Monique Meijer schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 14:19:

knip >

Mij niet... helaas... Heb jij dat ook dat als je aan het moment denkt dat je haar leven moet beeindigen je lichtelijk in paniek raakt?! Je weet dat het zal moeten gebeuren, maar je wilt haar niet kwijt....

Jinca begint nu af te vallen. Ze kan niet voldoende meer eten. Heb de beslissing genomen haar a.s. maandag aan huis in te laten slapen. :```(((((
Maar dan zie ik haar rondrennen door het huis alsof vanbinnen alles nog gezond en heel is. Mensen, wat is dát moeilijk... Ze zijn zó kei en kei hard voor zichzelf.

... knip... Ik herinner me die

Ja prachtig dat soort herinneringen! Wat geven dieren ons een hoop plezier in ons leven niet? Maar dat maakt de beslissing om er een einde aan te maken dan ook zo moeilijk.

... knip...

Dat je stiekum hoopte dat de natuur de ontzettend zware beslissing van zelf haar leven te moeten beeindigen van je schouders af had genomen herken ik helemaal! Die gedachte hoef je je niet voor te schamen hoor. Want wát is er moeilijker dan moeten besluiten een ander het 'kaarsje' uit te laten blazen? En vooral ook wannéér! Ik kan één ding bedenken: zelf te horen krijgen dat je terminaal ziek bent en zelf dood gaat!

Het is met Indy een beetje hetzelfde dilemma als met mijn Jinca: allebij willen ze gewoon door! Maar Indy heeft geen pijn maar haar lichaam laat haar langzaam in de steek en Jinca zal waarschijnlijk pijn hebben (denk je maar eens een ontsteking in je maag in...) maar haar binnenwerkje laat haar in de steek... Beiden met een onvermijdelijk einde in zicht.

Een vriend merkte eens op: er is geen betere verzachting van verdriet dan zo snel mogelijk dát weer in je leven halen wat je verloren bent... Okee, dat is natuurlijk niet in alle gevallen mogelijk. Maar in het geval van huisdieren werkt het inderdaad.
En je verraad het overleden dier echt niet want dat is nog steeds aanwezig in je hart. En verwerken moet je het evengoed. Maar als je in jouw geval een fantastisch ander paard aan huis hebt staan, die Indy natuurlijk nooit kan vervangen, want elk dier, elk mens is bijzonder, geeft dat toch een enorme troost.

Helaas werkt dit in geval van een nieuw fretje in huis halen voor mij waarschijnlijk niet meer. Ik ben erachter dat als de Helicobacter te lang zijn werk heeft kunnen doen, er eigenlijk geen genezing meer mogelijk is... Dan is er inwendig al zo veel schade aan gericht. Heb dat nu met 3 fretten mee moeten maken. Alle drie bij de opvang vandaan en dus al met een verleden. Ik ben bang dat ik het niet meer aandurf en iedere keer als er iets aan het nieuwe fretje scheelt ik de hele ellende de revue weer zie passeren in gedachte... Ben zoveel hoop verloren, heel veel euros armer en moet zoveel verdriet doormaken door al die teleurstellingen.

Het zelfde heb ik ook mee gemaakt met het houden van ratten... Hierdoor heb ik geleerd dat een mens niet alles kan oplossen. En met dieren moet je dan op gegeven moment 'Tot zo ver, en niet verder' roepen. Omdat hetgene wat DA's nog willen proberen soms de levenskwaliteit van het dier naar beneden haalt, terwijl de kans dat het nog wat uithaalt miniem is. Daar doe je het dier geen plezier mee.

Daarom heb ik nu sinds jaren weer een cavia... Die mankeren over het algemeen niet gauw iets. En zijn echte knuffeltjes. Super goedaardig van karakter. En zo'n lolbroekje! Springt als een rodeopaardje door zijn kooi als je tegen hem praat! En maar 'babbelen'.

Maar ik mis het speelse en avontuurlijke van de ratten en zal dit ook van de fretjes gaan missen.
Nou gelukkig heb ik cavia Binky en klophengst Mike...

Die zullen mij in ieder geval een beetje troost geven! Mike heeft van de ontstekingsoedemen na de schimmelenting affaire gelukkig helemaal niets over gehouden! De bultjes die op zijn borstspieren nog te voelen waren zijn ook weg. Spieren voelen weer soepel aan!
Gelukkig 1 dier dat ik met veel doorzettingsvermogen en verzorging weer helemaal goed heb gekregen! Én... hij heeft geen injectie trauma eraan over gehouden!!!! Mijn 'nieuwe' DA kon gewoon als vanouds hem enkele weken geleden de rino en influenza/tetanus injecties toedienen. Wederom zonder dat Mike maar een (borst)spier vertrok. Maar ik zat wel even in de rats over die vaccinaties: of ze ook geen reactie zouden gaan geven... Maar gelukkig niet meer dan een heel lichte zwelling die weer snel weg trok!

Als je Indy hebt moeten laten gaan, en je hebt een ander fantastisch paard gevonden zal je dat zeker enorm helpen het verdriet over Indy te boven te komen. En natuurlijk is dit paard Indy niet, maar ook met deze zul je fijne en maffe, maar misschien ook wel eens wat moeilijker dingen mee gaan maken. En Indy leeft voort in ieders hart die haar gekend heeft... Net als alle levende wezens waar wij mensen in ons leven afscheid van hebben moeten nemen....

Als je wilt: schrijf op het forum over Indy. Wat je nog mee maakt met haar en zo! Zal je ook nog eens goed doen... Wil zelf graag blijven horen hoe het jullie vergaat.

Elzaliene Proost schreef op zaterdag 1 september 2007, 17:34:


Indy en ik hebben samen erg veel meegemaakt. Ik ben niet meer bang voor de beslissing, ik ken haar nu zo goed dat ik zeker ben dat ik op het goede moment de telefoon pak. We hebben zoveel met elkaar meegemaakt, zij zal het aangeven als het zover is.

Onze buurman is er bij geweest toen het paard van zijn kleindochter ingeslapen moest worden. Zijn kleindochter kon het niet aan er bij te blijven. Het ene moment stond onze buurman nog met een paard aan het halster, het andere moment lag het paard op de grond en was dood. Die arme man was er kapot van, hij heeft nachtenlang niet geslapen. Hij raadt het mij af erbij te zijn als het zover is. Ik wil er echter beslist bij zijn. Ik beschouw het als verraad haar juist op dat moment in de steek te laten, ik zou het me altijd verwijten, en Indy zou het niet begrijpen. Ik ben er gewoon voor haar, ik kan niet anders. Klinkt misschien raar, maar je leeft er langzaam naar toe, het wordt steeds iets minder moeilijk.

Indy was sinds haar derde een tijdbom, haar schouder kon elk moment uit de kom schieten. De dreiging dat elke dag haar laatste kon zijn was er altijd al.

Dapper van je dat je de beslissing genomen hebt Jinca te laten inslapen, in een vertrouwde omgeving. Veel sterkte gewenst.

Monique

Monique Meijer schreef op zaterdag 1 september 2007, 18:40:


Ik heb het niet eng gevonden met Ör, de beslissing nemen was moeilijker.
Wij hebben het wel op de kliniek laten doen, thuis was een hele slechte optie. Om haar nog de trailer in te krijgen was wel erg moeilijk, ze had de kracht eigenlijk niet meer. Voetje voor voetje hebben we haar de trailer in gedragen. Het kon niet thuis omdat het bijna kerst was, we op een pad wonen waar geen verkeer kan komen, de optie was dus om haar langs de weg in te laten slapen of over het schelpenpad te slepen. Aan de weg wilde ik niet, iedereen komt dan kijken. Ook kon het zijn dat ze er een paar dagen moest liggen. Over het schelpenpad slepen kon ook niet ik was bang dat ik weken later nog vacht tegen zou komen. De keuze voor de kliniek kan ik altijd nog achter staan. Ze kon in de kliniek tegen een muur staan, ze kreeg een eerste prik, en toen werd er een grote deur naar haar toe gereden zodat ze niet hard zou vallen, ze had dus aan twee kanten steun.
Het ging heel erg snel eigenlijk, ze zakte heel snel door haar benen en is zacht geland. Ze tilde haar hoofd op en legde dat hoofd op mijn schoot en keek me aan met zoveel warmte alsof ze zei bedankt. Toen was ze dood, de tweede prik was er net in, en nog niet eens helemaal. Ik wilde haar ogen dicht doen, dat gaat niet bij een paard, paarden houden hun ogen open. Het werd ook onmiddelijk verteld tegen me dat dit niet zou gaan.
De laatste uurtjes heeft ze gras mogen eten, ( gras was voor haar vergif) we mochten er bij blijven zolang we dat wilden. De operatiekamer waar het gebeurde was gewoon een paar uurtjes vrij gelaten zodat we afscheid konden nemen, maar het afscheid hadden we van te voren al genomen. Wel hebben we er even bij zitten janken, maar we waren ook blij voor haar. Zij is heel rustig dood gegaan en ik weet zeker dat het voor haar een opluchting was. Ze had geen pijn meer, ze hoefde die vreselijk vieze medicijnen niet meer en ze had de laatste uurtjes gras mogen eten. Een hele bijzondere plek in ons hart dat heeft ze nog steeds, dat zal nooit overgaan. Het was zo zonde van dit paard, haar hebben we niet kunnen helpen, maar ze heeft wel een fantastisch laatste jaar gehad met de kleintjes hier waar ze met hart en ziel voor heeft gezorgd tot ze echt niet meer kon. Moet eerlijk zeggen als ik er over schrijf komt er toch wel weer een traantje voor Ör. Goud was ze.

Esther schreef op zaterdag 1 september 2007, 19:27:

Hoe herkenbaar Es. Hoe dierbaar ook. Toen Buck net hier was nam ik er een oude, afgewerkte manegepony als gezelschap bij. Blackie heeft nog 2,5 jaar een rielekst taakloos bestaan geleid. De laatste weken ging ze niet meer liggen en de laatste dagen viel ze soms bijna om, alle kracht was uit de achterhand. Soms zag ik het gebeuren en kon ik haar nog snel tegenhouden. Omdraaien ging dmv omstappen van de voorbenen, de achterhoeven boorden zich dan in de grond. Op een zondag viel ze weer en was ik te laat. Ze kon niet meer overeind komen, dit was het moment waarop ik het over moest nemen. Samen met mijn vriend heb ik haar overeind gehesen en voetje voor voetje de paddock uit geleid. Daar hebben we haar neergelegd op een bed stro, het oude hoofdje op mijn schoot. Ik stopte er haar geliefde brokjess in, ze bleef gretig eten tot de laatste snik. Er was geen paniek, slechts berusting. Een buurman kwam foto's nemen, morbide, ik heb ze later onmiddellijk weggegooid. De dierenarts was gebeld en toen de tweede injectie erin ging, hield Blackie gewoon op met ademen. Buck hing over het hek en keek toe. Het was een vredige serene gebeurtenis, de zon scheen en het was windstil.

Ik was erbij toen de destructiedienst haar ophaalde. "Misschien beter van niet," ze de chauffeur. Een reden dus om juist wel te kijken. Fier als een vliegend tapijt zeilde Blackie door het luchtruim, het magere lijfje eindelijk dik, vrolijk wapperende manen, "daar ga ik!"

Christel Provaas schreef op zaterdag 1 september 2007, 22:43:


net Lua, die door haar huid-loslaten nooit volop in het vlees was gekomen
na haar gebroken nek en 2 dagen liggen leek ze meer paard dan ze ooit was geweest
de man van de destructie was net een magere Hein,
met druipneus en haakneus en sluik zwart haar
zijn wagen een wanstaltige corbillaard
maar daar ging Lua op haar enige rit
na alle troubles nu toch een verlichting

Peter Donck schreef op zaterdag 1 september 2007, 23:26:


Zie je wat mooi het kan zijn als je mogelijkheid hebt om het dier aan huis te laten inslapen! In hun eigen vertrouwde omgeving met de voor hun bekende mens(en) erbij... Éen keer heb ik er niet bij kunnen zijn, dat was met ratje Biko die binnen 2 uur van lichte ademhalingsproblemen naar zware longproblemen ging... Die was bezig te stikken. De kleine diertjes slapen wel bij de DA in want die komen daar niet eens voor naar je huis. Mijn DA vind de kosten die hij voor zo'n klein beestje in rekening moet brengen dan overdreven hoog... Ik stond al buiten met Biko en Wout kwam mee, toen ik achter huis het ineens gewoonweg niet meer kon opbrengen. Ik had toen al wat aardig rattenleed achter de rug. Wout is toen alleen gegaan met Biko. Ook ik ben uiteindelijk een soort 'gewenning' gaan ondervinden. Eigenlijk iets van nuchterheid denk ik. Net als jij Monique. Iets aanvaarden omdat het gewoonweg niet anders blijkt te kunnen gaan. Alleen bij de fretten nog niet. Had niet verwacht dat die zuke zware gezondheidsproblemen konden krijgen! Maar ook dit is een leerproces geworden. Als ik het aandurf een frettenpup in huis te nemen weet ik nu klontje klaar hoe ik het dán ga aanpakken.

Ik laat ook de kleine beestjes eerst verdoven en daarna de overdosis geven! DA's kunnen de overdosis ook direct in het hartje of de darmen spuiten maar het kan gebeuren dat ze niet in één keur goed spuiten...

Wel gaan mijn dieren óf als ze klein genoeg zijn de tuin in, anders naar het dierencrematorium. Iemand op stal heeft enkele weken geleden haar 30 jarige merrie op het terrein van stal laten inslapen en daarna laten cremeren, dat laatste kan (o.a.?) in Rotterdam. Die mensen zijn er dan ook bij met een speciale aanhanger met bekleding waar het paard op neervalt, daarna wordt de aanhanger overdekt zodat het overleden paard onderweg niet zichtbaar is voor mede weggenoten. Hoorde dat het allemaal heel keurig en respectvol gebeurt is. De as heeft de eigenaresse in een urn zo groot als een voerton meegenomen... Ik geloof dat het alles bij elkaar iets van 1500 euro heeft gekost. Zij koos (en kon dit financieel ook) ervoor om haar merrie na zo'n lang samenzijn via een destructie bedrijf te laten afvoeren.

Kan ik me wat bij voorstellen, maar ik ben ook zo nuchter dat ik geest en lichaam apart van elkaar zie, in die zin dat als dier of mens overleden is je alleen het omhulsel maar overhebt. Je ZIET gewoon dat de 'geest' weg is. Misschien als ik het geld zou hebben laat ik Mike als het ooit zover komt ook cremeren. Maar ik denk niet dat ik alle as mee zou willen. Een beetje in een kleine urn of in een sieraad of zo... Of ik moet tegen die tijd op een boerderij wonen. Dan zou ik alle as op eigen grond kunnen uitstrooien... Misschien heeft die stalgenote ook wel een plek in gedachten...

Zo moet iedereen zijn eigen gevoel volgen.

Peter Donck schreef op zaterdag 1 september 2007, 23:26:

Peter was Lua een Quarter of Appaloosa met een vererving van die loslatende huid? Dat is toch een bepaalde heel bekende (alleen ik weet zijn naam even niet meer) Quarter hengst die zo'n afwijking door heeft gegeven?