Vicky Verreycken schreef op woensdag 22 augustus 2007, 9:24:


Toch vraag ik me af hoe en waar iedereen heeft leren rijden, en die eerste pony zal toch ook wel gekocht zijn van deze of gene. Ik heb een deel van mijn paarden gekocht tenminste. Ze kwamen niet uit de boom vallen.
Wat doen de fokkers hier met al hun veulens, ook tot de dood houden of worden die ook verkocht?

Piet schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:18:


Hm, dan gaat het dus om de maatstaaf die we er zelf aangeven?

Een paard heb je voor het leven en "mag niet verkocht/weggeven worden" om wat voor reden dan ook (iets wat ik hier op het forum opvang bij sommigen)

Hanteren we ook die maatstaaf bij moelijk opvoedbare kinderen, geestelijk/lichamelijk gehandicapten die vanwege alle tijd/energie/moeite die ze vergen in een speciaal tehuis worden gestopt (even kort door de bocht)
Hanteren we ook die maatstaaf bij onze ouders wanneer ze niet meer 'alleen' thuis kunnen zijn vanwege dementie of allerlei andere 'gebreken' of stoppen we ze maar liever in een verzorgingstehuis (wederom kort door de bocht)


Ook ik zou hier zeer gevoelig voor zijn. Dit terwijl de beide haflingers die we nu hebben een plaatsje in mijn hart veroverd hebben en ik ze het liefst tot aan hun of mijn dood hier op de boerderij zou willen hebben.

Hmmzzz.. moet even denken aan het bod dat Albert Zoer vorige jaar volgens mij kreeg op Okidoki.. 4 miljoen euro.. Hij deed het niet!


Mee eens en kunnen tal van redenen zijn die kunnen maken dat je toch je paardje verkoopt. Ervaar dat sommigen hier op dit forum wel heel erg hard zijn in hun oordeel.

Ik ben blij dat ik als kind een eigen pony heb gehad, een klein welshje van 1.31 die na een bepaalde tijd wegmoest omdat ik te groot werd. Daarna een New Forest van 1.47 die werd verkocht vanwege meerdere factoren.
In die tijd was 18 jaar de maximum leeftijd om op de ponyclub mee te mogen rijden en er gold een verbod om met een pony lid te worden van de paardrijvereniging.
Plus dat ik werk kreeg waarbij ik het huis uit ging (vanwege de afstand), op kamers en mijn vader en moeder geen geld hadden om het beestje goed te verzorgen. Hun bedrijf/boerderij ging failliet (er ging meer dieren de deur uit) helaas...
Sinds die tijd (tot ik zwanger werd op 25 jarige leeftijd) altijd gereden bij een ander en sinds 2 maanden 'sinds die tijd' 2 eigen paardjes. En.. ik vind het geweldig (zo ook mijn 3 dochters, zelfs mijn echtgenoot begint het leuk te vinden)


Precies, zo denk ik er ook over... of het te realiseren is is een 'ander verhaal'.

Isabel van der Made schreef op woensdag 22 augustus 2007, 1:02:


ik ben voorstander van een pony te kopen voor je kind vanaf het begin, als je zèlf voldoende met paarden bezig bent (en dus op tijd ziet wanneer de pony bv. dominant wordt tegenover de kinderen)...
Ik vind het ook niet fout om hem te verkopen als de kinderen er te groot voor zijn geworden. Al heb ik mijn eerste ponietje zelf ook nog steeds...

Ik ken kindjes die van jongs af hun eigen shetland hadden en die zijn onbevreesd en mijlenver voor op oudere kinderen die willen leren rijden, maar de voorwaarde hiervoor is dat de ouders weten hoe ze er mee moeten omgaan...

Vicky Verreycken schreef op woensdag 22 augustus 2007, 9:24:


Onze Izzy is maar 1.38 m groot en is een van onze meest dierbare paarden. Juist haar eenvoud en pretentieloze manier van 'zijn' maken haar hier tot een zeer geliefde medebewoner.
Zij is bijvoorbeeld geen hoogstaand dressuurpaardje, en af en toe (naja váák) een beetje lompig wat de hulpen betreft, maar als je een evenwicht weet te vinden in wat een dier kán en wat jij zoekt, en er niet meer uit wilt halen dan wat erin zit, kun je met zo'n pony heel ver komen.
Dit is bijvoorbeeld een dier wat er altijd ís, 'het altijd doet', altijd graag meegaat en heel tevreden is met haar plekje onderin de rangorde.
Dus verwacht je van zo'n pony ook minder omdat ze het gewoonweg niet in huis heeft. Ik ga met Izzy geen dressuurachtige oefeningen doen, daar ziet ze de zin niet van in, maar haar zetten we bij enge dingen voorop en ze neemt het voortouw in spannende situaties.

Maar goed, ieder heeft zo zijn eigen redenen om een paard wel of niet te verkopen. Wij verkopen ook wel eens een paard, maar dat is meer wanneer wij zien dat een paard beter af is bij één particuliere eigenaar.

Ik vind het ook helemaal niks om een paard te verkopen omdat ie niet voldoet, maar de realiteit is dat een ander er misschien wél blij mee is, zich misschien wel meer moeite doet, het een betere combinatie is en dat paard er uiteindelijk veel gelukkiger van wordt.

Pien

Vicky Verreycken schreef op woensdag 22 augustus 2007, 9:24:


En zo krijgen wíj de leukste paarden....
Pien

Piet schreef :


Ik heb het meegemaakt; ik heb een 'aardig' bod gehad op BD in een tijd dat ik zelf heel moeilijk zat en het geld heel erg kon gebruiken.
Wákker heb ik ervan gelegen, maar ik heb het niet gedaan.
Ik wist heel zeker dat ik mijn hele verdere leven naar haar op zoek zou blijven en dat kon ik niet verkroppen. Stel dat ik hier nu op ditzelfde moment zou zitten en denken "hoe zou het met haar zijn, is ze wel gelukkig, hoe zou het zijn als ze nog bij mij was etc" Als ik zie hoe ze letterlijk ongelukkig wordt wanneer iemand anders alleen al grondwerk met haar doet, dat kan ik haar niet aandoen.

Als het geld vervolgens aan iets anders uitgegeven is ben je ook nog je allerbeste maatje kwijt, ik moet er niet aan denken, zo'n paard is onvervangbaar. En ik voor haar!

Nowaynevernooitniet. Ik krijg er gewoon kippevel van.

Pien

Esther schreef :


'Mijn' allereerste ponytje, Sally, een Welsh Mountain van nog geen 1.25 m werd aan iemand anders doorgesluisd toen ik te groot voor hem werd. Maar hij was niet van mij dus ik had niks over hem te zeggen.
Hij is heel oud geworden en nog niet zo heel lang dood.
Wat had ik hem graag bij mij oud laten worden, ik had er alles voor over gehad, maar toen ik hem na 25 jaar terugvond was het nét te laat.

Pien

Isabel van der Made schreef op woensdag 22 augustus 2007, 1:02:


Ik zie het probleem niet. Moét een kind leren paardrijden?
Vervang het woord paard door hond en wat verandert er dan? Er zijn zoveel kinderen die een hond willen. Moeten daar dan maar verhuurcentra voor komen?

Onze zoon en veel kinderen hier in het dorp hebben het geluk dat ze met paarden rond huis kunnen opgroeien, anderen niet.
Dat is met alles zo in het leven. Wat is het probleem?

Wij hadden een paar weken terug nichtjes te logeren en die vraten zich hier helemaal klém met dingen die ze thuis niet willen aankijken.
Ze konden 's morgens in de moestuin helpen oogsten wat tussen de middag gegeten werd en genóten.
Graan malen voor meel voor brood, ijs maken van vers gemolken geitenmelk of zelfgemaakte youghurt en noem maar op.
Ze wilden tot kerst blijven om ook lekker vers varken te kunnen eten.
Ze komen wel vaker dus gaan ook naadloos met de dieren om. Bor speelt met hen met de paarden, de paarden met hen.
Enzovoorts.
Elk kind zou zo moeten kunnen opgroeien. Dat is helaas niet meer mogelijk. Die onmogelijkheid sluit veel uit.

hc

Aafke schreef :

Ah! Nu reageer je op mij omdat ik dat zeg

Een TweedeKans Paard dat al heel veel meegemaakt heeft is een ander verhaal dan een gezond ongetraumatiseerd scharrelpaard dat in zijn leven eens een keer van eigenaar wisselt.

IK heb de regeling met mensen waar ik een paard aan verkoop/weggeef dat ik het eerste recht van terugkoop heb als ze niet meer met dat paard verder willen.
Zo weet ik zeker dat ze contact met mij opnemen als ze niet meer voor het dier willen/kunnen zorgen. Of kan ik verder helpen door ze te bemiddelen.

Ik heb wel eens een paard teruggenomen ja.

Pien

Peter Donck schreef op woensdag 22 augustus 2007, 8:10:


't Is niet alleen de maat, 't is ook het temperament.

Spirithorses schreef op woensdag 22 augustus 2007, 10:50:


Nee, hoor. Lees het ook bij anderen hier. Je bent niet de enigste.


Klopt!

De realiteit is dat het gebeurt. Helaas.. Net zoals in de mensenwereld sommige kinderen van pleeggezin naar pleeggezin worden verkast.


Is goed! Maar nogmaals, ik reageerde niet specifiek op jou. :)