als hij wil. Als ik wil dat hij in draf is, dan vraag ik opnieuw (niet omdat hij iets fout deed) maar omdat ik wil dat hij in draf is. Vaak mag hij echter terug vallen in stap, en dat is dan wat ik ook wil. Was dat niet zo, wel dan vraag ik toch weer draf. Het is een hele andere afspraak dan jij hebt met je paarden, dat kun je niet vergelijken noch allebij tegelijk doen. Jur kan bij mij heel weinig fout doen, met uitzondering van mijn verzoeken negeren.
> Maargoed, misschien zit ik er wel heel erg naast, ook dat kan.
> En je mag me best van het tegendeel overtuigen.
Russ Burns heeft er overtuigend over geschreven. Er zijn enkelen hier die zijn emailbrieven gelezen hebben. En ook zijn er hier velen die eigen initiatieven toestaan waar het kan. Ook in een les situatie zou dit kunnen, kun je niet één paard "verpesten" en zien hoe het gaat in de groep? Ik weet niet of een smily hier op zijn plaats is.
Groetjes, Michiel
Warboel
