Ik moest vanmorgen bij een grote paardenslachterij zijn.
Er moesten er vanmiddag nog 50 geslacht worden en was getuige van het uitladen van de dieren.
Wees gerust het wordt geen horror story. Alles ging bedaard, alleen het feit op zich trof me natuurlijk.
Allemaal paardjes waar op het eerste gezicht niet zoveel aan mis was, alle maten, van Belgisch trekpaard tot welshje.
Eentje trof me wel als een kanonskogel, ik had m'n camera niet bij me dus daarom even een vergelijkbare rug op deze foto
Ik heb nog nooit zulke droevige paardenogen gezien als van dat paard. Of was het mijn projektie? Ik vroeg het me af.
Als je zelf dagelijks bezig bent om mensen te helpen die problemen hebben met een paard, je maakt je druk om hun voeten, om hun gedrag, je probeert ze dingen te leren, je kruipt in hun hoofd en dan kom je daar in zo'n andere wereld, het liefste bezit van mensen verwordt plotseling tot een ding.
Wat me het meest opviel waren de mensen zelf, de slachters en wat er nog meer rondloopt.
Ongeinteresseerd? Ja natuurlijk en terecht , anders kun je dat werk geen dag doen. Ik kan me voorstellen dat ze niet zouden begrijpen dat iemand er moeite mee heeft.
Ik kan dat verklaren omdat ik weet dat het zo werkt, gelukkig op een heel ander vlak.
Ik heb jarenlang bloemenwinkels gehad en boomkwekerijen.
Als ik inkocht op de klok in Aalsmeer, dan luisterde ik welke kweker de rozen gekweekt had, wel ras het was, welke lengte ze hadden en of de keurmeester er afwijkingen in had kunnen vinden.
Dat bepaalde welke prijs ik ervoor wilde geven en ik wist wat ik eraan zou verdienen.
Hoe langer ik dat werk deed hoe onbegrijpelijker ik het soms vond dat mensen uit hun dak konden gaan omdat ze het zo'n ontzettend mooie roos vonden. Voor mij was het een rode roos en handel waar iedereen die voor me werkte brood aan moest verdienen en er moesten er zo weinig mogelijk van overblijven. Dus "hoeveel wilt u er mevrouw, 10 of 20? Mooi he? Zullen we maar 20 doen"?
Je ziet niet meer hoe mooi zo'n roos kan zijn, hoe geweldig lekker bloemen kunnen ruiken. Je ruikt zelfs niet eens meer hoe een bloemenwinkel ruikt als je binnenkomt. Nee, alles is handel.
Dat is het ook voor de mensen die een paard in een groot hok zetten, )misschien wel de eerste gemeenschappelijke stal waar een paard ooit in gestaan heeft ) en daarna hun werk doen.
Zeven paarden in onderdelen voor die en vijf voor die klant. Doe die Belg maar voor die klant, want die heeft graag...... enz.
Het zou voor iedereen nuttig zijn om daar eens te kijken, al was het alleen maar om te zien wat we bedoelen met : "het kan niet anders, doe hem maar naar de slager".
Piet
"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"
Warboel
