Anita Cats schreef op dinsdag 16 oktober 2007, 16:22:
> Voor degene die er nog geintereseerd in zijn,
> Anky van Grunsven legt uit in de Telegraaf (in haar colum), hoe
> het heeft kunnen gebeuren.
http://www.telesport.nl/columnstopsport ... 300959.ece
telesport.nl
Veel rodeoruiters hadden het niet zo lang volgehouden...
De internetsite YouTube had meteen de volgende morgen een heftig filmpje van de val van mijn paard Nelson tijdens een clinic in het Groningse Martiniplaza. Bij het zien schrok ik wel. Ik zat er zondagmiddag natuurlijk op en dan beleef je zo'n moment totaal anders. Verder stonden zowel de landelijke als regionale kranten er vol van en werd ik door SBS en RTL gebeld voor commentaar. Tja, blijkbaar is het groter nieuws als ik van een paard val, dan wanneer ik in hetzelfde weekeinde een internationale wedstrijd in Oslo win.
Maar goed, die realiteit kan ik niet veranderen, dus dat ga ik niet eens proberen. Wel wil ik een paar kanttekeningen plaatsen. Want ik vind namelijk dat door de omstandigheden Nelson tekort wordt gedaan. En dat gaat me aan het hart.
Ik leg het uit. Het was een afschuwelijk moment. Ik heb geprobeerd na de val de clinic alsnog af te maken, maar na een tijdje merkte ik gewoon dat het niet ging. Mijn rechterbeen en ribbenkast deden te veel pijn. Maar wat doe je dan? Ik stapte vertwijfeld af. Er waren een paar mensen in het publiek, die zagen dat het echt mis was en zij zeiden dat ik moest stoppen. Ik heb hun advies gevolgd. Ik voelde me op dat moment natuurlijk keirot. Maar niet alleen naar mezelf. Ook naar Nelson. Ik vond dat hij de dupe was. Het klopte gewoon niet, zoals het er in Groningen aan toeging.
Want wij paardenmensen hebben nogal eens de neiging om ons in duizend bochten te wringen. Alles moet kunnen en we werken eigenlijk altijd mee. Zeker naar organisatoren toe zijn dressuurruiters over het algemeen prettig volk. Toen ik in Groningen in aanloop naar de clinic zag dat er helemaal geen mogelijkheden waren om Nelson goed los te werken, wilde ik niet meteen afhaken, maar ik vroeg me wel af waar we in vredesnaam mee bezig waren. Ik heb dat ook bij de organisatie aangegeven. De losrijpiste die er was, was te klein en met een gevaarlijke ondergrond. Een van mijn leerlingen besloot daarop haar paard buiten op het asfalt los te rijden. Maar dat vind ik eigenlijk nog veel gevaarlijker.
Ik kreeg van de organisator te horen dat ik de enige was die klaagde. Op dat moment had ik eigenlijk meteen mijn gevoel moeten volgen en afhaken. Want mijn paarden zijn nu eenmaal fijngevoelig. Dat moet ook voor het niveau waarop ze acteren. Ik weet precies wat zij aankunnen of niet. Dat bedoel ik niet arrogant, dat is gewoon een kwestie van ervaring. Volgende keer doe ik dat ook echt. Als ik weer in een situatie kom waarin de veiligheid van mijn dieren niet kan worden gegarandeerd, laat ik me niet meer overhalen door argumenten als zou ik de enige zeurpiet zijn. Ik heb vorige week dinsdag en zaterdag nog twee clinics met Nelson afgewerkt, waarbij hij superbraaf was. Precies zoals ik van hem gewend ben. Maar zonder goede warming-up moest hij nu ineens de ring in met duizenden toeschouwers, die keihard begonnen te klappen en te joelen. Nelson raakte daarop in paniek. Ik wil hem nooit meer in dit soort situaties plaatsen.
De oplossing? Heel simpel, ik laat volgende keer precies in mijn contract opnemen welke omstandigheden ik verwacht voor het geven van een goede demonstratie of clinic. Is dat lastig voor organisatoren? Kan zijn, maar nu ben ik degene met pijnlijke ribben en een rechterbeen. En dat klopt in mijn ogen niet.
Om nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Dat heeft een behoorlijke knauw gekregen. Ook daarvoor is de oplossing trouwens eenvoudig: ik moet zo snel mogelijk weer heel veel paardrijden. Dan komt het goede gevoel vanzelf wel. Oké, gisteren kwam het er nog even niet van. Ik ben met Yannick Janssen en zijn klasgenootjes van de peuterschool in het bos eikeltjes gaan zoeken. Het was heerlijk. Even in alle rust domweg gelukkig te zijn.
Warboel
