Vervolg van 'begin van een trailersucces!'
De derde les stond ze voor het eerst in de trailer. Dat was natuurlijk al een enorme vooruitgang, maar het duurde wel erg lang om haar daar te krijgen. De eerste paar pasjes de klep op en weer af was tot daar aan toe, maar daarna begon ze zich af te sluiten. Ondanks dat we het heel langzaam opbouwden en steeds het stressniveau naar beneden probeerden te brengen door haar snel te belonen en haar weg te halen bij de trailer om even een hapje gras te halen, bijvoorbeeld.
Op een gegeven moment kneep ze haar lippen al op elkaar als ik ‘ga’ zei en deed ze zelfs ook haar ogen dicht! Zo van, ik zie je niet, je bent er niet, dus je vraagt me ook niks, dus ik hoef ook niet te reageren. En zo bleef ze daar dan aan de grond genageld staan. Het was echt ongelovelijk om zo duidelijk te zien hoe snel haar max is bereikt, hoe snel zij eigenlijk ‘op slot’ gaat. En ik kan niet zeggen dat we haar nou zo aan het overvragen waren, het ging om een pasje de klep op en weer af, terwijl ze allang helemaal de trailer in was geweest.
Conrad stelde voor dat we de sessies in nog veel kleinere stukjes moesten hakken, zodat het stressniveau sneller afgebouwd zou worden door elke keer bij de trailer weg te mogen, zodat ze niet zo snel ‘op slot’ zou gaan. En zo gingen we verder, één pasje op de klep en bij de trailer weg. Twee pasjes en bij de trailer weg, enz.
Het resultaat was dat ze veel sneller op een verzoek ging reageren, niet op slot ging en je dus met haar kon blijven werken. En geloof me, als zij echt op slot gaat, kun je rustig 4 uur staan met je contact aan het touw, maar dan komt ze echt niet. En ik bleef voorheen ook gewoon zo staan, want anders had ze natuurlijk ‘gewonnen’
Uiteindelijk kwam ze elke keer heel vlot de trailer in, maar liep er ook vrijwel meteen weer uit. Naar mijn ‘ho’ luisterde ze niet en contact aan het touw was voor haar helemaal een reden om er éxtra snel uit te gaan. Elke keer weer terug naar wat ze wel goed kon en durfde, zoals de stapjes op de klep. Van de één op de andere dag liep ze verder de trailer in dan wat ik eigenlijk vroeg en kwam ze op ‘ho’ niet direct achteruit; een seintje dat ze aan een stapje verder toe was.
Wanneer ze er toch uit rende hield ik het contact heel zacht aan terwijl ze buiten de trailer stond. Kwam ze weer terug dan beloonde ik haar en mocht ze weer weg van de trailer.
Eerst moest ze nog helemaal uit de trailer lopen om zich veilig te voelen, later veranderde haar veilige plek al naar de klep, naar haar voorbenen erin en achterbenen op de klep. Tot het moment dat ze niet meer extra hard achteruit liep bij het voelen van het contact met het touw, maar juist meteen weer naar voren kwam.
Toen zijn we gaan trainen met het voor ons uit de trailer in sturen. Eigenlijk ging dit super vlot. Soms kwam ze nog achteruit maar vanaf de zijkant van de klep een beetje naar voren sturen aan het touw was genoeg om haar weer naar voren te doen lopen. Dit uitgebouwd tot ze een flinke tijd kon blijven staan, elke keer een seconde langer voordat we haar terug vroegen. Uiteindelijk kwam ze niet meer terug op 'terug' maar wachtte ze op contact met het touw (ow moet ik écht eruit?).
Het oefenen met de stang. Gelukkig kende ze het
desensibiliseren al; als ik ga lopen blijft het bij me, als ik stil sta gaat het weg. Het duurde ook niet lang voordat ik haar met de stang over haar hele lichaam aan kon raken. Dit geoefend tijdens het staan in de trailer tot ze er niet meer op reageerde en toen de stang een keer vastgemaakt. Geen paniek en daarna gewoon meteen weer de trailer in.
En toen kwam de dag dat ze naar de hengst moest voor een dekking, eigenlijk te vroeg in mijn planning, maar goed, hengstig is hengstig. Ik was van plan om veel vaker nog kleine stukjes met haar te rijden voordat ik aan zo'n lange rit begon, maar nu gingen we dan toch op pad.
Ik was zó verschrikkelijk zenuwachtig dat mijn handen ervan trilden ondanks dat ik twee anti-nervositeit pilletjes had genomen. Ondanks alle goede ervaringen die ik in de training met haar had gehad, dacht ik toch steeds dat het weer helemaal fout zou gaan. "En nu ik zo zenuwachtig ben wil ze natuurlijk helemáál niet met me mee!"
Binnen 5 minuten was ze er al 6 keer in en weer uit geweest en had ik mezelf er eindelijk van overtuigd dat ze 'het nog steeds deed' en dat we op weg konden. (Waarom is het baasje nou zo zenuwachtig? Het is toch gewoon de trailer?)
Eenmaal daar aangekomen bonkte ze met haar achterhand tegen de stang aan om te voelen of hij al los was of niet, en ik had verwacht dat ze er uit zou stórmen, maar ze liep rustig pasje voor pasje de klep af. Sowieso laad ik haar nooit meteen uit, zodat ze niet de tent afbreekt als we ergens stilstaan, maar als ik haar los maakt aan de voorkant weet ze gewoon dat ze eruit mag.
Toen ik haar een week later op kon halen, was ik heel bang dat het rijden te vroeg was geweest en dan ze niet meer goed te laden zou zijn. Allerlei mensen daar boden aan om te helpen maar ik bedankte hen vriendelijk. "Ze heeft zo haar eigen methode" zei de man die me altijd heen en weer brengt met de trailer. (niet MIJN methode natuurlijk, maar goed). Moet het schot niet opzij? Moet er geen stro in? Heb je wel voer bij je? Hangt er wel een hooinet? Zal ik het deurtje van voren open zetten? Meteen de klep dicht doen!
Van een afstandje stonden ze te kijken hoe ik aan het laden was en spraken later hun bewondering uit voor hoe makkelijk mijn paard te laden was. "En helemaal met niets!".
Ik blijf met haar oefenen, met verschillende trailers, in het donker, met mensen er omheen. Maar ik voel me heel zeker over het feit dat áls er ooit nog een probleem komt, ik het zelf op deze manier op kan lossen. Dat ze het 'nog steeds doet'. En dat ik nooit meer met haar bij een kliniek hoef te staan om de arts die haar met een zweep wil slaan, om hulp te vragen.
Ik geef nog net geen feestje
Warboel
