Tweeëneenhalve week terug deed Froukje ons versteld staan, door, zo kreupel als ze was, door een greppel heen de bak uit te walsen.
Toen ik haar ging voeren (in het donker), stond ze op het land, heerlijk van het hoge gras te snoepen. We hadden haar een tijdelijk weitje gegeven, waar ze vanuit de bak naar toe kon, omdat ze stokkreupel liep en telkens ging liggen. Ik had liever dat ze dat in het droge zand van de bak deed, dan in de vieze natte prut. Bovendien joeg Willem haar steeds op, daarom heb ik ze uit elkaar gehaald. Op het draad om dat tijdelijke weitje stond geen schrik en dus ging ik er vanuit dat ze onder dat draad door was gegaan. Froukje terug in de bak gebracht waar haar voer stond. Daarna het draad van Willem zijn landje een stukje verzet. Toen weer terug naar Frouk, met de bedoeling om ook onder langs het hekje een draad te zetten. De oude dame had intussen haar voer op en hinkte door de bak. Richting een plek waar ’s middags nog een hek stond. Dat hek was nu stuk geduwd en dat wist ze nog precies. Ze stortte zich de greppel in (och arm zeer been), klom er aan de andere kant weer uit en hinkte doodgemoedereerd langs de buitenzijde van bak en greppel richting lang gras. John die ze op haar weg tegenkwam en die haar probeerde te stoppen werd genegeerd. Haar hele hoofd drukte uit: “Ik ga die kant op!”
Vanmorgen. Gisteravond had iemand vergeten het hek bij de stal te sluiten. Willem liep in het lange gras naast Frouk haar landje. Toen hij me zag kwam hij meteen aanwandelen en ging zonder problemen mee terug naar zijn eigen “gebied”. De route die hij vannacht genomen heeft is nogal ingewikkeld. Ons erf lijkt volgens veel mensen namelijk nogal op een doolhof. Overal zijn paadjes en doorgangetjes om “ergens” te komen.
Eerst is hij door het hek gegaan. Vervolgens heeft hij een rondje tuin gemaakt. Daarna over een smal paadje richting kas. Daar is hij een paar maal eerder geweest, toen we nog geen rechtstreekse route van de stal naar de bak hadden. Vervolgens tussen de kas en het kippenhuis door. Daarna tussen de wilgen door, langs de caravans en het landbouwmaterieel naar Froukje. Gelukkig heeft hij de groentetuin links laten liggen, anders had ik geen bleekselderij meer over gehad, dat vindt hij heerlijk.
Toen hij weer op zijn eigen plek stond, heb ik de draadjes verzet, zodat de paarden weer een beetje gras erbij hadden. Maar Willem had niet zoveel trek. Terwijl ik aan het hopen rapen was, liep hij terug naar de stal. Vervolgens probeerde hij met zijn voorbeen of het hek niet open wilde. Maar dit keer zat het wel dicht.
Wat mij opviel aan deze uitbraken is hoe snel Willem en Froukje de weg onthouden. Allebei hadden ze een route gevonden die ze nog nooit eerder hadden gedaan, maar ze wisten het nog precies. En dat terwijl Frouk vorig jaar, toen er een extra bocht in de route van het land naar de stal zat, dit niet leek te snappen. Denk dat ze ons toen toch in het ootje heeft genomen en het gemakkelijker vond als wij haar kwamen halen.
Groetjes, Els.
Warboel
