clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 11 september 2007, 9:57:
> Wat ik merkte was bij Kipardie was:
> de hele tijd een strakke bek
> evenveel schuimen als normaal, lippenstiftje schuim net als bij
> Ik wil uiteindelijk best wel
bitloos, maar wat moet ik híer nou
> weer mee....
>
> groetjes van een verwarde Clarissa8-/8-/8-/8-/
Zo'n eerste keer is lang niet altijd een halleluja-ervaring hoor! Want het moet gewoon wennen, voor allebei. Cadiz bv heeft een hekel aan veranderingen en werd woest op het bitloze hoofdstel. Hij werd stakerig, liep scheef, sperde zijn kaken open, beet in mijn schoenen, kop omhoog en rug weg. Ik was hierop voorbereid en borduurde vlijtig verder. "Knappe pony!" als het hoofd even zakte en de rug ontspande. Pas bij de derde, vierde keer ging hij zich eraan overgeven en toen volgde ook de ontspanning en de aanleuning.
Buck heeft een heel meegaand karakter, bij hem gaf de overgang naar
bitloos geen (reactie)problemen. Hij was eerst verrast en bleef vanzelf mooi bovenin afgebogen lopen maar ging er na een paar keer juist zwaarder op hangen dan op het bit, wat nu ook weer niet de bedoeling was.
Ik denk dat karakter een belangrijke rol speelt hierin.
Kipardy is misschien ook een temperamentvol, snel geïrriteerd type en zal zich wellicht verzet hebben tegen het nieuwe, andere gevoel, de veranderde druk op de neus, het zoeken naar het bit, verdorie waar is dat ding!
De kruiselingse constructie vond ik (en Cadiz) waardeloos want indirect, maar dat vind ik ook met bitloze optomingen die slechts 1 verbindingspunt onder de kin hebben zoals touwhalsters. Maar dat is persoonlijk. Ik denk wel dat je zelf overtuigd moet zijn van "het goede" van jouw specifieke bitloze hoofdstel, wil je er je paard overtuigd mee kunnen rijden.
Warboel
