Eva Saegerman schreef op donderdag 31 mei 2007, 10:31:
> Ik wil alleen van je weten hoe het komt dat het bit zorgt dat
> je paard niet kreupel loopt! Dat is mijn vraag; zonder meer
> trea
> en wees nou niet zo lastig
> het gaat hier niet om ons, maar om onze paarden
Heb je al eens gelezen op de site van Antoine de Bodt of Marijke de Jong? De theorie achter een door scheef en/of op de voorhand lopen kreupel geworden paard? Hoe moet ik dit nou uitleggen zonder acuut neergesabeld te worden... ik zie de bui met misinterpretaties en detailgeziek al hangen... maar ik waag een poging.
Het ene paard loopt meer op de voorhand dan het andere. We kunnen wel doen alsof elk paard gelijk is, maar dat is gewoon niet zo. Daar hebben meerdere dingen een oorzaak in: bouw, bewegingswijze, wijze en hoeveelheid van gereden worden, etc. Wij zijn als paardrijdend mens verplicht om het paard sterker in de achterhand te maken om de kwetsbare voorhand te ontzien, die er nu eenmaal niet op gebouwd is om een meehopsend mens jarenlang te dragen. Het principe waarvoor de dressuur is uitgevonden.
Een paard dat onder het zadel het liefste hangt in de hand of op de voorhand valt, zal eerder slijtage en een scheefgang ontwikkelen (dan bv een opwaarts gebouwd paard of een die van nature een goed achterhandgebruik heeft of een die van nature zijn achterhand al makkelijk hoekt door aangeboren souplesse), waarvan kreupelheid een van de uitingen is. Gingen wij er niet opzitten, zou het ook nooit fout gaan. Maar wij gaan op zo'n voorover lopend/gebouwd paard zitten omdat we dat paardrijden nu eenmaal leuk vinden en maken het hem dus moeilijker.
Om te voorkomen dat zo'n paard zich -met ook nog eens het ruitergwicht erop- voorover laat vallen, is de dressuur uitgevonden. (Om naar voren gebouwde rijpaarden te voorkomen is de fokkerij uitgevonden, maar da's een ander verhaal).
Om in dat proces sneller resultaat te boeken, zijn o.a. bitten uitgevonden, omdat een bit in de mond minder gelegenheid geeft tot "hangen" aan de hand, het doet nl zeer als er door paard of ruiter aan gerukt wordt, dus het paard gooit het op een accoordje: "ik draag mijn hoofd en hals zelf, als jij dan niet in mijn bek rukt", een waakhond-principe. Valt het paard toch voorover en -erger nog- ook nog eens op één been wat meer dan op het andere, waardoor hij kreupel zou kunnen gaan lopen als hij dat dagelijks bleef doen, dan komt hij nu het bit tegen. Het bit is dwingender en maakt het moeilijker om op de ruiterhand te gaan hangen.
Met behulp van dit afgedwongen respect, want dat is het gewoon, kun je je dressuuroefeningen of je gewone rijden voor mijn part, gemakkelijker (voor de ruiter gemakkelijker hé) doen, dressuuroefeningen die er immers op gericht zijn om het paard achter sterker te maken waardoor het minder op de voorhand loopt en jou beter kan dragen. Afhankelijk van hoe volhardend het paard is in zijn op de voorhand gaan, hoe veel je 'traint', hoe gemakkelijk hij zijn achterhand blijkt te kunnen ontwikkelen, is de tijdsduur dat je met een bit rijdt.
Daar is ook nog eens je eigen afweging: vind ik vrijheid van bewegen belangrijk, of vind ik het ontwikkelen van de achterhand van mijn stofzuigend paard belangrijk (en gebruik ik daarvoor een hulpmiddel)?
Nogmaals, ik heb het over paarden die graag op de voorhand gaan, en het is mijn eigen mening, getoetst aan mijn eigen praktijk en gebaseerd op wat ik de laatste jaren om me heen zie. Het is geen wet, geen religie, het is slechts mijn eigen overtuiging.
Nou schiet maar.